Η
φίλη Τόιτου Λίνα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης μας έστειλε και δημοσιεύουμε ποιήματά της:

Κανείς να μην ξεχάσει         

               Κανείς να μη δειλιάσει
               όσο κι αν σκοτεινιάζει
               ουρλιάξτε για το φως!

               Κανείς να μη σωπάσει
               τώρα που θέριεψε το ψέμα
               κι είναι νωπό το αίμα
               κραυγάστε για αλήθεια!

               Κανείς να μην ξεχάσει
               όνειρα και ευχές
               πως γίνανε κραυγές
               κι ότι ήτανε παιδιά
               με φλόγα στην καρδιά

               Κανείς να μη ρισκάρει
               να μας ξανασυμβεί
               άνθρωποι να χαθούν
               μέσα σε μια στιγμή

               Κανείς να μην αφήσει
               ό,τι έγινε να σβήσει
               ούτε να ξεχαστεί
               ότι το γέλιο άξαφνα έγινε σιωπή

               Η ευθύνη είναι δική μας
               το έγκλημα ατιμώρητο αν μείνει
               το κρίμα είναι βαρύ
               αν η ευθύνη δεν αποδοθεί!

               Ελάτε τώρα όλοι μαζί
               “Κάθε νεκρού να γίνουμε φωνή”!

Τόιτου Λίνα

Ποίηση         

               Ποίηση είναι
               το αηδόνι που συνεχίζει να κελαηδά
               όταν όλα τα άλλα σωπαίνουν
               και μια σπίθα που αντέχει σε μια φλόγα που σβήνει.

               Ποίηση είναι
               του θεού το χάδι που παρηγοριά μας χαρίζει
               και γιατρειά μιας αρρώστιας βαριάς που θερίζει.

               Μια πλάτη που σηκώνει του κόσμου το βάρος
               και στις δύσκολες ώρες μας ντύνει με θάρρος.

               Μια σπηλιά καταφύγιο που πολλούς μέσα κρύβει
               μα οι οικοδεσπότες της ήταν πάντοτε λίγοι.

               Λίγοι που βλέπουν τον ήλιο στα μάτια
               την καρδιά τους χωρίζουν σε χίλια κομμάτια
               και πιάνουν γερά την πένα
               με χέρια από γυαλιά τρυπημένα.

               Όταν όλοι τη νύχτα κοιμούνται
               αυτοί των άλλων τις λύπες θυμούνται
               και στο χαρτί τις γράφουν για να τις ξορκίσουν.

               Κάποιοι από αυτούς δεν πεθαίνουν ποτέ,
               και άλλοι μένουν ξεχασμένοι στο χθες.

               Μα είτε τους μάθουν ακόμα κι οι πέτρες
               είτε μονάχα των ονείρων οι κλέφτες
               όλοι τους έχουν τον δικό σου καημό πενθήσει
               και για την ειρήνη του κόσμου βαθιά μοχθήσει.

Τόιτου Λίνα

Αν              

               Υπάρχουν αγάπες προδομένες μουγκές,
               που η κραυγή τους ποτέ δεν ξέσπασε.

               Υπάρχουν δάκρυα ισόβια φυλακισμένα
               και τα μάτια σαν δεσμοφύλακες,
               αιώνια πασχίζουν να τα συγκρατήσουν.

               Υπάρχουν αδικίες που κρύφτηκαν
               πίσω από χείλη ματωμένα
               απ’ την προσπάθεια να μείνουν σφραγισμένα.

               Μα αν τα μάγια λυνόντουσαν…
               Αν κραύγαζαν οι αγάπες,
               θα σωπαίναν όλα του κόσμου τα αηδόνια!

               Αν ξεχύνονταν των ματιών οι δεσμώτες,
               θα πλημμύριζε όλη η γη
               και κανένα του κόσμου φράγμα
               δε θα μπορέσει να σώσει ζωές.

               Κι αν όλα τα λόγια
               που στο στόμα σκλαβώθηκαν
               στο χαρτί φανερώνονταν
               θα γέμιζε ο κόσμος θλιμμένη ποίηση…
               που όλες του κόσμου οι σελίδες
               δε θα ήταν ικανές να χωρέσουν…

               Και τότε μέσα από τους στίχους
               ίσως γεννιόταν ξανά η ΕΛΠΙΔΑ…

Τόιτου Λίνα