Μια ζωντανή ηχογράφηση. Μουσική, Στίχοι : Σταμάτης Μορφονιός.
Σταμάτης Μορφονιός: «Πρόθυμος αμνός»
Περιφέρω τη ζωή μου από χώρα σε χώρα
μέσα μου νιώθω βαλτωμένος, μα η ψυχή μου λέει προχώρα
κι όσο βουλιάζω, όσο παλεύω, όσο μετράω τις αντοχές μου
κάτι παλιάνθρωποι σα μύγες θρονιαστήκαν στις πληγές μου.
Γυρνάω πίσω για να ψάξω πότε έγινε η αρχή
πότε ανοίχτηκε και πώς η πιο παλιά μου η πληγή
ποιος μ’ έσκαψε πρώτη φορά κι ακόμα μένει ανοιχτή
ήμουν μικρό παιδί ακόμα και αυτό πονάει πολύ.
Κοιτάζω μέσα στον καθρέφτη μου και ψάχνω εξηγήσεις
ένα κουβάρι όλα μέσα μου και από που να αρχίσεις ;
Ποια είναι μικρά ;. Ποια είναι μεγαλη ; Που να πιάσεις ; Που να αφήσεις ;.
Δεν ξέρω τίποτα, μονάχα πως πονάω όπου μ’ ακουμπήσεις.
Γυρνάω πίσω όταν ήμουνα μικρό αθώο παιδί
βλέπω ένα σπίτι σκοτεινό, χωρίς αγάπη και στοργή
και βλέπω βία, βλέπω φόβο, αδιαφορία και οργή
μια οικογένεια από ξένους που τους πνίγει η σιωπή.
Έτσι περνάγανε τα χρόνια με σκοτάδι αντί για φως
έτσι μεγάλωνα και εγώ χωρίς ποτέ να είμαι αρκετός
και κάπως έτσι με έμαθαν πως δεν μου αξίζει σεβασμός
κι όταν οι λύκοι πλησιάσαν ήμουν πρόθυμος αμνός
Χαμογελούσαν στην αρχή. ήταν καλοί, ήταν φιλικοί
μα όταν μυρίστηκαν το αίμα που κυλούσε απ τη πληγή
μπήξαν δοντάκια κοφτερά στη πιο βαθιά μου αρτηρία
κι εγώ έλεγα ευχαριστώ για την αδερφική φιλία.
Πήγα πολλές φορές και ήρθα μέχρι την Αχερουσία
είδα στα μάτια τον βαρκάρη με μια ξένη στο αίμα ουσία
ξένος σε μένα και παντού με μόνο έναν άγριο πόθο
να σταματήσω επιτέλους οτιδήποτε να νιώθω.
Πέρασαν χρόνια κι άλλα χρόνια κι ίσως ήμουν τυχερός
κάποτε γρύλισα στους λύκους κι αυτοί έγιναν καπνός
έμεινα μόνος μα ελεύθερος για πρώτη μου φορά
κι ήταν περίεργη μα θαυμάσια αυτή η απέραντη ερημιά.
Μια μέρα ξύπνησα και είπα φτάνουν όλα αυτά. ως εδώ
θέλω να ζήσω, να αγαπήσω, θέλω να αγαπηθώ
είναι ωραίο να το λες όμως δεν είναι τόσο απλό
που να τον βρεις τον πεταμένο σου από χρόνια εαυτό ;
Έχει περάσει από πάνω μου ήδη η μισή ζωή
κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μοναχά καταστροφή
θέλω να ουρλιάξω να θρηνήσω τον χαμένο μου καιρό
θέλω να τρέξω μα ίσα ίσα μπορώ όρθιος να σταθώ.
Όμως θα ψάξω, όμως θα μάθω πώς γιατρεύονται οι πληγές
θα τις φροντίσω, θα τις κλείσω και ας μείνουν οι ουλές
να μη ξεχνάω τις δαγκωνιές, τον άγριο πόνο και την στάχτη
και ίσως να μάθω ότι κλείνουνε μονάχα με αγάπη.
Άφησα κάτω το μολύβι και ανέπνευσα βαθιά
άνοιξα πόρτες και παράθυρα να μπει πρωινή δροσιά
κοιτάζω απέναντι τον ήλιο να ανατέλλει σα θεός
και ψιθυρίζω ευχαριστώ που είμαι ακόμα ζωντανός.
Υπάρχει μόνο ένας λόγος που τα έγραψα όλα αυτά
μας σημαδεύουνε για πάντα όσα ζήσαμε μικρά
μία κουβέντα τελευταία θέλω ακόμα μοναχά
κάντε ό,τι θέλετε μα όμως μη ξεχνάτε τα παιδιά.
