«…Ο Λευτέρης είχε την Πασοκάρα του και γω την Παοκάρα μου και παρά τον ανομολόγητο ανταγωνισμό μας, αυτή η «έχθρα» ένοιωθα να βαθαίνει το δέσιμό μας κι ας τον είχαμε τρελάνει τον φίλο κανονικά. Όλη η περιρρέουσα όπως λεν ατμόσφαιρα με το σλόγκαν της “Αλλαγής” είχε κάτι το τραγελαφικό.
Σε μια παρτίδα τάβλι με τον ποιητή και φίλο μου Νίκο Καρούζο προσπάθησα να ανοίξω πολιτική συζήτητηση μαζί του χωρίς γρίφους. Είχε ο Καρούζος αυτήν τη ψυχραιμία που μου κέρδιζε την εμπιστοσύνη και ήξερα ότι ήταν ακομμάτιστος κομμουνιστής αλλά μαζί και μεταφυσικός, συνδέοντας με έναν ακατανόητο για μένα τρόπο την ιστορία των πρώτων χριστιανών με τους κομμουνιστές. Προσπάθησα να του αποσπάσω μια άποψη για το πως συμπίπτει η ιδεολογία με αυτά που κι οι δυο διαπιστώναμε ότι μαγειρεύονταν στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Γύρισε και μου πε :
– Λοίζε να προσέχεις τη ζαριά σου, όταν μια καπιταλιστική κοινωνία ενσωματώνει κομμουνιστικά κόμματα σε μια επίδειξη δημοκρατικής ανοχής όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα από διαφορετική θέση. Τι έφερες;…»
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μάνος Λοίζος Μια μέρα ζωής»
Hταν το 2007 εικοσιπέντε τότε χρόνια από τον θάνατο του Λοίζου που εύχομαι ολόψυχα να τα χιλιάσει . Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με έκανε πάσα στον Καρατζά του Ιανού ως «κατάλληλο» για να αναλάβω ένα καινούυργιο βιβλίο αφιέρωμα στον Λοΐζο . Για τον Λοΐζο ήξερα τότε μόνο τα τραγούδια του και μερικές συνεντεύξεις του και φωτογραφίες του. Η έρευνα απέδωσε περισσότερα .
Η ιδέα του Λευτέρη Παπαδόπουλου ήταν να γράψω ξανά το βιβλίο του με άλλη σάλτσα. Ιδέα που δεν με βρήκε σύμφωνο. Το βιβλίο του παρότι και ίσως εξαιτίας του ότι για μεγάλο διάστημα υπήρξε φίλος και σε όλη τη συνέχεια παλιόφιλος του Λοΐζου είχε νοηματικά κενά.
“Mα γιατί ενώ όλοι λέτε τα καλύτερα για τον Λοίζο και με ειλικρίνεια τον νοσταλγείτε , ο άνθρωπος αυτός διένυσε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του μόνος του από σας, οι δυο σας δεν είχατε σχεδόν καθόλου επαφή και την αρρώστια και το τέλος τα έζησε σε αποκλεισμό από τους καλλιτέχνες που χρόνια τώρα δίνουν και ξαναδίνουν συναυλίες για αυτόν ; Ο Λοΐζος κυριολεκτικά έσβησε στην αγκαλιά λαϊκών ανθρώπων θαυμαστών του και αν δεν ήταν θεωρητικά και αόριστα ΚΚΕ σαν γκεστ σταρ όπως συνηθίζεται, δεν θα είχε ούτε καν μια ευκαιρία να τον ψάξουνε ιατρικά σαν άνθρωπο , με έξοδα του ΚΚΕ νοσηλεύτηκε και έκανε εξετάσεις στην Μόσχα και αυτό ήταν το τελευταίο και μεγαλύτερο ταξίδι του.
Γερά πλακωμένος με τον Καρατζά γιατί του άργησα το βιβλίο που το ήθελε στους πάγκους όλων των συναυλιών που γίναν επετειακά εκείνο το καλοκαίρι, το ήθελε δηλαδή σε τρεις μήνες καινούργιο βιβλίο και εγώ κατάφερα να το ετοιμάσω σε επτά. Όταν βγήκε ήμουν πικραμένα χαρούμενος που πέρασε το δικό μου, που ήταν να παραδώσω μια γεμάτη, λαμπρή και μουσκεμένη μέρα ζωής του Μάνου και μαζί μια καλή γεύση μεταπολίτευσης από τη μεριά ενός συνθέτη που τα τραγούδια του συμβόλισαν την έλευση, τις φρούδες ελπίδες και τελευταία τα μεγάλα ψέματα αυτής της πρώτης εποχής του ΠΑΣΟΚ ¨Ηθελα τον Λοίζο εν ζωή και αποφασιστικό σε κάποια θέματα όσο εν ζωή τα κλωθογύριζε αναποφάσιστος. ‘Ηθελα να αποδώσω τιμή και όχι να κόψουμε εισητήρια.
Το βιβλίο πληροφορεί τον αναγνώστη για αρκετά αλλά τον υποψιάζει για περισσότερα, δεν ‘ηταν δυνατόν να ειπωθούνε όλα θα παίρναγα το υπόλοιπο του βίου μου στα δικαστήρις . Ήταν μικρό αλλά υπερεντατικό το διάστημα της προετοιμασίας του και το καλύτερο σεμινάριο γύρω απ΄ το ελληνικό τραγούδι για μένα τον ίδιο.
Αποκτήσαμε κοινά σημεία με τον Λοίζο έγινε μεταβίβαση όπως λεν στην ψυχανάλυση και αυτό φάνηκε πιο πολύ στην συνέχεια , σε αυτά τα δέκα χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου. Αρκετοι στίχοι μου θα ήταν εντελώς κατάλληλοι για αυτόν και αρκετά επεισόδια της πραγματικής μου ζωής δέχτηκαν την επιρροή του. Θέλω να πω αν ζούσε ίσως να το διαπίστωνε κι αυτός αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι με κάποιο τρόπο δεν εξακολουθεί να ζει, στις παθογένειες του ελληνικού τραγουδιού, στην μοναξιά κάθε δημιουργού που ψάχνει τώρα για κάτι άλλο αλλά η χούντα της καθημερινότητάς μας δεν αφήνει τα χελιδόνια του να πετάξουν.
Αγαπητέ Μάνο δεν βρίσκεις αρκετά μαρξιστικό τελικά, ότι κάποιοι σε ακολουθούνε .
***
Είναι οι περισσότεροι αυτοί για τους οποίους ξέγινε από μπιστρό και ξανάγινε καφενές. Από τα πιο επίκαιρα του Λοίζου στις μέρες που μας διανύουνε.
