Χωρίς πλαφόν θέσεων, με πληρότητα 30%, υποχρεωτική χρήση μάσκας και έκδοση ηλεκτρονικού εισιτηρίου, σύμφωνα με το νέο χάρτη υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Παρασκευή (9/10) από τη Γενική Γραμματεία της Πολιτικής Προστασίας, ξεκινά η λειτουργία των θεάτρων από σήμερα. Tα μέτρα ισχύουν ανά επίπεδο με βάση την πορεία της πανδημίας και ένας online χάρτης θα ανανεώνεται για την ενημέρωση μας ανά 14 ημέρες. Αυτή τη στιγμή η Αττική εντάσσεται στο Επίπεδο 3.
Τα επίπεδα έχουν ως εξής:
Επίπεδο 1 – Χαμηλό
Ανοικτοί χώροι διεξαγωγής, Κλειστοί χώροι διεξαγωγής, 65% πληρότητα. Υποχρεωτική χρήση μάσκας αλλά και ηλεκτρονικού εισιτηρίου..
Επίπεδο 2 – Μέτριο
Ανοικτοί χώροι διεξαγωγής, Κλειστοί χώροι διεξαγωγής, 50% πληρότητα. Υποχρεωτική χρήση μάσκας αλλά και ηλεκτρονικού εισιτηρίου.
Επίπεδο 3 – Υψηλό
Ανοικτοί χώροι διεξαγωγής, Κλειστοί χώροι διεξαγωγής, 30% πληρότητα. Υποχρεωτική χρήση μάσκας αλλά και ηλεκτρονικού εισιτηρίου.
Επίπεδο 4 – Πολύ Υψηλό
Αναστολή προσέλευσης κοινού. Δυνατότητα διαδικτυακής προβολής.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομίας εξετάζουν μέτρα στήριξης των θεάτρων με την επιδότηση κενών θέσεων.
Η επιδότηση είναι επιβεβλημένη καθώς με βάση τους συγκεκριμένους υγειονομικούς κανονισμούς τα, μεγάλης χωρητικότητας, θέατρα θα λειτουργήσουν στο όριο της επιβίωσης, ενώ οι μικρές σκηνές είναι αδύνατον να επιβιώσουν. Γιατί ένα θέατρο 100 θέσεων θα μπορεί να βάλει 30 θεατές, ένα θέατρο 80 θέσεων μέχρι 24. Με αυτά τα έσοδα, τι να καλύψουν; Ενοίκια; ΔΕΗ, μισθούς;
Από την άλλη κακά τα ψέματα και κάτω από αυτές τις συνθήκες η λειτουργία των θεάτρων δεν εγγυάται την προσέλευση ακόμη κι αυτών των θεατών, μετά από τόσο φόβο που έχουν δημιουργήσει στο κοινό.
Πραγματικά η κρίση που περνάει το θέατρο και οι εργάτες του, θυμίζει τη μεγάλη κρίση στα τέλη του 1926, όπως την περιγράφει ο Γιάννης Καιροφύλλας στο βιβλίο του «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου» (εκδόσεις Φιλιππότη, 1988):
«Το ελληνικό θέατρο περνάει μεγάλη κρίση στα τέλη του 1926. Απειλείται το κλείσιμο πολλών θεάτρων και στις εφημερίδες δημοσιεύονται άρθρα και σχόλια που αντικατοπτρίζουν όλη αυτή τη σοβαρή κατάσταση. Το χειμώνα το ελληνικό θέατρο είχε δύο κέντρα ασφαλούς πλουτισμού, όπως σημειώνει σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη ο δημοσιογράφος Μιχαήλ Ροδάς. Τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη. Από εκεί περνούσαν άλλοτε εκ περιτροπής οι μεγαλύτεροι θίασοι και ξαναγύριζαν στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Τα δυο αυτά κέντρα δεν υπήρχαν όμως πια για το ελληνικό θέατρο. Απέμενε η Αίγυπτος για παρηγοριά. Αλλά και εκεί η οικονομική κρίση είχε ξεσπάσει και δεν μπορούσε ν’ αντέξει όλους τους ελληνικούς θιάσους, που έβρισκαν (εκεί) καταφύγιο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή οι ελληνικοί θίασοι δεν πήγαιναν ούτε στη Σμύρνη, ούτε στην Κωνσταντινούπολη. Τώρα υπολογίζουν μόνο την επαρχία και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, την Καβάλα, την Πάτρα, τη Σύρο, το Ηράκλειο και λιγότερο την Κέρκυρα και τη Μυτιλήνη.»
«Στο Σωματείο των Ηθοποιών είναι γραμμένοι 643 (355 άντρες και 288 γυναίκες). Απ’ αυτούς 80 είναι δόκιμοι και οι 112 απόμαχοι, που παίρνουν μια σύνταξη 250-550 δρχ. το μήνα. Όλοι αυτοί λοιπόν περιμένουν να ζήσουν από το θέατρο, που περνάει δύσκολες μέρες εξαιτίας της βαρειάς φορολογίας. Όλοι οι Υπουργοί Οικονομικών νομίζουν ότι μπορούν να εισπράξουν εκατομμύρια από το θέατρο και τα δημόσια θεάματα γενικά. Το 1917 είχε γίνει ένας νόμος για τη φορολογία στα θέατρα κι αυτά πλήρωναν 10-15%. Αλλά από τότε μέχρι το 1926 τα πράγματα άλλαξαν. … ο φόρος μεγάλωσε και σ’ ένα εισιτήριο 55 δρχ. ο φόρος είναι τώρα 19,20 δρχ. και στο άλλο των 36 δρχ. ο φόρος φτάνει τις 11 δρχ.»
Δύσκολοι καιροί για όλους. Αλλά όπως λέει ο κουβανός σκηνοθέτης θεάτρου, συγγραφέας και δάσκαλος Carlos Celdran, «Η θεατρική τέχνη είναι μια χειρονομία συνένωσης.»
Το θέατρο το έχουμε ανάγκη και αυτή τη στιγμή μας έχει κι αυτό ανάγκη γι’ αυτό, όπως είπε ο Ανατόλι Βασίλιεφ, το 2016 στο μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα θεάτρου:
«Πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.»
