Ο «Ημεροδρόμος» έχει έχει την τιμή και τη χαρά να συνομιλήσει με τον Βασίλη Κολοβό, για την παράσταση «Νίκος Πλουμπίδης»
Πριν μου πείτε για την παράσταση, θέλω να σταθώ για λίγο σε ένα βροχερό βράδυ στην πλατεία Συντάγματος που έγινε το «Δικαστήριο των Λαών». Ήμουν σχεδόν 10 χρόνων και με έφεραν οι γονείς μου. Λίγα θυμάμαι, όπως ότι από τη βροχή τα κείμενα είχαν μουσκέψει και οι σελίδες είχαν κολλήσει. Εκείνο που θυμάμαι καθαρά είναι η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μπορείτε να μου θυμίσετε τι και γιατί έγινε;
Αχ, τι μου θύμησες παλληκάρι μου. Ήταν μεγάλη στιγμή του λαϊκού κινήματος. Αυτή την εκδήλωση την οργάνωσε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Όταν την ανακοινώσαμε πολλοί «επώνυμοι» συνάδελφοι δήλωσαν συμμετοχή. Ώσπου να φτάσουμε όμως στην εκδήλωση, ένας- ένας δήλωναν κώλυμα να συμμετέχουν. Τότε τέθηκε το ερώτημα: Την αναβάλουμε ή όχι; Εγώ είχα την κομματική ευθύνη για το Σωματείο. Τους είπα: «θα την κάνουμε μόνοι μας χωρίς τους αρνητές».
Θα ήθελα να μας θυμίσετε το Κατηγορητήριο και την Απόφαση του Δικαστηρίου.
Κατηγορούμενοι ήταν όλοι οι ηγέτες της Ε.Ε. που χαμογελούσαν και έβγαλαν φωτογραφία μετά την απόφαση να βομβαρδίσουν την Γιουγκοσλαβία. «Όλοι αυτοί κατηγορούνταν για απρόκλητο επιθετικό πόλεμο, για βαρύτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, για τη γενοκτονία του γιουγκοσλαβικού λαού και για την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσαν στην ευρύτερη περιοχή». Με το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας έκρινε ένοχους όλους τους κατηγορούμενους και καταδίκασε τους Φονιάδες των Λαών. Ενώ αυτό το δικαστήριο μεταδόθηκε σε πάρα πολλές χώρες και έκανε αίσθηση, οι Έλληνες καλαμαράδες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) μας ειρωνεύτηκαν, μας λοιδόρησαν μας είπαν κατάλοιπα του Σταλινισμού ανιστόρητους και πολλά άλλα. Λέξη δεν είπαν για τις 12.000 με 15.000 λαού προς την πρεσβεία των Φονιάδων.
Τι άλλαξε κατά τη γνώμη σας, αυτά τα χρόνια που πέρασαν;
Τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν έγινε ανθρώπινος, όπως προέβλεπαν άλλωστε και τα συνθήματα που μας ζέσταιναν στην πορεία προς την πρεσβεία του θανάτου. Ο ιμπεριαλισμός δε σταμάτησε να δολοφονεί λαούς στο βωμό του κέρδους και να ισοπεδώνει χώρες, αναζητώντας νέα πλουτοπαραγωγικά εδάφη προς εκμετάλλευση.
Θεωρείτε πως περισσότερα σαν αυτού του είδους δικαστήρια θα έπρεπε να έχουν λάβει χώρα στα είκοσι χρόνια αυτά;
Ασφαλώς και θα έπρεπε να έχουν γίνει. Αλλά βλέπεις ο παρανοϊκός Τραμπ, ξαφνικά έγινε «διαβολικά καλός», όπως είπε ο Τσίπρας. Σήμερα γίνεται μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη από μέσα κι έξω προσπάθεια, ο δικαιολογημένος αντιαμερικανισμός που τόσα δεινά έφερε στην πατρίδα μας και στο λαό μας, να γίνει φιλοαμερικανισμός. Δηλαδή, ένας ευνουχισμός του λαϊκού αισθήματος. Και σήμερα βιώνουμε τη φρίκη του πολέμου στη γειτονιά μας, με χιλιάδες ανθρώπων να ξεριζώνονται καθημερινά αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και τελικά να πέφτουν θύματα επιτήδειων διακινητών, που επιτυγχάνουν διττό σκοπό, αφενός κερδοσκοπώντας και αφετέρου εξυπηρετώντας τα πολιτικά παιχνίδια τους.
