της Χριστίνας Πεσματζόγλου
Το «παιδί» από το Περιστέρι που δεν ήθελε να γίνει ψυκτικός έφερνε δυσφορία στην ελίτ των ιδιωτικών κολλεγίων που ονειρεύτηκε επεδίωξε και φέτος κατάφερε τον διαχωρισμό της εκπαιδευτικής κοινωνίας σε κάστες. Στο πλούσιο κράτος της φτωχής Ελλάδος ήταν και είναι δύσκολο για ένα μεγάλο ποσοστό, να σπουδάσει ένας νέος χωρίς παράλληλα να εργάζεται, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό καθυστερώντας να ολοκληρώσουν σπουδές τους
Η ερχόμενη ακαδημαϊκή χρονιά αρχίζει με 40.000 λιγότερους φοιτητές μεταξύ των οποίων και αριστούχοι, με 16 σχολές χωρίς καθόλου εισακτέους και 70 τμήματα με μονοψήφιο αριθμό εισακτέων. Οι αριθμοί που δεν ψεύδονται ποτέ, αποδεικνύουν περίτρανα πως το νέο νομοσχέδιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τυπική εγκαθίδρυση της ταξικής εκπαίδευσης. Στους νέους δίνεται η δυνατότητα μετά την πολυπόθητη από τους νεοφιλελεύθερους τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, να ακολουθήσουν το όνειρο των σπουδών τους μέσω ιδιωτικών κολλεγίων που πλέον απολαύουν ισοτιμίας με τα Δημόσια ΑΕΙ. Φυσικά, προϋπόθεση για την φοίτηση σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο είναι να υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, λεπτομέρεια που κατοχυρώνει την ταξικοποίηση.
Το sui generis σύστημα της Δημόσιας εκπαίδευσης που συντηρούν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ανεξαιρέτως, είναι αυτό που έχει επί της ουσίας εγκαθιδρύσει και συντηρήσει την παραπαιδεία (τα φροντιστήρια παράλληλης στήριξης προετοιμασίας για εισαγωγικές εξετάσεις). Αυτή η παράλληλη ιδιωτική παιδεία που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιτυχία των υποψηφίων σπουδαστών και στοιχίζει στα ελληνικά νοικοκυριά αξιοσέβαστα ποσά, ακόμη και στο χρονικό διάστημα της κρίσης δεν ήταν αρκετή για τον αποκλεισμό αρκετών μαθητών από τα ΑΕΙ, δεδομένου πως υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδιών που διέπρεψαν παρά το σισύφειο βάρος που έφερε η οικονομική κρίση στους γονείς τους.
Η επιδίωξη του συστήματος των ανισοτήτων και του προοδευτικού κατακερματισμού της δημόσιας παιδείας είναι το αποτέλεσμα του νέου νομοσχεδίου της παιδείας.
Ο αποκλεισμός των υποψηφίων σπουδαστών και η διαγραφή φοιτητών που ξεπερνούν τα χρόνια σπουδών ενδεχομένως λόγω παράλληλης εργασίας, δεν έχει απλώς στόχο την ενίσχυση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής εκπαίδευσης που συγχωνεύονται και υποβιβάζονται.
Το λαϊκό κίνημα συμπορευόμενο με μαθητές και φοιτητές απέδειξε μέσω των κινητοποιήσεων πως δεν θα επιτρέψει το τέλος της Δημόσιας παιδείας, που δεν χαρίστηκε αλλά κατακτήθηκε και θα ξανά κατακτηθεί.
Το παιδί από το Περιστέρι που θέλει να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να το εμποδίσει.
