Παιδιά του παγετού, παιδιά του καύσωνα είμαστ’ όλοι
Δίχως μέλλον τριγυρνάμε μες στην άκαρδη πόλη
Σκυφτοί απ’ την υγρασία, κωλότσεπες γεμάτες με κουπόνια και δελτία
Βάλ’ το μία κι άλλη μία
Καταδίκη, δε πέφτουν λουλούδια πια στις πίστες
ξέρω που γυρνάν τα πλουσιοκόριτσα τις νύχτες
τράβα να το πεις σε δικαστές και ασφαλίτες
κύριοι, οι κόρες σας γυρνάνε με αλήτες
Ένα από τα δυνατά στιχουργήματα του Λεξ που καταποντίζει πολλά Ηρώδεια,τριώδεια. και καλά κατευόδια. Αλλά να με συγχωρείτε δεν απευθύνεται τόσο στους πιτσιρικάδες που το μαζεύουν μεταξύ τους από ένστικτο αντίθεσεις με ό,τι προσπαθεί να τους μαντρώσει έγκαιρα σε ένα κακοφορμισμένο θέαμα όσο στους σαράντα βάλε που θα το ακούσουν εν πανολ- αιθρία μια στιγμή που τα αυτιά τους θα είναι ξεβουλωμένα από λογικά επιχειρήματα της πλάκας.
Αδικούνται κάποια πράγματα όταν γίνονται της μόδας. Και το ότι ο άφαντος και λογικά καθόλου προβεβλημένος έχει εκατομμύρια κατεβάσματα στο διαδίκτυο. Δείχνει περισσότερο ότι η δυσαρέσκεια μας έγινε μόδα και η καταθλιπτική πραγματικότητα φετίχ για μεγάλη μερίδα κοινού αντιμέτωπη οπαδικά με την άλλη της αβάσιμης και τηλεχειριζόμενης θετικής σκέψης.
Βαυκαλιζόμαστε όταν πιστεύουμε ότι η καταναλωτική νοοτροπία είναι εξίσωση με την καταναλωτική δυνατότητα.Όταν μετά από πέντε χρόνια ο Λεξ μπορεί να γράφει και καλύτερα ή η κοσμοθέασή του και μαζί η έκφρασή του πιθανά ανοίξει απροσδόκητα σε άλλες παραμέτρους. Θα χάσει κοινό που δεν θα του επιτρέψει να μετατοπιστεί από τον ρόλο του στην αντιπροσώπευση της συλλογικής δυσαρέσκειας. Είναι ήδη οι αναμνήσεις μιας γενιάς με ελλειμματικό βίωμα που για πρώτη φορά στην Ελλάδα έρχεται συλλογικά σε επαφή με τις συνθήκες και τον αέρα που γέννησαν το πανκ , το χιπ – χοπ και όλα τα λαϊκά ρεύματα μουσικής έκφρασης του μπινελικιού στην περι-κατά-ρρέουσα ατμόσφαιρα.
Αλλά sorry παίδες δεν είναι η πρώτη φορά ή η δεύτερη φορά που το ελληνικό Ηip Hop έχει τόσο ακραιφνείς αλλά και καλλιτεχνικά άρτιους κοινωνικούς στίχους.
Θυμάμαι σαν τώρα το ρεύμα που με διαπέρασε ακούγοντας πρώτη φορά το τραγούδι – καμίνι των Αctive Member το «Πέραμα-Είναι θυσία » και πάνε είκοσι και χρόνια. που φυσικά δεν άλλαξε κάτι γύρω μας αλλά σαν για να υποστηρίξουν αυτά τα έως και μηδενιστικά ρεαλιστικά στιχάκια χειροτέρεψαν δραματικά όλα. Αλλά ανεξάρτητα των ελάχιστων – σε σχέση με την παραγωγή καθημερινά χιπ χοπ εξαιρετικών στίχων όπως εδώ,,εγώ χιπ χοπ δεν ακούω και δεν μου αρέσει σαν μουσική . Τα ίδια ακριβώς περιεχόμενα τα χρειάζομαι σε τραγούδια πολύμορφα και μουσικά ευφάνταστα και ποικίλα.
