Σαν σήμερα, (8/10/2017), σιώπησε μια πένα που άφησε ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική θεατρική σκηνή, από τα μέσα του 20ού μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, εκφράζοντας με ποιητικό ρεαλισμό πλευρές της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Η θεατρική συγγραφέας και σημαντική εκπρόσωπος των ελληνικών γραμμάτων, Λούλα Αναγνωστάκη, αδελφή του Μανώλη Αναγνωστάκη και σύντροφος του Γιώργου Χειμωνά, βάδισε πάντα μακριά από το φώτα της δημοσιότητας. Υπήρξε αρνητής του εύκολου, της καθημερινής φθοράς και έκθεσης, της συναλλαγής και της επιτήδευσης.
Γεννήθηκε το 1934 στη Θεσσαλονίκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης (Η διανυκτέρευση, Η πόλη, Η παρέλαση), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της Η συναναστροφή, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: Αντόνιο ή το Μήνυμα (1972), Η νίκη (1978), Η κασέτα (1982), Ο ήχος του όπλου (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο Διαμάντια και μπλουζ σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε το Ταξίδι μακριά από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο Ο ουρανός κατακόκκινος από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο Σ’ εσάς που με ακούτε από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν επίσης παρουσιαστεί από Αθηναϊκούς θιάσους και Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ).
«Το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη» -γράφει η Ειρήνη Μουντράκη, Θεατρολόγος – Κριτικός Θεάτρου, Διδάκτωρ Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, «είναι μια σειρά ηρωικών ασμάτων προς την έξοδο, μια σειρά ταπεινών ύμνων για την ελευθερία. Το κέντρο της δραματουργίας της είναι ο άνθρωπος και η ανάγκη του να υπάρχει ελεύθερος, να νιώθει πως έχει ακόμα τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή του, να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. Τα πρόσωπά της είναι κομμάτι της γης, άνθρωποι παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων από το οποίο προσπαθούν να βρουν διαφυγή. Είναι άνθρωποι βασανισμένοι, βιοπαλαιστές πολλοί από αυτούς, μόνοι, όμως ταυτόχρονα πνεύματα σε διέγερση, ευαίσθητα, ερεθισμένα. Και παρά το γεγονός πως βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο, πως είναι ή πως αισθάνονται απομονωμένοι, πως παλεύουν για να σωθούν, φέρουν μια διακριτή ποιότητα που σε κάνει όχι να τους λυπάσαι, -ποτέ δεν αισθάνεσαι οίκτο για αυτούς-, αλλά να τους σέβεσαι. Η δραματουργία της Αναγνωστάκη είναι μια πινακοθήκη ανθρώπων με αξιοπρέπεια.
Ό,τι και να γράψει κανείς, όσο και να προσπαθήσει να εξηγήσει τον άνθρωπο, τον συγγραφέα, τον καλλιτέχνη, τον θεράποντα της ψυχής, το ίδιο το έργο του κι εκείνος είναι που θα «φέγγουν με μιαν ευγένεια μέσα από το αιώνιο σκοτάδι του σκοταδιού» (Γιώργος Χειμωνάς).
