Η αστική τάξη της χώρας, με την απροσχημάτιστη στήριξη –παρέμβαση των καπιταλιστικών θεσμών, αναγκάζεται να βάλει τα πραγματικά επίδικα στο τραπέζι, με το όνομά τους,
ΝΑΙ η ΟΧΙ στην Ε.Ε.
Προκαλεί με αυτοπεποίθηση επειδή γνωρίζει ότι :
Το συντριπτικό ποσοστό του δικού της κοινωνικού – οικονομικού δυναμικού και του πολιτικού προσωπικού στηρίζει τις επιλογές της .
Πολύ μεγάλο μέρος του λαού είναι εδώ κα δεκαετίες χειραφετημένο στην «ευρωπαϊκή ιδέα» και το φετίχ του νομίσματος.
Το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής «αριστεράς» και φυσικά η «κυβέρνηση της αριστεράς» υπερασπίζεται στρατηγικά την ενσωμάτωση της χώρας στην Ε.Ε.
Ένα ευμετάβλητο τμήμα του πληθυσμού (καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμητικά) που στοχοποιεί την Ε.Ε. , είναι πολιτικά ορφανό, άρα ευκολα διαχειρίσιμο.
Τρομοκρατεί επειδή γνωρίζει ότι :
Έχει γονατίσει ( οικονομικά, εργασιακά, πολιτικά, ηθικά ) την εχθρική της τάξη.
Διαθέτει πολύ πιο δυνατή φωνή (ΜΜΕ) από αυτή των αντιπάλων της.
Βρίσκει ανταπόκριση, το ιδεολογικό της ναρκωτικό της κοινωνικής συνοχής.
Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό το επιχείρημα πως, από το κακό υπάρχει και το χειρότερο.
Εξαπολύει την ομοβροντία του ΝΑΙ κηρύσσοντας πανστρατιά (από τον ΣΕΒ έως τη ΓΣΕΕ την Εκκλησία…κλπ ) .
Η τάξη της εργασίας ( εργαζόμενοι η άνεργοι) τι αντιπαραθέτει ;
Την « μνημονιακή » πείρα της τελευταίας πενταετίας.
Την πολυδιάσπαση των πολιτικών, συνδικαλιστικών φορέων, που ισχυρίζονται πως την εκπροσωπούν.
Μία αριστερή ρεφορμιστική κυβέρνηση που υποσχέθηκε να «καταργήσει τα μνημόνια» και διαπραγματεύεται ( χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο το δημοψήφισμα ) μια νέα «συμφωνία» με τους θεσμούς των μονοπωλίων .
Ένα ανεπαρκές, για τις περιστάσεις, κομμουνιστικό κόμμα.
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε ένα ταξικό πόλεμο με τραγικές απώλειες, σε διαρκή οπισθοχώρηση εδώ και πέντε χρόνια.
Με ένα δημοψήφισμα παγίδα καλούνται να πάρουν μέρος σε μια μάχη στην ομίχλη.
Με οποιοδήποτε αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μια βασική γενεσιουργός αιτία των δεινών της εργατικής τάξης παραμένει .Αυτή είναι η στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, η πρόσδεση της χώρας στην Ε.Ε.
Η ρεφορμιστική αριστερά έχει ενσυνείδητα επωμιστεί την ευθύνη να συνταχθεί με την αστική τάξη στο ΝΑΙ του ¨ευρωμονόδρομου» και να πειθαρχήσει τον λαό σε αυτόν.
Έτσι οι αυταπάτες της για την φύση και την προοπτική της Ε.Ε. μετατράπηκαν σε αυτοεγκλωβισμό και τελικά στην απάτη του δημοψηφίσματος. Το όχι αντί να ειπωθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου ( φλεβάρης) λέγεται στα καταφύγια των μετόπισθεν…
Και επειδή πολύς λόγος γίνεται περί πολιτικής εντιμότητας δημοκρατίας κλπ… ( στον ΣΥΡΙΖΑ οι διαφοροποιήσεις των συνιστωσών, τουλάχιστον συζητούνται και καταγράφονται ,στη βουλή οι διαφοροποιήσεις απαγορεύονται ; )
Γιατί η κυβέρνηση δεν έβαλε ούτε καν σε ψηφοφορία στη βουλή την πρόταση του ΚΚΕ ;
Ας υποθέσουμε πως η κυβέρνηση αποδεχόταν αυτή την πρόταση .
Τι θα καταγραφόταν στο δημοψήφισμα ;
Το ναι η όχι στην πρόταση των ιμπεριαλιστικών θεσμών.
Το ναι η όχι στην πρόταση της κυβέρνησης
Το ναι η όχι στη σχέση της χώρας με την Ε.Ε.
Για πρώτη φορά μετά την πρόσδεση της χώρας στην Ε.Ε. – ακόμα και μέσα στη φοβική υστερία που έχει εξαπολύσει η αντίδραση στην Ελλάδα – θα δινόταν η δυνατότητα στους πολίτες να εκφράσουν την άποψή τους με σαφήνεια . Τα αποτελέσματα δεν θα χρειαζόντουσαν διερμηνεία.
