Όσοι έχουμε παρακολουθήσει τις μεταδόσεις του Γιάννη Διακογιάννη στις διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου είναι βέβαιο ότι τις αναπολούμε και μάλιστα με λαχτάρα, καθώς αποτελούσαν με τον τρόπο τους μέρος του ποδοσφαιρικού αγώνα. Τα χρόνια που ακολούθησαν – σε ότι αφορά τις περιγραφές των αγώνων – με αποκορύφωμα τις μεταδόσεις του τελευταίου Μουντιάλ στη Βραζιλία από την ΝΕΡΙΤ, άφησαν και αφήνουν μια γεύση …στυφή.
Το κοκτέιλ της περιγραφής περιλαμβάνει ανούσια στατιστικά κι άλλα …ενημερωτικά στοιχεία για τους ποδοσφαιριστές και τις ομάδες, ακατάσχετη φλυαρία για λεπτομέρειες που δεν έχουν σχέση με τον αγώνα, λεκτική ένδεια που εναλλάσσεται με την εκτόξευση άσχετων λέξεων που προδίδουν μια ακατάσχετη ροπή επίδειξης «γνώσεων» δια της λεξιλαγνείας, χρησιμοποίηση ξένων λέξεων σε μια πρόταση χωρίς προφανή λόγο, αδυναμία ενσωμάτωσης στο σχολιασμό της κουλτούρας και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και της ιστορίας του λαού, της πόλης, της χώρας που φιλοξενεί τον αγώνα κ.α.
Είδαμε για παράδειγμα, στο παιχνίδι του τελικού ο σκηνοθέτης να δείχνει ένα ιδιαίτερο εξωαγωνιστικό πλάνο, με το άγαλμα του Ιησού να δεσπόζει πάνω από την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο και του σταδίου Μαρακανά με φόντο το φεγγάρι δημιουργώντας μια μαγική εικόνα. Η αντίδραση των σχολιαστών ήταν του τύπου «ο Ιησούς, ο τα πάντα πληρών»… Και γιατί έχετε την απαίτηση, θα πει κάποιος, να έχει ο σχολιαστής τα αντανακλαστικά και τις γνώσεις για να ενημερωθούν οι θεατές για το πότε χτίστηκε αυτό το μνημείο, γιατί δημιουργήθηκε, τι συμβολίζει για την πόλη, τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο, κ.ο.κ.
Απάντηση: Δεν έχουμε απαίτηση για τίποτα και από κανέναν. Εκείνο που λέμε είναι το εξής: Ας φανταστούμε σε ανάλογη περίπτωση, να γινόταν ο τελικός στην Ελλάδα, ο σκηνοθέτης σε ένα νεκρό σημείο του παιχνιδιού να εστίαζε στην Ακρόπολη και από τον δημοσιογράφο – σχολιαστή να αναβλύζει η …σιωπή. Ή ο σχολιασμός να περιλαμβάνει φράσεις, όπως: Το καλύτερο μνημείο … «ever». Λες κι ακούς κοριτσάκια του γυμνασίου που αναφέρονται στην πίστα που άδει ο αγαπημένος τους ποπ τραγουδιστής. Για τα οποία – τα κοριτσάκια εννοούμε – όταν τα ακούς διακρίνεις και μια χαριτωμενιά… Στην τελική, είναι και θέμα γούστου και περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα.
Το «θέμα» μας όμως γίνεται …θέμα, όταν ο παρουσιαστής – στην προκειμένη περίπτωση ο Αλέξης Σπυρόπουλος – ευχαριστεί κατά συρροή κι εξακολούθηση τη δημόσια(;;;!!!) τηλεόραση για τη δυνατότητα που του έδωσε να μεταδώσει αγώνες του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου. Μάλιστα νιώθει τόση μεγάλη την ανάγκη για να εκφράσει τις ευχαριστίες του που δεν διστάζει να επιδαψιλεύσει και σχετικούς ύμνους γι’ αυτή.
Ωστόσο, ο κ. Σπυρόπουλος, κάθε άλλο παρά αδαής (φαίνεται να) να είναι. Ακόμα κι αν τότε έλειπε από την Ελλάδα για καμιά μετάδοση από το εξωτερικό, δεν γίνεται να μη γνωρίζει ότι η «δημόσια» ή καλύτερα η κρατική τηλεόραση, έπαψε να υφίσταται στις 11 Ιουνίου του 2013. Από τότε, δηλαδή, που η κυβέρνηση των Μπαλτάκων έριξε «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και στη θέση της λίγους μήνες αργότερα δημιούργησε τη σύγχρονη ΥΕΝΕΔ μέσω της οποίας ο (και αριστερός) κ. Σπυρόπουλος μετέδωσε τους αγώνες.
Ουδόλως μας απασχολεί το γιατί κι από τι παρακινήθηκε ο κ.Σπυρόπουλος να συνεργαστεί με τη ΝΕΡΙΤ για την μετάδοση των αγώνων. Τον μόνο που απασχόλησε το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ο εαυτός του. Ο,τι είχε να πει, λοιπόν, ας το έλεγε στον εαυτό του. Δεν του ζήτησε κανείς εξηγήσεις. Αλλά και κανένας δεν του έδωσε την άδεια να απευθύνεται σε μερικά εκατομμύρια Έλληνες τηλεθεατές, που βλέπουν τον τελικό ενός Μουντιάλ, και να αξιοποιεί τη στιγμή για να κάνει προπαγάνδα. Εκτός αν τον έστειλαν εκεί για να μας τονίσει – κατ’ επανάληψη – τον «δημόσιο» χαρακτήρα της ΝΕΡΙΤ. Πράγμα που δεν το πιστεύουμε. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση ο κ.Σπυρόπουλος θα ήταν δυο φορές… οφ σάιντ.