Μέσα στις πραγματικές συνθήκες σαν αυτές που οι στίχοι εδώ αναπαριστούν δεν θα επιβάλλω μια ακόμη στον εαυτό μου που θα με φέρει αισθητικά και σαν συμπεριφορά πιο κοντά στο ανδροειδές : αυτοματισμός , μονοτονία, δύσθυμη και συχνά φανατική ομοιομορφία Χώρια το άλλο. Ο Λεξ γνωρίζει τη γλώσσα που το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού του που αποστηθίζει τους στίχους δεν τη χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα (και άρα σκέψη ) και από δήθεν στυλ και άποψη ακόμα
Η επερχόμενη με γρήγορους ρυθμούς προλεταριοποίηση έχει κάτι κοινό με την αστικοποίηση : την μαζικοποίηση , και για μένα το hip hop δεν προοιωνίζει καμιά επανάσταση.Τουναντίον εθίζεται και συνηθίζει ο άνθρωπος τις μίζερες συνθήκες. Παράδειγμα δείτε μερικές ταινίες σε βάθος πεντηκονταετίας Πολωνικές, Ρουμάνικες, Τσέχικες για να δείτε πως συνεχίζεται για δεκαετίες αυτή η υποδομή σε χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά δείτε και free cinema από τα 1950 και αδελφούς Νταρντέν και πολλά ακόμα που κινούνται στις εργατικές και λούμπεν περιοχές της ευτυχισμένης Δύσης.
Η δικιά μου γενιά αντιπροσωπεύτηκε από το γαλλικό “Μισος” του Κασσόβιτς και οι πιο διανοούμενοι από τον Χάνεκε. Αυτή η μουσική αντικομφοριστική έκφραση κλείνει πια αρκετές δεκαετίες για να παίζει τον ρόλο ενός νέου κύματος μαζί με τα κοινωνικά συμφραζόμενα που τη συνοδεύουν είναι πια μια αξιωματική αντιπολίτευση με όση βαρεμάρα μπορεί αυτό να σημαίνει. Αριστουργηματικός ο στίχος του Λεξ αλλά δεν προσθέτει λέξη σε όσα ‘έχουν ήδη διατυπωθεί επανειλημμένα με τον πιο «δυνατό» και καταγγελτικό τρόπο.
Τα κορίτσια των κυρίων που διασκεδάζουν με πόρνους λεφτάδες και τους από κοντά σκυλάδες τα συναντάς και στον “Τρωίλλο και Χρυσιίδα ” του Σαίξπηρ και στα Σόδομα και Γόμορρα της παλαιάς διαθήκης γιατί και κει ευκαιρία για σκυλάδικη διασκέδαση ψάχνανε. Όλα μπορούν να είναι αισχρά αλλά καθόλου πρωτότυπα και φυσικά καμιά γενιά δεν ήταν κάτι άλλο για να το παίρνει και πάνω της σαν ναρκισσισμό βασισμένο σε αρνητισμό. Μας μάραναν οι γενιές και τα φετίχ και η επανάσταση σαν εφηβεία. Αλλά όπου υπάρχει τέχνη δυστυχώς κολλητοί θα επιβιώσει και για τους επόμενους Τα ρέστα είναι Τζιχάντ με επαναστατικό και σπαστικό πρόσημο.
Κάθε εποχή έχει τα μαρς και τα ταρατατζούμ της και την ταξικη τους απεύθυνση με το hip hop γίνανε και πιο μονότονα και πιο ασορτί με τα μηχανοκίνητα υπνωτισμένα πλήθη από την Μητρόπολη του Φριτς Λανγκ , μέχρι τα υπολείμματα ψυχισμού που εκτίθενται σε κάθε δυστοπία .
***
To Μίσος του Κασόβιτς το 1995 έδωσε την χαριστική βολή στις τυπικές μυθοπλασίες . Χρόνια μετά τον Γκοντάρ είδαμε την συνέχεια του και ακούσαμε την Εντιθ Πιάφ ένθετη σε χιπ χοπ κομμάτι να θρηνεί τους έρωτες στα εργατικά μπλοκ του απόκεντρου Παρισιού . Αλλά και η απώτερη σκοπιμότητα της έκφρασης αυτών των μουσικών ρευμάτων υπάρχει σε αυτό που λέει ένας ήρωας της ταινίας. «Χαρακτήρας είναι ότι σου απομένει μετά την Σύγκρουση».
***
