Γι’ άλλη μία φορά, ένας εκπρόσωπος της Εκκλησίας εξόργισε με τις δηλώσεις του κάθε άτομο που θέλει και προσπαθεί να ζήσει με ισότιμους όρους στην Ελλάδα εν έτει 2022. Αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Δεν είναι σίγουρα η πρώτη και μάλλον δεν θα είναι ούτε η τελευταία φορά. Έχουμε ξανακούσει και θα ξανακούσουμε ανθρώπους της Εκκλησίας να τάσσονται υπέρ της καταστρατήγησης του ανθρώπινου δικαιώματος στην επιλογή (εν προκειμένω, του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση) ή να διαιωνίζουν σκοταδιστικές αντιλήψεις περί της ελευθερίας του σώματος και της κακοποίησής του. Αφού δήλωσε πως «η άμβλωση είναι έγκλημα» Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος εξέφρασε την άποψη πως δεν υπάρχει βιασμός «χωρίς συμμετοχή» της γυναίκας. Εν συνεχεία – και κατόπιν «αδειάσματός» του από την Ιερά Σύνοδο- προσπάθησε να ανασκευάσει, να εξηγήσει πως τα λόγια του παραποιήθηκαν και να ζητήσει συγγνώμη για να καταλήξει στο ότι «δεν αναθεωρεί».
Η κουλτούρα της ενοχοποίησης ή/και του εξευτελισμού του θύματος (που πάει χέρι-χέρι με την κουλτούρα του βιασμού) είναι μία σταθερά διαιωνιζόμενη τακτική του αυστηρά πατριαρχικού συστήματος εξουσίας. Η Εκκλησία (που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το θρησκευτικό συναίσθημα) έχει αποδειχθεί ιστορικά και κοινωνικά ένας από τους βασικότερους πυλώνες υποστήριξης αυτού του συστήματος. Αυτό είναι γνωστό. Το αν οι δηλώσεις του μητροπολίτη απηχούν τις δηλώσεις σύσσωμης της Εκκλησίας ή όχι, καθώς και το αν οι τοποθετήσεις του βρίσκουν σύμφωνο το ποίμνιό του ή όχι είναι δύο πράγματα που αφορούν το εσωτερικό της εκκλησίας και τους θρησκευόμενους πολίτες. Το δηλητήριο, όμως, που χύνει κάποιος έχοντας πανελλαδικό βήμα είναι κάτι που μας αφορά όλες και όλους. Και εδώ τίθεται το ζήτημα της ευθύνης των ΜΜΕ που δίνουν χώρο και χρόνο στην αναπαραγωγή αυτών των σκοταδιστικών και οπισθοδρομικών αντιλήψεων. Αν κάτι πάει στραβά (όπως στην περίπτωση του Μητροπολίτη Δωδώνης), τότε σπεύδουν υποκριτικά να καταδικάσουν τις δηλώσεις και το φαινόμενο. Αν περάσει στα ψιλά, τότε η δουλειά έχει γίνει και είναι απλώς άλλη μία μέρα στην δουλειά. Διότι – σε κάθε περίπτωση- γνωρίζουν τις θέσεις των προσκεκλημένων τους και γι’ αυτό ακριβώς τους καλούν.
Τα συστημικά ΜΜΕ αναπαράγουν καθημερινά τοξικές σεξιστικές συμπεριφορές, οι οποίες εκφράζονται τόσο από άντρες, όσο και από γυναίκες. Όταν όλη αυτή η «αλλεργία» προς την ισότητα, την ισονομία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκφράζεται από πρόσωπα που εκπροσωπούν θεσμικά, πολιτειακά ή εκκλησιαστικά όργανα, τότε τους λύνονται τα χέρια. Πριν ανοίξουμε την πολυαναμενόμενη συζήτηση για τον διαχωρισμό κράτους- Εκκλησίας, ας φροντίσουμε να διαχωρίσουμε την Εκκλησία από τα ΜΜΕ. Θα έχετε παρατηρήσει πως στις συζητήσεις των ενημερωτικών εκπομπών για το ζήτημα των αμβλώσεων υπάρχει πάντα εκπρόσωπος της Εκκλησίας αλλά (σχεδόν) ποτέ εκπρόσωπος γυναικείων οργανώσεων, οργανώσεων για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή μία γυναίκα που έχει να μοιραστεί την εμπειρία της από την διακοπή μίας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η θεματολογία στην οποία καλούνται να τοποθετηθούν άνθρωποι της Εκκλησίας. Γιατί δεν ερωτώνται, για παράδειγμα, για τα υποστελεχωμένα μαιευτήρια και την ελλιπέστατη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εγκύων στην χώρα μας, που έχει σαν αποτέλεσμα των θάνατο εμβρύων, νεογνών ή ακόμη και των ίδιων των γυναικών; Το λέω, επειδή φαίνεται πως κόπτονται ιδιαιτέρως για τα παιδιά που έρχονται ή θα έρθουν στον κόσμο…
Οι ιερείς έχουν το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα να νουθετούν εκείνους που οικειοθελώς πάνε να τους ακούσουν. Ποιος ο λόγος να προσκαλούνται να μιλήσουν δημόσια για θέματα πέραν του πεδίου τους, αν όχι η επιβολή του σκοταδισμού και της πατριαρχίας;
Και στο τέλος της συζήτησης- ξέπλυμα των βιαστών; «Την ευλογία σας»!