Το ΝΑΙ και ΟΧΙ θα είχαν συγκεκριμένο αντικείμενο αναφοράς, πίσω από το οποίο θα συντάσσονταν οι πολίτες. Αλλά αυτό δεν θα ήταν το ασαφές εργαλείο διαπραγμάτευσης που χρειάζεται για τον εαυτό της η κυβέρνηση.
Αυτό δεν έγινε . Ο ΣΥΡΙΖΑ κορφολογεί τις αριστερές ψήφους με ένα ΟΧΙ «δημιουργικής ασάφειας» και σαφούς διάθεσης υποκλοπής .Το ΚΚΕ αναμετριέται με την επιλογή που βάζει στον εαυτό του και οι υπόλοιπες τάσεις της αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μεταφέρουν το ΟΧΙ τους στον προορισμό του (;) και μετά το δημοψήφισμα…
Η διαδικασία του δημοψηφίσματος ( πέραν της κριτικής του ) δημιούργησε μια δυναμική ξαναβγάζοντας πολούς πολίτες από τα σπίτια τους.
Μετά το δημοψήφισμα πόσο πάθος μπορούν να μεταβιβάσουν τα όποια αποτελέσματά του στην καθημερινότητα των εργαζομένων ; Το ΟΧΙ σίγουρα περισσότερο από το ΝΑΙ όπως και σίγουρα ασταθές.
Οι ιμπεριαλιστές καταστρέφουν τη χώρα για να την αγοράσουν φτηνά. Τσακίζουν το λαό για να τον υποτάξουν. Ένα ΟΧΙ δεν αρκεί.
Το ΟΧΙ του ΄40 συνοδεύτηκε από πόλεμο που όταν και αυτός χάθηκε ξεκίνησε η αντίσταση.
Δεν έχουν άλλο τρόπο οι λαοί να μείνουν ελεύθεροι ,όρθιοι και να προκόβουν από το να αγωνίζονται διαρκώς.
Το ΟΧΙ χρειάζεται να μείνει ενεργό ( ακόμα και στην περίπτωση να μην είναι πλειοψηφικό ) με διάρκεια και κυρίως με σωστό προσανατολισμό κατά της Ε.Ε.
Τις προσεχείς ημέρες, ο πόλεμος που έχει κηρύξει η αστική τάξη και οι εταίροι της, στη ζωή των Ελλήνων, θα πάρει μια απότομη στροφή που θα ταρακουνήσει στάσεις ,βεβαιότητες, αποφάσεις, προσανατολισμούς. Το πολιτικό σύστημα μπορεί θα γίνει πιο ασταθές και αναποτελεσματικό όσο το λαϊκό εργατικό κίνημα αναπτύξει μια οργανωμένη σταθερά και ταξικά προσανατολισμένη παρέμβαση.
Η αστική τάξη ετοιμάζεται να κρατήσει γερά το τιμόνι και να βάλει ζώνη ασφαλείας.
Δεν είναι τυχαία τα συνθήματα «όχι στο διχασμό» «εθνική ομοψυχία» «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» κλπ
Τι θα κάνει και τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη ; τι θα κάνουν τα κόμματα που ισχυρίζονται πως την εκφράζουν ; τι θα κάνουν οι κομμουνιστές ;
Πόσο πιο φανερή πρέπει να γίνει η ιστορική απαίτηση της συγκρότησης ενός ΛΑΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που θα σηκώσει το βάρος μιας ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ;
Αυτό είναι το άμεσο κύριο καθήκον – απάντηση απέναντι στην τρομοκρατική πίεση των ιμπεριαλιστικών θεσμών , της άρχουσας τάξης , και της ρεφορμιστικής αυταπάτης.
Η τάξη της εργασίας πρέπει τώρα να πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση αυτού του μετώπου, να αποκαλύψει στο λαό, στη συγκεκριμένη συγκυρία, την εθνική υποτέλεια των αστών ( που εκφράζεται μέσα από τη σχέση της χώρας με την Ε.Ε.), να αμφισβητήσει την εθνική τους επιβολή και να διεκδικήσει για τον εαυτό της ιδεολογικά το ρόλο του εθνικού ηγεμόνα.
Αυτό το ταξικά προσανατολισμένο λαϊκό μέτωπο είναι πολύ ευρύχωρο, για να χωρέσει τις βασικότερες προτάσεις των κομμάτων η τμημάτων των κομμάτων της αριστεράς, σχετικά με τις ενέργειες και τα μέτρα που αποσκοπούν στην λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις.
Μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει και να προτείνει ένα ελάχιστο, αξιόπιστο, ρεαλιστικό πρόγραμμα στο λαό, που θα εξυπηρετεί άμεσα και μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα των εργαζομένων και θα τους προτείνει τον δικό τους, πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια εθνική ανασυγκρότηση.
Καμιά ταξική δύναμη της αριστεράς δεν θα αντέξει μόνη της την καταιγίδα που έρχεται.
Μόνο με ενωμένες δυνάμεις , μόνο με ταξική αναφορά, μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να βοηθήσουμε το λαό μας.
ΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ
