Το Πρωτοδικείο Αθηνών ακύρωσε τις ποινές διαγραφής του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ για Αρη Πορτοσάλτε, Νότη Παπαδόπουλο και Βασίλη Χιώτη, επειδή δεν συμμετείχαν σε απεργία.
Το δικαστήριο αποφάσισε ότι σε περιόδους απεργιακών κινητοποιήσεων θα πρέπει να διασφαλίζεται η απρόσκοπτη ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Κατόπιν προσφυγής των δημοσιογράφων του ΣΚΑΪ, Άρη Πορτοσάλτε, Νότη Παπαδόπουλου και Βασίλη Χιώτη, το δικαστήριο αποφάσισε:
1. Να ακυρωθούν οι ποινές, της οριστικής διαγραφής που είχε επιβληθεί στον Άρη Πορτοσάλτε και της προσωρινής διαγραφής στους Νότη Παπαδόπουλο και Βασίλη Χιώτη που είχαν επιβληθεί από το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, επειδή εργάστηκαν κατά την διάρκεια της απεργίας που είχε προκηρύξει το σωματείο τους στις 10 Ιουνίου 2021, αντιδρώντας στο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις.
2.Να αναγνωρίζεται στο εξής το δικαίωμα των δημοσιογράφων να ενημερώνουν την κοινή γνώμη κατά την διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων και να μην επιβάλλονται ποινές σε όσους επιθυμούν να εργαστούν.
Με την υπ’ αριθμόν 3705/2022 το δικαστήριο δικαίωσε τους δημοσιογράφους κάνοντας δεκτή την προσφυγή τους κι έκρινε άκυρες της ποινές διαγραφής τους.
Με πληροφορίες από skai.gr
Αυτή μάλιστα η απόφαση του Πρωτοδικείου χαρακτηρίστηκε από προσφεύγοντα (Πορτοσάλτε) “ιστορική” αφού “αναγνωρίζει το δικαίωμα των δημοσιογράφων να ενημερώνουν την κοινή γνώμη σε ημέρες απεργίας της ΕΣΗΕΑ κ να μην επιβάλλονται ποινές σε όσους επιθυμούν να εργαστούν. Ακυρώνει τις διαγραφές των Χιώτη, Παπαδόπουλου, Πορτοσάλτε”. Ο δε Πορτοσάλτε, κατέληξε: “Αλλαγή αιώνα”…
Σχόλιο 1ο: Ισως σε κάποια επόμενη προσφυγή, το δικαστήριο κάνει κι ένα βήμα παραπέρα: να ζητήσει, για παράδειγμα, από τους απεργούς δημοσιογράφους να ζητήσουν και… συγγνώμη από τους απεργοσπάστες.
Σχόλιο 2ο: Οντως “ιστορική” απόφαση και όντως “αλλαγή αιώνα”. Με την όπισθεν. Πάμε καπου εκεί στον 19ο αιώνα. Προ εξέγερσης Σικάγου…
Σχόλιο 3ο: Και οι κρίνοντες κρίνονται (έτσι δεν λέει – ακόμα – η δημοκρατία που δικαιώνει δικαστικώς απεργοσπάστες;)
Σχόλιο 4ο: Μετά και την απόφαση του δικαστηρίου για το νόμιμον της απεργοσπασίας, η δική μας άποψη ως προς το ηθικόν της απεργοσπασίας ήταν και είναι αυτή:
ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ, αυτοί οι πρωτοσαλταδόροι της γλίτσας – του Νίκου Μπογιόπουλου (10/6/2021):
Κατά τον επίσημο ορισμό, «απεργοσπάστης» είναι εκείνος που αντί να απεργεί συνεχίζει να εργάζεται ή προσφέρεται να εργαστεί προς αντικατάσταση των απεργών.
Στις συνθήκες της πραγματικής ζωής, σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, κεφαλαιοκρατικής βίας και τρομοκρατίας, «απεργοσπάστης» είναι αυτός που όταν οι συνάδελφοί του πάνε να σηκώσουν κεφάλι, εκείνος υπηρετώντας και γλείφοντας με τον πιο χυδαίο και με τον πιο γλοιώδη τρόπο το αφεντικό του, τους μαχαιρώνει πισώπλατα.
Είναι αυτό το πισώπλατο μαχαίρωμα που καθιστά τον «απεργοσπάστη» συνώνυμο του ξεφτίλα, που υπονομεύει τον αγώνα των υπόλοιπων εργαζομένων.
Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει λέξη που να περιγράφει το ποιόν του απεργοσπάστη.
Εν προκειμένω – ξεκαθαρίζω – μιλώ για τον χώρο του Τύπου. Και τονίζω: Δεν αναφέρομαι – μιλώντας για τα ΜΜΕ αλλά και για κάθε εργασιακό χώρο – στον εργαζόμενο που του ασκήθηκε εκβιασμός, ανοικτή ή έμμεση τρομοκρατία, δεν αναφέρομαι στον ανήμπορο και ξεμοναχιασμένο εργαζόμενο, δεν μιλώ για τον με το “πιστόλι στον κρόταφο” μισθωτό που νιώθει δικό του τον αγώνα των συναδέλφων του, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν έχει τη δύναμη να πάρει κι αυτός μέρος στη μάχη, αναδεικνύοντας πόσο σημαντικό είναι και για τα σωματεία του και για τον ίδιο να σταθούν στα πόδια τους.
Αυτός, ο υπέρ απεργοσπασίας δημοσιολόγος, δεν είναι ούτε τσιράκι της εργοδοσίας (μόνο), ούτε τσανακογλείφτης του εκάστοτε κυβερνητισμού (μόνο), ούτε πεμπτοφαλαγγίτης (μόνο), ούτε τιποτένιος χαρτογιακάς μιας «εργατικής» αριστοκρατίας που λυμαίνεται θώκους (μόνο).
Αυτός είναι κάτι πολύ χειρότερο. Που μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει: «Απεργοσπάστης»!
Ένα είδος, δηλαδή, φτιαγμένο – όπως έλεγε ο Τζακ Λόντον – από την πιο αηδιαστική ουσία που περίσσεψε του Θεού.
Τα θρασίμια, λοιπόν, οι πρωτοσαλταδόροι της γλίτσας, τα φερέφωνα των εγχώριων και διεθνών “Γερούν γερά” που έσπασαν χτες την απεργία και των δημοσιογράφων, που το διέπραξαν ακόμα μια φορά, που το έκαναν ενάντια σε όλο τον εργαζόμενο λαό που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα νομοσχέδιο – εξάμβλωμα, που το “τόλμησαν” ενώ
• συνάδελφοί τους ζουν με συσσίτια,
• συνάδελφοί τους καρκινοπαθείς στερούνται ακόμα και τα φάρμακά τους,
• χιλιάδες συνάδελφοί τους λιώνουν στην ανεργία κι άλλοι τόσοι στις γαλέρες της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της απληρωσιάς,
ένα πράγμα κατέκτησαν:
Κατέκτησαν – επαξίως – τον «τίτλο» που αρμόζει σε ό,τι πιο ποταπό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο γλοιώδες μπορεί να βρει απέναντί του ο εργαζόμενος που παλεύει για μισθό, για δουλειά, για ζωή: Απεργοσπάστες.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο: Απεργοσπάστες!
