Τον Μάη του ’68, στην εξεγερμένη Γαλλία, οι γυναίκες έχουν κατέβει στους δρόμους, διεκδικώντας ισότητα και αυτονομία. Το φεμινιστικό κίνημα θέλει να νικήσει την πατριαρχία που για αιώνες δημιουργεί εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων εις βάρος των γυναικών, θέτοντας τους άνδρες ως κυρίαρχους στην εξουσία. Με σύνθημα «το προσωπικό είναι πολιτικό» οι γυναίκες σταματούν το διαχωρισμό της κοινωνίας σε δημόσια και ιδιωτική ζωή, χτυπούν την πατριαρχεία στην ρίζα της, στην καρδιά της πολιτείας.
Τότε όπως και τώρα, η πολιτεία υπάρχει για να ψηφίζει και να εφαρμόζει νόμους που προστατεύουν την μειοψηφία από την ασυδοσία της πλειοψηφίας, που προστατεύουν τον αδύναμο από τον ισχυρό. Αυτός είναι ο σκοπός της κοινωνίας σε ένα κράτος δικαίου για αυτό δημιουργήθηκε. Όταν ο αδύναμος δεν μπορεί να προστατευτεί, η πολιτεία έχει αποτύχει.
Η κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνουμε κατά την διάρκεια της πανδημίας, έφερε στην επιφάνεια, την διαχρονικότητα του συνθήματος. Το προσωπικό πρόβλημα κάθε γυναίκας πηγάζει από την ολιγωρία και την ανεπάρκεια της πολιτείας, καμία προστασία δεν έχει εξασφαλιστεί, καμία ισότητα δεν έχει επιτευχθεί, μέσα από την κοινωνική ηθική η γυναίκα εξακολουθεί να είναι κατώτερη του ανδρός, εξακολουθεί να είναι η μη κανονική (Simone de Beauvoir « δεύτερο φύλο»), είναι η ανωμαλία, που εργαλειοποιείται για εμπορικούς και οικονομικούς σκοπούς . Στη συνείδηση πολλών πολιτών ανδρών αλλά και γυναικών, η γυναίκα θεωρείται κτήμα του άνδρα. Οι διαδοχικές φρικτές γυναικοκτονίες επιβεβαιώνουν την ανισότητα και την θέση της γυναίκας στην σημερινή κοινωνία. Η ασφάλεια μας, η σωματική μας ακεραιότητα ως σωματικά ασθενέστερες επαφίεται της διάθεσης του σωματικά ισχυρότερου αρσενικού. Ο νόμος δεν είναι αρκετός, ο νόμος πρέπει να είναι αμείλικτος, η εξουσία η ί δια πρέπει να τον υπερασπίζεται και να τον προάγει. Μέσα σε 7 μήνες, 7 φρικτές γυναικοκτονίες από συντρόφους, συζύγους ή πρώην συζύγους, αμέτρητα περιστατικά βίας κατά των γυναικών, όπου οι θύτες μετατοπίζουν την ευθύνη της πράξης τους στα ίδια τα θύματα. Απόδειξη για την θέση που έχει η γυναίκα στην κοινωνία, μία θέση με περισσότερες υποχρεώσεις από δικαιώματα σε αντίθεση με τον άνδρα.
H γυναίκα έφτασε στο φεγγάρι, εφηύρε την πενικιλίνη, πολέμησε για την ελευθερία, σπούδασε, δούλεψε, κέρδισε την αυτονομία της, αλλά ακόμη δεν έφτασε τον άνδρα, ακόμη μετά την δεύτερη δεκαετία της ζωής της την περιμένει το λευκό νυφικό, τα ωάρια της τελειώνουν, και όλες οι νουθεσίες των ανδρών γίνονται με επίκληση στο συναίσθημα, για το πως το εκάστοτε θηλυκό θύμα της πατριαρχίας, θα μπορούσε να είναι η μητέρα η αδελφή και η κόρη. Το ζήτημα είναι πως για να είναι ασφαλής μία γυναίκα σε μία σωστά δομημένη κοινωνία δεν χρειάζεται να συνδέεται με κανενός είδους σχέση με κάποιον άντρα. Η πολιτεία η ίδια οφείλει να εξασφαλίζει πως κάθε γυναίκα τόσο εντός όσο και εκτός του σπιτιού της θα είναι απόλυτα ασφαλής και κανένας δεν θα τολμάει να φθείρει αυτή την ασφάλεια, διότι αν αυτό γίνει θα έχει απέναντι του την πολιτεία ολόκληρη.
Δεν είμαστε ίδιοι, είμαστε όμως αδιαμφισβήτητα ίσοι.