Αν σήμερα κληθείτε να δικάσετε τους ενόχους, ποιοι πιστεύετε πως θα κάθονταν στα εδώλια των κατηγορουμένων; Ποιους θα δικάζατε και αν χρειαζόταν, θα καταδικάζατε;
Για να γίνει σήμερα μια τέτοια δίκη, θα πρέπει να έχουμε ένα γήπεδο του μπάσκετ για να τους χωρέσει, απ’ τους τρεις μεγάλους του πλανήτη και από τα τσιράκια τους στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται με τραγικό τρόπο. Και στην πατρίδα μας δολοφονείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε μέρα.
Θα ήθελα να περάσουμε στον ηθοποιό Βασίλη Κολοβό. Έναν ηθοποιό που έχει βρεθεί σε μπουλούκια, σε θέατρα, σε κινηματογράφο, σε τηλεόραση και όπου αλλού τον καλούσε η τέχνη και η ανάγκη για να ποιήσει ήθος. Τον άνθρωπο, τον συνδικαλιστή, το στέλεχος του ΚΚΕ, τον ακούραστο αγωνιστή.
Είμαι ευχαριστημένος απ’ τη ζωή μου. Έκανα λάθη όπως κάθε άνθρωπος αλλά γενικά είμαι περήφανος για τη ζωή μου. Στο θέατρο έδωσα τα πάντα και πήρα αρκετά. Στο συνδικαλισμό υπηρέτησα το Κόμμα μου με συνέπεια 35 χρόνια. Έμαθα να αγαπώ το σινάφι μου όπως λέμε εμείς. Στο Κόμμα μου έδωσα τα πάντα και το Κόμμα μου με τίμησε βάζοντάς με υποψήφιο σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, απ΄ το 1976 έως το 2010 (δημοτικές – περιφερειακές – βουλευτικές) οι δε σύντροφοί μου με ανέβασαν στο Ανώτατο αξίωμα στην Κεντρική Επιτροπή και μάλιστα στην κρίσιμη περίοδο μετά την κρίση του 1989 -1990.
Αν μου επιτρέπετε να περάσω λίγο στα προσωπικά, γιατί ξέρω ότι δεν μιλάτε ποτέ για την προσωπική σας ζωή. Είστε σύζυγος, πατέρας, παππούς, γεγονός που απολαμβάνετε και περνάτε πολύ χρόνο μαζί τους.
Πράγματι δεν μιλώ ποτέ για την προσωπική μου ζωή. Είναι δικό μας ζήτημα και δεν αφορά κανέναν. Με σένα όμως θα κάνω μια εξαίρεση, γιατί ξέρω απ’ τους γονείς σου που είναι φίλοι μου, τι παιδί είσαι! Εμένα η ζωή μου κυριολεκτικά άλλαξε όταν γνώρισα τη γυναίκα μου. Χωρισμένη εκείνη με δυο μικρά παιδιά, χωρισμένος κι εγώ παντρευτήκαμε. Ήταν κι εκείνη στο Κόμμα. Είμαστε περήφανοι και ιδεολογικά ταυτισμένοι. Μας χάρισαν τρία υπέροχα εγγόνια.
Τώρα θα έρθουμε στο έργο που ετοιμάζετε. Ειλικρινά με έκανε να χαρώ τόσο πολύ και να γεμίσω ανυπομονησία. Εδώ και χρόνια προετοιμάζετε ένα θεατρικό έργο αφιερωμένο στη ζωή του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ, του συντρόφου Νίκου Πλουμπίδη, έναν ήρωα τόσο ξεχωριστό και αγαπημένο σε όλους μας. Μιλήστε μας για την παράσταση σας αλλά και για το Νίκο Πλουμπίδη.
Ο Νίκος Πλουμπίδης συμβολίζει το μεγαλείο του ήρωα – μάρτυρα, ο οποίος θυσιάστηκε διατηρώντας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, την πίστη του στον Άνθρωπο, την Ιδεολογία του, το Κόμμα του. Αρκεί να διαβάσει κάποιος την παρακάτω φράση από την απολογία του ενώπιον του Στρατοδικείου, για να αντιληφθεί το μέγεθος του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του: «Τιμή εγώ, έχω πάνω απ’ όλα την τιμή του Κόμματός μου». Προσπαθήσαμε με σεβασμό να προσεγγίσουμε τη ζωή και την αγωνιστική δράση του Νίκου Πλουμπίδη. Μέσα από τη ροή της παράστασης παρακολουθούμε τη δράση του και ιδιαίτερα τα τελευταία δραματικά χρόνια, τόσο τα δικά του όσο και του Κινήματος, ο δε κύκλος, κλείνει με την εκτέλεσή του. ο Νίκος Πλουμπίδης απέδειξε ότι η ανιδιοτέλεια, ο σεβασμός και η πίστη στην ιδεολογία και τα ιδανικά ενός κομμουνιστή αγωνιστή, δεν είναι λόγια, αλλά στάση ζωής. Το περιγράφει άλλωστε σε ένα από τα γράμματά του: «Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δυο μάχες, τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος».
