Την 1η Νοέμβρη το 1972 πεθαίνει στη Βενετία ο μοντερνιστής Αμερικανός λογοτέχνης Έζρα Πάουντ. Το σημαντικό λογοτεχνικό του έργο περνάει σε δεύτερη μοίρα, καθώς η πορεία του είναι συνυφασμένη με την υποστήριξή του στο ναζισμό, όντας θερμός οπαδός του Μουσολίνι και ενεργός αντισημίτης.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του έρχεται σε επαφή με σημαντικούς λογοτέχνες, ζωγράφους και γλύπτες. Το 1924 μετά από περιπλάνηση σε Λονδίνο και Παρίσι κατέληξε στην Ιταλία όπου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εξελίσσεται σε θερμό προπαγανδιστή του Άξονα. Πέρα από κείμενα και ραδιοφωνικές εκπομπές που έκανε προσπαθώντας να αποτρέψει την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, χρησιμοποίησε και τις προσωπικές του γνωριμίες στην Ουάσιγκτον για να την αποτρέψει.
Μεταπολεμικά θα πέσει στα μαλακά καθώς θα του απαγγελθούν 19 κατηγορίες για εθνική προδοσία, χωρίς όμως ποτέ να δικαστεί. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 θα ξεκινήσει η δίκη του. Γρήγορα όμως, όλα θα σταματήσουν. Η επιτροπή των ψυχιάτρων που συγκροτήθηκε για να εξετάσει τον κατηγορούμενο θα τον χαρακτηρίσει ως ψυχικά άρρωστο και ανίκανο να προσαχθεί σε δίκη. Πρόεδρος της επιτροπής ήταν ο Winfred Overholser Sr, διευθυντής της κλινικής του St.Elizabeth Hospital της Ουάσιγκτον, στην οποία νοσηλεύτηκε μετέπειτα ο Πάουντ. Η αποδοχή της γνωμάτευσης και η διακοπή της δίκης λέγεται ότι πήρε στο δικαστήριο μόλις 5 λεπτά. Ο Πάουντ μεταφέρθηκε στην Κλινική, και παρέμεινε εκεί για 13 χρόνια σε μονόκλινο δωμάτιο με θέα στο Καπιτώλιο, απομονωμένο από το νοσηλευτικό προσωπικό.
Το 1947 υπήρχαν δημοσιεύματα ότι δεχόταν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό επισκέψεων, χωρίς να τηρούνται οι κανόνες του επισκεπτηρίου, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, με τον διευθυντή της κλινικής να το διαψεύδει. Στη διάψευση αυτή ανέφερε σαφώς ότι ο Πάουντ δέχεται εντατική θεραπεία, δεν έχει συναντήσει περισσότερα από 3-4 άτομα από την αρχή της νοσηλείας του και πως έχει σταματήσει κάθε συγγραφική δραστηριότητα. Τα γεγονότα όμως διαψεύδουν τη απάντηση αυτή. Οι επισκέψεις ήταν ελεύθερες, σύμφωνα με μαρτυρίες όσων τον επισκέπτονταν. Σε αυτά τα 13 χρόνια επανεκδόθηκαν πέντε έργα του ενώ έγραψε άλλα τρία. Περισσότεροι από 40 ψυχίατροι που πέρασαν από την κλινική και τον εξέτασαν διαπίστωσαν ότι πέρα από εκκεντρικότητά και έντονο ναρκισσισμό, ήταν απόλυτα υγιής και μπορούσε να προσαχθεί σε δίκη. Ο Overholser δεν αποδέχτηκε ποτέ την άποψή τους παγώνοντας κάθε διαδικασία.
Το 1958 πήρε εξιτήριο ως “…ασταθής αλλά όχι επικίνδυνος…”, του δόθηκε διαβατήριο και η άδεια να επιστρέψει στην Ιταλία μέχρι το θάνατό του.
Ο Πάουντ ήταν συνεπής στις φασιστικές και αντισημιτικές απόψεις του χωρίς ποτέ να κάνει κριτική ή να αρνηθεί το φασισμό. Σε αντίθεση με το κλίμα της εποχής του μεσοπολέμου, όπως διαμορφωνόταν στην Ευρώπη, όταν ακόμα και ο αργότερα αντίπαλος Τσώρτσιλ σε επίσκεψή του στη Ρώμη το 1929, έλεγε για τον Μουσολίνι:
‘’αν ήμουν Ιταλός είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ένθερμα μαζί σας από την αρχή μέχρι το τέλος στον θριαμβευτικό αγώνα εναντίον των κτηνωδών ορέξεων και παθών του Λενινισμού. […] Η Ιταλία έχει δείξει ότι υπάρχει τρόπος να πολεμηθούν οι ανατρεπτικές δυνάμεις μαζεύοντας τις μάζες του λαού, με σωστή ηγεσία, για να αμυνθούν την αξία και σταθερότητα μια πολιτισμένης κοινωνίας. Έχει [η Ιταλία] δώσει το αναγκαίο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο.‘’
