Ποια Αριστερά έχει ανάγκη ο κόσμος μας;
Υπάρχει αυτή, που την απαρτίζουν ιδιοπαθείς κουλτουριάρηδες, εγκλωβισμένοι σε μια αυτοαναφορική αισθητική, μόνοι μαζί με άλλους, σ´ ένα παρόν που επιμηκύνεται.
Έκπτωτοι τεχνοκράτες που έχοντας καταχραστεί τον υλισμό της ψευδεπίγραφης ευτυχίας του νεοφιλελευθερισμού, τώρα ποιητικά λυπημένοι περιπλανώνται στα περιθώρια μιας επανάστασης απ´ την οποία επιμελώς απείχαν.
Γιγαντόσωμοι νάνοι που διαρκώς μπεμπεδίζοντας, χρωματίζουν τα όρια ενός ιδεολογικού καθωσπρεπισμού, με φωνές και με δάκρυα προερχόμενα από μια ιστορία που απέτυχαν να κατανοήσουν.
Κυρίες και κύριοι της άλλοτε υψηλής κοινωνίας, γραφικά αξιοθέατα ενός επαρχιώτικου μικρόκοσμου, ποδηλατώντας μεταξύ αναπόλησης και προσμονής, χαμογελώντας συγκαταβατικά για απειροστή φορά στους μεταξύ τους ετεροπροσδιορισμούς.
Ιδεοληπτικοί λόγιοι κρυμμένοι πίσω από τραγικά προσωπεία, νομίζοντας πως συμμετέχουν σε κάποια πολλά υποσχόμενη ομάδα αυτοβελτίωσης.
Ξυπόλητοι αριστοκράτες, γενειοφόροι ενός φιλαναγνωστικού ναρκισσισμού, φωνακλάδες στιλιζαρισμένοι προύχοντες, βαρίδια “στις πλάτες των γιγάντων”, που επιβάλλουν στον εαυτό τους την “αριστερή συνείδηση” σαν κάποιο είδος ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής.
Ελιτιστές της σκέψης, διαχειριστές ορισμών και όρων, φετιχιστές των λέξεων που αντί να ξετυλίγουν τα εννοιολογικά κουβάρια τα διογκώνουν, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα ερμηνειών, ένα πλαίσιο ασφυκτικό που αποτρέπει τις φίλες και τους φίλους μας να εμπλουτίσουν με το άρωμα της “άγνοιάς” τους τον ανθό του προοδευτισμού.
Άνθρωποι που αδυνατούν να αντιληφθούν συσχετισμούς και πολυπλοκότητες, προβάλλοντας την μονομέρεια μπροστά σε μια νέα εποχή με πρωτόγνωρα δεδομένα. Οχυρωμένοι απέναντι στον ολοκληρωτισμό με αντιλήψεις που κινδυνεύουν να του μοιάσουν.
Είναι αυτή η Αριστερά που κοντοστέκεται ψιθυρίζοντας:
“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ´ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη”.
Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη Αριστερά. Είναι αυτή που φέρουμε όλοι μέσα μας απ´ τη στιγμή που γεννιόμαστε. Τότε που η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ισότητα και η ελπίδα, προκύπτουν αβίαστα, ως αυθόρμητα νεογνικά αντανακλαστικά. Τότε που το εγωιστικό γονίδιο λανθάνει σε κάποιο μακρινό και αβέβαιο μέλλον. Τότε που ξαφνικά όλα είναι φως!
Έτσι λοιπόν, στα εδώλια της Συνείδησης η Αριστερά των λαών αναμένει υπομονετικά δικαίωση. Σε μια χώρα που πάντα ανέμενε με υπομονή: Την Ελευθερία, τη Συμφιλίωση, την Επιστροφή, την Νίκη, την Αλλαγή…
Οι παρόντες δεν εξαιρούνται.
* ΤΕΧΝΟΛΟΓΟΣ ΠΟΛ.ΜΗΧ/ΚΟΣ
ΜA in EUROPEAN PHILOSOPHY
