Από 902.gr
Η μουσουλμανική μειονότητα της Ελλάδας είναι η μόνη ρητά αναγνωρισμένη μειονότητα στην Ελλάδα, και μάλιστα ως θρησκευτική, βάσει του άρθρου 45 της Συνθήκης της Λοζάνης. Αριθμεί 120.000 περίπου άτομα, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, και αποτελείται από τρεις εθνοτικές ομάδες: Τουρκόφωνους ή τουρκογενείς, όπως αναφέρονται στην ελληνική βιβλιογραφία μετά το 1990, Πομάκους και Ρομά, ενώ υπάρχουν και 3.000 περίπου Αλεβίτες (κυρίως ορεινοί Πομάκοι).
Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, η Ελλάδα και η Τουρκία πραγματοποίησαν ανταλλαγή πληθυσμών, με την οποία προβλεπόταν ότι όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι κάτοικοι της Τουρκίας, υποκείμενοι στον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, θα μετανάστευαν στην Ελλάδα, εκτός από τις κοινότητες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου. Αντίστροφα, όλοι οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα θα μετανάστευαν στην Τουρκία, εκτός από τους μουσουλμάνους της Θράκης.
Μετακινήθηκαν έτσι από την περιοχή της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης στην Ελλάδα 1.650.000 Οθωμανοί υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος, και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Ελληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Οι πληθυσμοί που ανταλλάχθηκαν δεν ήταν ομοιογενείς. Οι χριστιανοί οι οποίοι μετανάστευσαν στην Ελλάδα δεν ήταν αποκλειστικά ελληνόφωνοι, αλλά περιλάμβαναν και ομιλητές της τουρκικής. Παρομοίως, οι μουσουλμάνοι οι οποίοι μετανάστευσαν στην Τουρκία δεν ήταν αποκλειστικά τουρκόφωνοι, αλλά περιλάμβαναν ομιλητές της αλβανικής, της βουλγαρικής, της βλάχικης, ακόμα και της ελληνικής γλώσσας (πάντα όμως μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα).
Αυτό οφειλόταν στο σύστημα οργάνωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα στο σύστημα διοίκησης των οθωμανικών Μιλέτ, όπου ο διαχωρισμός γινόταν με βάση τη θρησκευτική ομάδα όπου ανήκε ο πολίτης.
Το 1922 (πριν από την άφιξη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, που επισφραγίστηκε με τη Συνθήκη της Λοζάνης) η μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη αποτελούσε πλειοψηφία και αριθμούσε περίπου 86.000 άτομα (σύμφωνα με τα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών) ή 120.000 άτομα (σύμφωνα με τα στοιχεία της Τουρκίας) από το σύνολο των 190.000 κατοίκων. Η μειονότητα σήμερα αποτελεί περίπου το 33% του πληθυσμού της Θράκης. Ανέρχονται σε 64.000 στον νομό Ροδόπης (σε σύνολο 110.828 κατοίκων), σε περίπου 44.000 στον νομό Ξάνθης (πληθυσμός νομού 101.856 κάτοικοι) και σε περίπου 9.000 στον νομό Εβρου (συνολικός πληθυσμός νομού 150.580 κάτοικοι).
Τμήμα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
Διαχρονικά, η ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου πληθυσμιακού τμήματος με ιδιαίτερη καταγωγή και πολιτιστική ταυτότητα, που στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελεί τμήμα της εργατικής τάξης και των πιο φτωχών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, αποτελεί πεδίο έντονης διαπάλης των αστικών τάξεων της χώρας μας και της Τουρκίας. Τα «ιδιαίτερα» προβλήματα της μειονότητας δεν έχουν διαφορετική αφετηρία, αλλά δημιουργούνται και αναπτύσσονται στο έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως γεννιέται και αναπτύσσεται κάθε καταπίεση. Πάνω ακριβώς σε αυτό το έδαφος αξιοποιείται η ξεχωριστή καταγωγή ή πολιτισμική ταυτότητα για να γίνονται τα λαϊκά στρώματα διπλά θύματα των αστικών επιδιώξεων. Δηλαδή, πέρα από την εκμετάλλευση, να γίνονται και ουρά στις αντιπαραθέσεις των αστικών επιδιώξεων και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Στα λαϊκά στρώματα των μουσουλμάνων της Θράκης υπάρχουν μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, μετανάστευση, αναλφαβητισμός, το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, οι χειρότερες συνθήκες διαβίωσης.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από το χτύπημα βασικών κλάδων όπου εργάζονται (κατασκευές, καπνοκαλλιέργεια κ.λπ.). Ολα αυτά τα χρόνια, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, η παρέμβαση των αστικών παραγόντων τόσο από το εσωτερικό της χώρας όσο και από το εξωτερικό εξακολουθεί να είναι μεγάλη, με στόχο να διαιρέσουν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν με το φαρμάκι της έχθρας, τη στιγμή που στην περιοχή μας οι μειονότητες πρέπει να αποτελούν γέφυρα φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς όλων των γειτονικών χωρών. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, απαιτείται μεγάλη προσοχή και επαγρύπνηση σε συλλογικούς αυτοπροσδιορισμούς, που χρησιμοποιούνται σε αντίθεση και αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που έχουν να κάνουν με τον καθορισμό συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφού είναι γνωστό ότι οι ιμπεριαλιστές αξιοποιούν μειονοτικά ζητήματα για να προωθήσουν τις επεμβάσεις και μεταβολές συνόρων.
Στη βάση αυτή, η αναφορά σε μουσουλμανικές μειονότητες στη Δυτική Θράκη από τη Συνθήκη της Λοζάνης, με την εθνοτική και φυλετική ως προς την καταγωγή διαφοροποίηση σε τουρκογενείς, Πομάκους και Αθίγγανους, αποδίδει την πραγματική εικόνα της μειονότητας.