Θέλετε να μου μιλήσετε και για τους συνεργάτες σας;
Νιώθω όμορφα να μιλώ για τους συνεργάτες μου γιατί είναι όλοι υπέροχοι. Σύντροφοι αγαπημένοι και φίλοι της καρδιάς. Τους ευχαριστώ όλους. Τους αγαπημένους μου συναδέλφους Όλγα Μουργελά, Χάρη Αρώνη, Τάσο Ράπτη, Γιώργο Σώχο, Ανδριανή Τουντοπούλου. Τον επί χρόνια φίλο μου, συγγραφέα και ερευνητή Γρηγόρη Χαλιακόπουλο που για πολλούς μήνες έψαξε και συγκέντρωσε υλικό της περιόδου που αναφέρεται η παράσταση και με στοιχεία που μας έδωσε από το αρχείο του το ΚΚΕ, έστησε την πρώτη γραφή του έργου. Πάνω από ένα χρόνο γράφαμε και σβήναμε μέχρι πριν από λίγες μέρες. Τον Στράτο Σαραντίδη που με παλιά υλικά έστησε ένα λιτό σκηνικό και με 
ρούχα που δανείστηκε από φίλους τα προσάρμοσε στην εποχή. Τον συνθέτη Φίλιππο Περιστέρη που έγραψε μια πολύ καλή πρωτότυπη μουσική. Τον Άκη Αποστολίδη, βραβευμένο Διευθυντή Φωτογραφίας, που φώτισε παραδειγματικά την παράσταση προσδίδοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα που απαιτούσε το έργο. Τον Γιώργο Σηφάκη που χειρίζεται Ήχο και Φως. Την Γεωργία Τσαμούρη στις Δημόσιες Σχέσεις. Τη Στέλλα Λεβεντάκη και τον Αιμίλιο Πέτρου για τις φωτογραφίες και τα βίντεο. Και την Αριάδνη Μιχαηλάρη για τα γραφιστικά όλων των εντύπων της παράστασης. Όλοι συνταξιδέψαμε για τον κοινό μας στόχο, που ήταν η καλύτερη δυνατόν θεατρική απεικόνιση, της σπουδαίας αυτής φυσιογνωμίας, του ήρωα αγωνιστή Νίκου Πλουμπίδη.
Είστε Κομμουνιστής, γεγονός το οποίο αναγκαστικά σας οπλίζει με όρεξη για δουλειά και αγώνα ενώ σας ατσαλώνει με αισιοδοξία. Πως πιστεύετε ότι θα είναι η κοινωνία στην οποία θα κληθούν να ζήσουν τα εγγόνια σας;
Παλικάρι μου, ο Μαγιακόφσκι είπε: «το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του». Αν κι εμείς οι μεγάλοι που βυθιζόμαστε σιγά σιγά στο λυκόφως της ζωής, αλλά κι εσείς, κυρίως εσείς που έχετε και νιάτα και δύναμη και ορμή και όρεξη, δεν αγωνιστείτε δεν ματώσετε, αν δεν καταλάβετε ότι το μόνο που θα χάσετε είναι οι αλυσίδες που σας φόρεσαν, δεν θα κερδίσετε τη ζωή που σας ανήκει. Οι άνθρωποι παιδί μου δεν γεννήθηκαν μόνο για να δουλεύουν και να ψευτοζούν με τα ψίχουλα που παίρνουν, ενώ τα αφεντικά φουσκώνουν ακόμα περισσότερο τις σάπιες κοιλιές τους με την υπεραξία του μόχθου σας. Ο κόσμος αυτός πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει. Εσείς θα τον αλλάξετε. Μη φοβηθείτε τον φασισμό που σηκώνει κεφάλι με τις ευλογίες της μαφίας της ΕΕ. ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΝ. Μη γονατίζετε, μην υπογράφετε προσκυνητάρια, ακολουθείστε το παράδειγμα του Πλουμπίδη. Οι μέρες του μέλλοντός σας πρέπει να είναι λαμπερές, να φωτίζονται από το φως που καίει και θα καίει για πάντα μέχρι τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση. Και αυτό το φως, είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός.
Αγαπητέ σύντροφε Βασίλη Κολοβέ, σας ευχαριστώ άλλη μια φορά από τα βάθη της ψυχής μου για τη χαρά και την τιμή που μου κάνατε σήμερα να με φιλοξενήσετε στο σπίτι σας και να συζητήσετε μαζί μου.
***
Η παράσταση «Νίκος Πλουμπίδης» θα παίζεται στο Θέατρο της Ημέρας (Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι – Μετρό Πανόρμου) από το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στις 9 το βράδυ (πρεμιέρα) και κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ και Κυριακή στις 8 μ.μ. Διαβάστε λεπτομέρειες εδώ.
