του Μανόλη Βριθιά
—Νίκο έτοιμος;
–Πάμε για καθαρό αέρα;
–Ναι Νίκο, ήρθε η ώρα.
Ο Μάρτης του 1952 έχει φτάσει στο τέλος του, έμπαινε ο Απρίλης, η άνοιξη.
Οι αμυγδαλιές είχαν ανθίσει, και το βυσσινί χρώμα των ανθισμένων βερικοκιών, γέμιζε τον αέρα με αρώματα.
Στις αυλές των σπιτιών άνοιγαν τα πρώτα λουλούδια, άνθιζαν τα πρώτα γιασεμιά και τα έντομα τιτιβίζοντας, έπαιρναν τη γύρη.
Τα παιδιά στα σχολεία έπαιζαν ανέμελα, ενώ οι νέοι θα ερωτευόταν ξανά
Έμπαινε ο Απρίλης, ερχόταν το Πάσχα, με την Ανάσταση, θα αγκαλιαζόταν οι άνθρωποι με το φιλί της Αγάπης, κι η γλυκιά Παναγιά θα χαμογελούσε ξανά, ξέροντας πως ο γιός της ήταν ζωντανός, για κάποιους το φως του κόσμου.
Οι φυλακές γεμάτες αγωνιστές, κυρίως μελλοθάνατους καταδικασμένους από τα έκτακτα στρατοδικεία, στα ξερονήσια και στη Μακρόνησο, οι ανάσες των βασανιστηρίων και του θανάτου, ολοένα και πιο κοντά.
Η εκστρατεία στην Κορέα, οι 160 νεκροί και οι 600 τραυματίες, στο πλευρό των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, εξόν από τους σκοτωμένους και τους τραυματίες, έφερε και την οικονομική καταστροφή, αφού η πατρίδα μας συνεχώς αιμορραγούσε από το 1940 και μετά.
Απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, καταστάληκαν με βία.
Πιο πολύ ακόμη ο κουρνιαχτός του φόβου, ο χαφιεδισμός και η ανελέητη τρομοκρατία στις πόλεις και στα χωριά το κλέψιμο του βιός, εκείνων που έφυγαν, η ανεργία, η πείνα και η εκμετάλλευση.
Αντί να γίνουν επενδύσεις στη βιομηχανία με βάση τον μεγάλο ορυκτό πλούτο της χώρας και την τότε συμφωνία με βάση το σχέδιο Μάρσαλ, η Αμερικάνικη αποστολή με επικεφαλής τον περιβόητο Πρέσβη των ΗΠΑ Πιουριφόι , ο οποίος συμπεριφερόταν σαν απόλυτος μονάρχης μιλούσαν πλέον για ανάπτυξη στον αγροτικό και τουριστικό τομέα, ξεπουλώντας, όλο τον ορυκτό πλούτο στις ξένες πολυεθνικές, ανοίγοντας το δρόμο για την μετανάστευση
Σε αυτήν την κατάσταση της πατρίδας μας το κόμμα έστειλε τον Νικό Μπελογιάννη, για την εφαρμογή της απόφασης, της 7ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που μιλούσε:
«Σήμερα το πρώτο καθήκον είναι η Ειρήνευση η δουλειά και το ψωμί του λαού μας.
Αμνηστία σε όλους τους λαϊκούς αγωνιστές, νομιμοποίηση του ΚΚΕ και άλλων πολιτικών οργανισμών, που ο μοναρχοφασιστικό καθεστώς είχε κηρύξει παράνομα
Πάλη για ομαλό δημοκρατικό δρόμο και οικονομική ανάπτυξη, έστω και με καπιταλιστικό τρόπο. Και όλα αυτά μαζί με όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπου
Με όλους του ανθρώπους που είχαν απομείνει και αγαπούσαν αυτό τον ταλαιπωρημένο τόπο.»
Δυστυχώς πολύ γρήγορα ήρθαν οι συλλήψεις οι δίκες η απολογία του Νίκου, ύμνος στον άνθρωπο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, οι εκτελέσεις χαράματα Κυριακής με τα φωτά των προβολέων των φορτηγών που τους μετέφεραν, η ακαμψία του Βασιλιά και της τότε κυβέρνησης δώσουν χάρη κατ εντολή των Αμερικανών, παρά τις εκκλήσεις μεγάλων προσωπικοτήτων του κόσμου Πικάσσο, Πωλ Ελυάρ, Τσάρλυ Τσάπλιν, ακόμη και του ίδιου του Μητροπολίτη Αθηνών Σπυρίδωνα ο οποίος είχε δηλώσει:, «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή». Ένα εκατομμύριο υπογραφές από όλο τον κόσμο, δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την δολοφονία του. Μαζί του οι άξιοι αγωνιστές Μπάσης, Καλούμενος, Αργυριάδης.
Εκείνες τις μαύρες μέρες οι χαροκαμένες μανάδες, με τα μαύρα φουστάνια τους έδιναν ραντεβού κάθε χαράματα έξω από τις πύλες των φυλακών του Αβέρωφ και του Χατζηκώστα, να κλείσουν με τα σώματα τους το δρόμο στα φορτωμένα καμιόνια με μελλοθανάτους αγωνιστές για τον τόπο της εκτέλεσης και το πετύχαιναν.
Ήταν Σάββατο αυτή τη φορά, ούτε οι Γερμανοί καταχτητές δεν εκτελούσαν Κυριακή. Άντε να φύγουμε, είπαν, από Δευτέρα πάλι, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα Σαββατοκύριακο.
Κι όμως έγινε, κρυφά στα μουλωχτά αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα. Έπρεπε να εκτελεστούν, αποδείχτηκε το γιατί στην όλη μετέπειτα ιστορία του λαού μας, στο επόμενο διάστημα μέχρι σήμερα.
Αν είχε πετύχει στην αποστολή του ο Νίκος μας θα είχε αποτύχει όλο το εποικοδόμημα από τότε μέχρι σήμερα, όλα τα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών.
Θα είχαμε ίσως μια άλλη Ελλάδα σαφώς καλύτερη και πιο προοδευμένη,
Ας σκεφτούμε μόνο ότι αν τότε πραγματικά υπογραφόταν ένα μνημόνιο Ειρήνης μεταξύ των αστικών κομμάτων της εποχής και του ΚΚΕ, οι πολιτικοί πρόσφυγες θα επέστρεφαν, οι πολιτικοί κρατούμενοι θα γυρνούσαν στα σπίτια τους, ο κοινωνικός ιστός θα ξαναζωντάνευε μιας και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άνθρωποι καταρτισμένοι και μορφωμένοι, άνθρωποι με επίπεδο, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού.
Μια άλλη Ελλάδα θα γεννιόταν τότε. Μια Ελλάδα έστω με καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά χωρίς το μεγάλο κύμα των μεταναστών και την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Σίγουρα μια διαφορετική Ελλάδα, χωρίς τη μισαλλοδοξία και τους Παρθενώνες της Μακρονήσου, της Γυάρου, και άλλους τόπους εξορίας και βασανιστηρίων.
Όμως η αστική τάξη της χώρας μας δεν ήθελε κάτι τέτοιο, ήθελε την υποταγή στον Αμερικανο-νατοϊκό παράγοντα και στον ψυχρό πόλεμο, με ό,τι ακολούθησε μετά και μέχρι το 1974 που άρχισαν σιγά – σιγά να ομαλοποιούνται τα πράγματα. Τον Νίκο μας τον εκτέλεσαν με τα φώτα των προβολέων των φορτηγών αυτοκίνητων, νύχτα, κρυφά, Κυριακή 30 Μάρτη 1952. Ήταν μόλις 37 χρονών.
Η ηρωική του στάση στο στρατοδικείο, όσο και ο άδικος χαμός του, ανάγκασαν τις μετέπειτα κυβερνήσεις να πάρουν ηπιότερα μέτρα ενάντια στους πολιτικούς κρατουμένους, να σταματήσουν τις μαζικές διώξεις και εκτελέσεις, να δοθεί μερική αμνηστία. Ενέπνευσαν τον μεγάλο Πικάσο να κάνει το πορτραίτο του με κείνο το φωτεινό του χαμόγελο και το γαρύφαλλο στο χέρι.
Ένα πορτραίτο χωρίς να το κλείσει περιμετρικά κι όταν κάποτε ρωτήθηκε γι’ αυτό, απλά απάντησε ότι «προσωπικότητες σαν τον Μπελογιάννη, δεν κλείνονται σε ένα πορτραίτο».
Μεγάλους ποιητές και πεζογράφους, μουσικούς, ζωγράφους και εικαστικούς να αναδείξουν την προσωπικότητά του μέσα από τα έργα τους.
Ήταν τέτοια η προσωπικότητα του Νίκου μας, τέτοια η κατάρτιση και το ήθος του, που σίγουρα θα έβαζε τη σφραγίδα στην μετέπειτα ανάπτυξη τόσο του Ελληνικού, όσο και του παγκόσμιου, εργατικού, λαϊκού κινήματος.
Όμως γι’ αυτό δεν έπρεπε να ζήσει.
Για να γίνουμε ένα προτεκτοράτο.’ έρμαιο στα χέρια αιμοπότων ανθρώπων που δεν λογαριάζουν, τίποτα μπρος στα κέρδη τους, στους πολέμους τους και στην εξουσία τους
Σήμερα οι λαοί μαζί και ο Ελληνικός λαός πάλι ξεσηκώνονται. Η Ευρώπη έχει πάρει φωτιά, οι λαοί δεν αντέχουν πια αυτή την ακρίβεια, τα χαμηλά μεροκάματα την απόλυτη εκμετάλλευση.
Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό να ξοδεύονται τεράστια ποσά για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ – 2% το ΑΕΠ – ενώ για την θωράκιση, της πατρίδας μας από ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημύρες, φωτιές να είναι ανύπαρκτες με τόσες ανθρώπινες απώλειες ,δεν μπορεί η ασφάλεια των μεταφορών να είναι μικρότερη σε αξία από την ανθρώπινη ζωή.
Παντού σε όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης οι εργαζόμενοι είναι στους δρόμους αλλά όχι όπως παλιά οι εξεγερμένοι στις πλατείες, αλλά συγκροτημένοι και καλά οργανωμένοι κάτω από τις σημαίες των ταξικών συνδικάτων τους, με συγκεκριμένα συνθήματα και στόχους, μαθαίνουν ξανά να διεκδικούν.
Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ποιοτικό άλμα. Σήμερα επιτέλους μετά από χρόνια, το αυθόρμητο γίνεται συνειδητό
Η εργατική τάξη κυοφορεί το μεγάλο που όταν γεννηθεί και ωριμάσει,
Θα γίνει ένα μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι, θα παρασύρει όλα στο πέρασμα του
Αδικία, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, πείνα και πόλεμο.
Κι αυτό δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά το μεγάλο φουσκωμένο ποτάμι
Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!!!!!!
