Στην επέτειο γέννησης και θανάτου (29 Απρίλη 1863 – 1933), του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, ανάμεσα στα ποιήματά του που απευθύνονται στο μυαλό ή στην καρδιά, θυμηθήκαμε ένα από τα λιγότερο γνωστά του, για τον νεαρό Εμη, που ανοίγει κουβέντα κατευθείαν με τη ψυχή…
Εις το επίνειον
Νέος, είκοσι οκτώ ετών, με πλοίον τήνιον
έφθασε εις τούτο το συριακόν επίνειον
ο Εμης, με την πρόθεσι να μάθει μυροπώλης.
Ομως αρρώστησε εις τον πλούν. Και μόλις
απεβιβάσθη, πέθανε. Η ταφή του, πτωχοτάτη,
έγιν’ εδώ. Ολίγες ώρες πριν πεθάνει κάτι
ψιθύρισε για «οικίαν», για «πολύ γέροντας γονείς».
Μα ποιοί ήσαν τούτοι δεν εγνώριζε κανείς,
μήτε ποιά η πατρίς του μες στο μέγα πανελλήνιον.
Καλλίτερα. Γιατί έτσι ενώ
κείται νεκρός σ’ αυτό το επίνειον,
θα τον ελπίζουν πάντα οι γονείς του ζωντανό.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
1918
