Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Στην ερημιά

Σου τραβάνε την προσοχή, αλλά πως; Όπως οι φωτογραφίες σε περιοδικά διακόσμησης όπου αυτό που παρουσιάζεται είναι σε απόλυτη διάσταση..

Σου τραβάνε την προσοχή, αλλά πως; Όπως οι φωτογραφίες σε περιοδικά διακόσμησης όπου αυτό που παρουσιάζεται είναι σε απόλυτη διάσταση με οπουδήποτε θα υπέθετες ότι μπορείς να ζήσεις κανονικά και όχι μέσα σε σκηνικά ταινίας.

Σαν ρούχα από επιδείξεις υψηλής ραπτικής που μπορούν να φορεθούν μόνο μια φορά και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, που στο ελάχιστο δεν σε αφορούν αν και σου απευθύνονται, για να πειστείς ότι ο κόσμος δεν είναι ο περιορισμένος αγχωμένος μικρόκοσμός σου, αλλά έχει άπειρες παράλογες πτυχές, φαντασμαγορικές και κερδοφόρες.

Σαν εξωφρενικά επιχειρήματα που ανταλλάσσονται σε ένα υποτίθεται πολιτικό talk show, που είναι ακριβώς αυτό που προσδιορίζει ο όρος, ένα σόου όπου τα λόγια αντικαθιστούν το θέαμα και το παραποιούν ανάλογα, θεαματικά, με το να ξεφουρνίζονται σε μια κουβέντα γεμάτη διακοπές και κάθετες διαφορές απόψεων, πάνω σε προδικασμένα και στημένα δεδομένα, μόνο και μόνο για να σου τραβήξουν την προσοχή.

Σαν ένα ποίημα που δεν καταλαβαίνεις ούτε ένα στίχο του, αλλά αποφασίζεις να του αφιερώσεις πολύτιμο χρόνο, ακριβώς επειδή σου είναι εντελώς ακατάληπτο, επειδή η παρόρμηση σου να γνωρίζεις δεν σου επιτρέπει να δεχτείς, μια και καλή, ότι είναι ακατάληπτο και σαν να γνωρίζεις, υποτίθεται εμβριθώς, όλα τα άλλα με τα οποία νιώθεις εσφαλμένα εξοικειωμένος.
Σου τραβάνε την προσοχή, γιατί ούτε και συ πάτησες ποτέ γερά και αποκλειστικά στο έδαφος, γιατί να, τόσο ήθελες και συ για να φύγεις, να ξεφύγεις . Γιατί χωρίς να φαίνεσαι και να ακούγεσαι εξωπραγματικός, καταφέρνεις κάτι το εξωπραγματικό : να οικειοποιείσαι μια πραγματικότητα που ποτέ σου δεν κατάλαβες.

Να φοράς το περίγραμμα ενός χαρακτήρα, που ήταν ο πιο συμβατός με τους φόβους σου, και τις απαιτήσεις των άλλων από σένα , κομμένος και ραμμένος στα μέτρα και τα σταθμά της αποδοχής από ή της αντίδρασης προς τους άλλους , τελικά εντελώς αφύσικος μέσα στην κανονικότητά του.
Και μετά οι διάφορες σχολές και ασχολίες, οι δραματικές σχολές πιθανά, ή οι ανατολικές σχολές αυτές του διαλογισμού και της αφύπνισης , του τρίτου ματιού, αφού τα δυο δεν ξεστραβώνονται, και σε σε συντηρούν χρόνια τόσο αναλλοίωτο στη «διαφορετικότητά» σου.

Ή οι ομάδες που καταφεύγεις για γνωριμίες και εμπειρίες, το παιχνίδι των επαίνων και των επιπλήξεων, η αυτοβελτίωση και η αυτοκαταστροφή, ένα παστίτσιο αμέτρητων ορόφων και από πάνω η μπεσαμέλ με έγκυρα συμπεράσματα και τριμμένες λεπτομέρειες.
Και έτσι σου τραβάν την προσοχή, από εκλαϊκευμένες επιστήμες μέχρι πληροφορίες – διαδόσεις από αξιόπιστες πηγές που δεν είσαι – αλλά με καμιά κυβέρνηση- σε θέση να τεκμηριώσεις την αξιοπιστία τους.

