Τότε. Ενα χρόνο πριν. Μια μαύρη νύχτα. Στα Τέμπη. Στην κοιλάδα των Θεών. Δυο τρένα κινούνται με ταχύτητα το ένα εναντίον του άλλου. Σύγκρουση, φωτιά, θάνατος. Στην καταραμένη κοιλάδα, κομματιασμένα κορμιά, καμένες σάρκες. Δεκάδων νέων ανθρώπων.
Η βουή του Πηνειού που κυλάει ανάμεσα στον Ολυμπο από τον Κίσσαβο σταματάει. Για να ακουστούν οι κατάρες των μανάδων για τους φονιάδες των παιδιών τους, με τους στίχους του Ρίτσου από τον «Επιτάφιο»:
«Να πέσουν τ’ αστροπέλεκα στην κεφαλή τους πάνω/
και με τα χέρια τούτα εδώ, στο λάκκο να τους βάνω.»
«Δώστε μου, αητοί, νύχια, φτερά για να τους κυνηγήσω/
και την καρδιά τους, μύγδαλο, να τήνε ρουκανίσω.»
Τώρα. Ένα χρόνο μετά. Οι κατάρες δεν έπιασαν. Οι αητοί δεν βόηθησαν. Οι φονιάδες δεν τιμωρήθηκαν. Από τους θρόνους της πολιτικής εξουσίας οι ένοχοι δηλώνουν αθώοι. Στα μνημόσυνα της εκκλησίας οι δεσποτάδες δίνουν συχώριο στους φονιάδες και συστήνουν στις μανάδες σιωπή. Και κάθε λογής κολάκοι, ευνούχοι κι υπηρέτες τους, που μυξόκλαιγαν στον τόπο της τραγωδίας και μοιρολογούσαν έξω από το νεκροτομείο της Λάρισας, μας λένε πως ήρθε ο καιρός εντελώς να ξεχάσουμε κι άλλα να σκεφτούμε.
Στους «σκλάβους πολιορκημένους» του Βάρναλη, η γυναίκα ρωτάει τον Θεό για το ποιος τον ευφραίνει περισσότερο, ο φονιάς, ή ο σκοτωμένος κι εκείνος, δια στόματος του ποιητή, απαντάει:
«Οι Δυνατοί κρατήσανε ψηλά την άγια φλόγα μου,/
που των αλλών ο θάνατος δικιά τους ήτανε ζωή».
Αλλά, να, καμία μάνα δεν σιωπά κι ο λαός μας δεν ξεχνάει. Και βγαίνει ξανά στους δρόμους και τις πλατείες η οργή μας για το άδικο. Στην απεργία της εργατιάς, στα μπλόκα της αγροτιάς, στα ξεσηκωμένα πανεπιστήμια. Φωνές βροντές ζητούν δικαίωση, σφιγμένες γροθιές απαιτούν δίκαιη τιμωρία όλων των ενόχων. Αυτών που σκότωσαν τις ελπίδες των νέων παιδιών και έθαψαν τα όνειρά τους.
Η Νέμεσις θα έρθει. Και κόσμος θ’ αλλάξει για να μην νικάει το άδικο. Το προφητεύει ο Ελύτης στο «Αξιον Εστί»:
«Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός/
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός/
Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου/
Νυν Νυν το μηδέν/
Και Αιέν ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας!»
Πηγη: Παύλος Ριζαργιώτης/902
