Τον Οκτώβριο του 1979, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προβλήθηκε “Ο Ασυμβίβαστος”, του Βαγγέλη Θωμόπουλου. Αν και η ταινία απογοήτευσε, παρέμεινε στη μνήμη των νεότερων λόγω της συμμετοχής σε αυτή του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και των τραγουδιών που ακούγονταν σε αυτή. Για πρώτη φορά ακούστηκαν τραγούδια όπως το “Να μ’αγαπάς”, αλλά και το “Κάποτε θα’ρθουν» του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μίκη Θεοδωράκη, που έκαναν γνωστό τον Σιδηρόπουλο σε ακόμα ευρύτερο κοινό. Κάποια στιγμή, στα πλαίσια του σεναρίου, ο Σιδηρόπουλος δίνει συνέντευξη σε ένα τηλεοπτικό συνεργείο που γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο ”Οι άνθρωποι του Δρόμου”, καθώς έχει σταματήσει τις σπουδές του και ζει παίζοντας μουσική στο δρόμο:
Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να παίζεις μετ’εμποδίων. Θόρυβοι, καυσαέρια… Και δεν είναι τόσο αυτό, όσο αν εμφανιστεί κανένας αστυφύλακας με άγριες διαθέσεις. Και καλά να σε διώξει…Πας κάπου αλλού…Συνεχίζεις. Έτσι όμως και σε συλλάβει? Εκεί είναι λίγο δύσκολα. Άσε που χάνεις και το μεροκάματο….
Τίποτα δεν άλλαξε από το 1979 μέχρι σήμερα. Τίποτε δεν άλλαζε το 2016, όταν κάτω από το Λευκό Πύργο συγκεντρώνονταν δεκάδες μουσικοί της Θεσσαλονίκης και της γύρω περιοχής μετά από το κάλεσμα του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, ζητώντας να μη συλλαμβάνονται ως επαίτες οι μουσικοί που παίζουν σε πεζοδρόμια και εξωτερικούς χώρους.
Οι μουσικοί του δρόμου αντιστέκονται στη μιζέρια των πόλεων. Είναι το αυθεντικό, το φρέσκο, το διαφορετικό. Δεν έχουν υποκύψει στις συμβουλές και τις παραινέσεις κάποιας εταιρείας που προωθεί τη δουλειά τους. Οι μουσικοί του δρόμου είναι άνθρωποι με ταλέντο που θέλουν να το μοιραστούν με τον κόσμο. Με τον απλό άνθρωπο που περνάει από δίπλα τους για να πάει στη δουλειά του. Με τον απλό άνθρωπο που κοντοστέκεται γιατί άκουσε κάτι που του θύμισε την εποχή που υπήρχε στη ζωή του ρομαντισμός. Με τον απλό άνθρωπο που δεν έχει πάει για να ακούσει, αλλά αυθόρμητα τον τραβάει κάποια μελωδία.
Οι μουσικοί του δρόμου βιοπορίζονται με αξιοπρέπεια προσφέροντας πολιτισμό. Όλοι αυτοί που μιλούν για φοροδιαφυγή είναι απλοϊκοί και άσχετοι. Ο παράδεισος της φοροδιαφυγής βρίσκεται στους Νόμους του παγκόσμιου εμπορίου. Το εισόδημα των μουσικών του δρόμου είναι λιγοστό. Συνήθως ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούν είναι τόσο ακριβός που πρακτικά δεν αποσβένεται ποτέ. Όλοι εκείνοι που μιλούν για επαιτεία, επικαλούμενοι τον Νόμο του Μεταξικού καθεστώτος – έναν από τους πολλούς νόμους που η μετέπειτα Δημοκρατία ξέχασε να καταργήσει – βρίσκονται εναρμονισμένοι με το πνεύμα του τότε Νομοθέτη. Κάποτε ο Νόμος αυτός θα αλλάξει. Ποτέ όμως δεν θα αντιμετωπίσει την επαιτεία. Η επαιτεία προκύπτει ως το αποτέλεσμα συγκεκριμένων πράξεων, πολιτικών και οικονομικών. Συνήθως τα νομικά οπλοστάσια διαθέτουν νόμους για την επαιτεία που απευθύνονται επιλεκτικά στον επαίτη αλλά ποτέ σε εκείνον που την προξενεί.
Κανένας μουσικός του δρόμου δεν απαίτησε τον οβολό μας. Όταν κάποιος δίνει, το κάνει γιατί ακούγοντάς τον ένιωσε όμορφα από ένα τραγούδι, μία φωνή, μία περίτεχνη διασκευή, μια άποψη. Οι μουσικοί του δρόμου αποτυπώνουν την κουλτούρα της πόλης. Και οι πόλεις μας πάντα θα χρειάζονται περισσότερο πολιτισμό. Ο πολιτισμός κάθε λαού βρίσκεται και μέσα στους ήχους των πόλεων.
Πώς θα ήταν η Γέφυρα του Καρόλου στην Πράγα, η İstiklal Caddesi στην Κωνσταντινούπολη, το Temple Bar στο Δουβλίνο ή η La Ramblas στη Βαρκελώνη δίχως τους μουσικούς του δρόμου να δίνουν ήχο στην εικόνα; Πως θα ήταν η μουσική αν ο BB King, ο Seasick Steve, η Tracy Chapman, η Janis Joplin, ο Rod Stewart και πολλοί ακόμα δεν είχαν στη διάθεσή τους την μεγάλη σκηνή του δρόμου για τις πρώτες τους παραστάσεις; Πως θα ήταν η μουσική αν σταματούσε η ακατάσχετη προβολή σκουπιδιών του σωρού από τα κραταιά δίκτυα που φροντίζουν για την μαζική ψυχαγωγία του κόσμου;
Την εποχή του YouTube και των οπτικών ινών, του digital promotion και του μουσικού μάρκετινγκ, η επαφή μας με την τέχνη χρειάζεται περισσότερο να ενισχυθεί από συναισθήματα. Χρειάζεται να δούμε και να ακούσουμε ξανά τη μουσική με τα μάτια και τα αυτιά μας και όχι μέσα από τις οθόνες του κινητού μας τηλεφώνου.
