Πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών, «έφυγε» από τη ζωή, την Τετάρτη, η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, Ζωή Κριτζιλάκη – Πετροπούλου. Την Ζωζώ αποχαιρέτησαν με πολιτική κηδεία, την Πέμπτη 22 Φλεβάρη 2018, στην Καισαριανή, σύντροφοί της και συναγωνιστές της, συνεξόριστές της, μέλη του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Ηλιούπολης, φίλοι της και συγκάτοικοί της από το «Σπίτι του Αγωνιστή», στο οποίο ήταν φιλοξενούμενη τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της.
Η Ζωή Κριτζιλάκη – Πετροπούλου, παιδί αγροτικής οικογένειας, γεννήθηκε στην Πάτρα, τον Νοέμβρη του 1925. Ένα χρόνο αργότερα η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα, στην Ηλιούπολη.
Τα κρίσιμα χρόνια του αγώνα δραστηριοποιήθηκε στις Ανατολικές Συνοικίες. Το 1942 οργανώθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Λεύτερη Νέα», μια από τις νεολαιίστικες οργανώσεις που στις 23 του Φλεβάρη 1943 ίδρυσαν την θρυλική ΕΠΟΝ.
«Μαζέψαμε, γράφει σε ένα σημείωμά της, τις προκηρύξεις της ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΝΕΑΣ και συνεχίσαμε τον αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ».
Η Ζωζώ υπήρξε μια από τις συγκλονιστικές φωνές, που μέσα από το «χωνί» του ΕΑΜ, ενημέρωνε, εμψύχωνε και καλο΄τσε σε αγώνα το λαό της Ηλιούπολης.
Αναδείχθηκε σε γραμματέα της ΕΠΟΝ Ηλιούπολης – Υμηττού, συνεχίζοντας τη δράση της στο Βύρωνα. Τον Νοέμβρη ’44 πέρασε στον ΕΛΑΣ με τον οποίο πολέμησε τον Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα και στη Καισαριανή. Η Ζωζώ μετείχε στην ομάδα περίθαλψης τραυματιών, ενώ οι μάχες συνεχίζονταν στις Ανατολικές συνοικίες της Αθήνας.
Στις 29/12/1944 το ένοπλο τμήμα στο οποίο συμμετέχει αποχωρεί από Αθήνα με τους τελευταίους αγωνιστές φτάνοντας ως το Λιόπεσι. Επέστρεψε με δυσκολία στην Αθήνα και πέρασε αμέσως στην παράνομη, αγωνιστική δράση στις Ανατολικές συνοικίες.
Συλλαμβάνεται την 1η Μάρτη του 1948 και γνωρίζει την «φροντίδα» των μεταβαρκιζιανών κυβερνήσεων στους τόπους εξορίας. Στην αρχή η Χίος, από κει τον Απρίλη του 1949 στο Τρίκερι. Από τις 25 Γενάρη 1950 μέχρι τις 4 Αυγούστου ζει την κόλαση στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Από κει μαζί με τις άλλες αλύγιστες μεταφέρονται πάλι στο Τρίκερι μέχρι το 1954 που απελευθερώθηκαν τελικά όλες.
Η Ζωή δίνει τη μάχη της ως Πρόεδρος πια του Συλλόγου Πολιτικών Εξόριστων Γυναικών, στην περίοδο 1948-1954. Μέχρι το τέλος της ζωής της συμμετείχε ενεργά σε όλους τους αγώνες του λαού μας. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της φιλοξενήθηκε, υπό άριστες συνθήκες στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ με απέραντη αξιοπρέπεια και υποδειγματική συμπεριφορά.
Είχαμε την τύχη, όταν οι ηλικιωμένοι μαχητές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του ΔΣΕ, φιλοξενούμενοι του Σπιτιού του Αγωνιστή, ξεναγήθηκαν στο Μουσείο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης στην Καισαριανή, την Τρίτη 12 Ιούλη 2016, να δούμε και να ακούσουμε, μαζί με τους άλλους, και την Ζωζώ να διηγείται ιστορίες από τη δράση της στις Ανατολικές Συνοικίες.
Η Ζωή Κριτζιλάκη – Πετροπούλου εμφανίζεται να διηγείται μια από τις 14 ιστορίες- αφηγήσεις στο ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», που θα παρουσιαστεί στις 3 και 5 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ αποχαιρέτησαν την αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και γραμματέα της ΕΠΟΝ Ηλιούπολης Ζωή Πετροπούλου, δημοσιεύοντας στην ιστοσελίδα τους στο facebook Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών – Athens Resistance 1941 – 1944 ένα απόσπασμα από την καταγραμμένη μαρτυρία της που δεν περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ:
«[…] Αρχικά ο ΕΛ.ΑΣ. της Ηλιούπολης ήταν μια διμοιρία εγκατεστημένη σε ένα μικρό σπιτάκι του ενός δωματίου, που περιτριγυριζόταν από μια μάντρα. Το λέγαμε φρουραρχείο. Ο πυρήνας της διμοιρίας της Ηλιούπολης ήταν παιδιά από το Χασάνι. Στο Χασάνι όταν μπήκαν οι Γερμανοί ήθελαν να επεκτείνουν το αεροδρόμιο. Το αεροδρόμιο λεγόταν αεροδρόμιο Χασανίου, γιατί εκείνη η περιοχή ανήκε σε κάποιον Χασάν επί τουρκοκρατίας. Είχαν διώξει κάποιες οικογένειες που ήταν στην περιοχή που ήθελαν να κάνουν την επέκταση και αυτές οι οικογένειες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ηλιούπολη. Ήταν το πιο κοντινό σημείο που μπορούσαν. Έτσι, λοιπόν, ο πυρήνας του φρουραρχείου της Ηλιούπολης ήταν αγόρια από εκείνες τις οικογένειες και τους λέγαμε Χασανιώτες. Όταν γινόταν μάχη στον Βύρωνα ή στο Παγκράτι πήγαινε και βοηθούσε η δική μας διμοιρία. Ήταν οπισθοφυλακή. Όταν γινόταν μπλόκο στον Βύρωνα ή στο Παγκράτι έτρεχε η δική μας διμοιρία να βοηθήσει. […]».
Ζωή Πετροπούλου
*(αποσπάσματα μαρτυριών που δεν περιλαμβάνονται στο ντοκιμαντέρ)