Μετά ξεχνάς ότι αυτό που επιθυμούσες βασικά ήταν να μην σε εκμεταλλεύονται και να μπορείς να ζήσεις με την εργασία και τον κόπο σου και αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι επαναστάτης, συγχέεις δηλαδή την επιθυμία σου για εξασφάλιση με την διαρκή τριβή πάνω σ΄ ένα πείραμα που δεν είσαι καθόλου βέβαιος αν θα σε ικανοποιούσε η επιτυχία του.

Διεκδικείς την ατομικότητά σου λες, μέσα στα πατρόν των κινημάτων για την διαφορετικότητα και από κει που αυτό που βασικά επιθυμούσες ήταν να φανείς ελκυστικός σε κάποιους διαφορετικούς από σένα, τελικά βρίσκεσαι με πλήθος ομοίων σου, που είσαι ή γίνεσαι όμοιος τους, με επίκεντρο ακριβώς την επιδίωξη ενός «άλλου» τύπου, βαθύτατα επιθυμητού, που θα σε απάλλασσε και από τις ομοιότητες και από τις διαφορές και από το χάσιμο χρόνου σε εντελώς προβλέψιμες περιπέτειες.

Ο ωραιότερος εαυτός σου μένει πάντα πίσω, στην ερημία, εκεί που δεν υπάρχουν καθρέφτες και ποτάμια. Ο αληθινότερος εαυτός σου είναι στην ανάγκη , εκεί που δεν έχεις περιθώρια να το σκεφτείς, Και στην ερημιά και στην ανάγκη όμως δεν συμπίπτεις για να σου ανταποδώσει κάποιος την εικόνα σου, κι ας είσαι τότε και μόνο πραγματικά όμοιος με τον καθέναν. Δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξεις , ούτε τρόπος να το μοιραστείς αυτό . Είναι σιωπηλό αλλά δεν σταματά να σου ζαλίζει το κεφάλι, είναι απόλυτο αλλά σε σπρώχνει σε κάθε συμβιβασμό, ζωή που ξέφυγε από τον θάνατο αλλά επιστρέφει κάθε τόσο με πνιγμένο αναφιλητό σε αυτόν.
Γι αυτό θα σου τραβάνε πάντα την προσοχή πράγματα, ιδέες και σενάρια εξωπραγματικά. Υπερβολές του θεάματος που μακιγιάρουν την κοινοτοπία με εξεζητημένες εκφράσεις, συμπεριφορές και εμφανίσεις, που προβάλλουν με θάρρος τον πανικό που τους προκάλεσε το τελικό έλλειμμα σημασίας, της επιλογής μέσα σε νομοτελειακά δεδομένες συνθήκες. Ψυχές παραμορφωμένες από τις απανωτές συγκρούσεις τους με το τυχαίο. Και έτσι καταφέρνεις τελικά να δημιουργήσεις το ανεξήγητο, έναν βράχο σαν του ζωγράφου Μαγκρίτ που στέκεται στον αέρα , αντί στις πλάτες ενός Σίσυφου.

Ο φιλόσοφος Πασκάλ έλεγε ότι όλες οι δυσάρεστες επιπλοκές στον άνθρωπο δημιουργούνται από την ανικανότητα του να παραμείνει νηφάλιος και άπραγος στη θέση του. Αυτός ήταν ο λεπτός σαρκαστικός υπαινιγμός του φιλόσοφου για την πράξη της δημιουργίας. Γιατί αντίκειται σε κάθε πραγματικό να παραμένεις ακίνητος όσο σε σπρώχνει ο θάνατος.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/y44scHu2DkM”]

* Ο πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι του Ρενέ Μαγκρίτ,  Les idees claires (καθαρές ιδέες) – 1958

Σχετικά θέματα

Απόψεις