H ευαισθησία του Ταρκόφκι απάντησε διαχρονικά σε ψευτοδιλήμματα του τύπου ηθική ή ρεαλιστική πολιτική, στρατευμένη ή υπαρξιακή τέχνη, λαϊκότητα ή διανόηση.
Σήμερα ο μεγάλος ποιητής έχει τα γενέθλια του (σ.σ πριν λίγες μέρες, στις 4 Απριλίου, ήταν η επέτειος γέννησης του Αντρέι Ταρκόφσκι [1932 -1986].
Η διαδήλωση του, είναι μια σκηνή από την προτελευταία του ταινία τη «Νοσταλγία» που γύρισε αυτοεξόριστος στην Ιταλία. Το ότι μια ταινία γυρισμένη προ εικοσιπενταετίας τοποθετείται τόσο καίρια σε επεισόδια σημερινά είναι παράδοξο μόνο για τους τραμπούκους που υποδύονται τους προοδευτικούς και για τους υπερφίαλους που υποδύονται τους λαϊκούς, καταγγέλλοντας την διαχρονική αλήθεια των ποιητών σαν δήθεν δυσνόητη και τον μη λαϊκιστικό τρόπο των αυθεντιών καλλιτεχνών,
αυτών των καλλιτεχνών που τους προσεγγίζεις σαν ενεργός νους
και όχι σαν εγωκεντρικός
και αυτάρεσκος, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των παθητικών αποδεκτών
και καλά σαν αντικαθεστωτικός στους μεγάλους του χθες
όσο και των εμπνευσμένων του τώρα.
Όμως ο Ταρκόφσκι επικοινωνεί με απόκληρους, με φυλακισμένους , με αγνούς
ενόσω οι κουλτουριάρηδες ψάχνουν να βρουν τα κλειδιά του
και οι «δημοκράτες» και οι κομισάριοι της τέχνης τον αμφισβητούν ,
Γιατί σαν ποιητής επικοινωνεί απευθείας με τους αγνούς ,
τους έντιμους με την ψυχή τους,
υπερβαίνοντας τους ενδιάμεσους ,
τη φρικτή μεσαία τάξη της σκέψης και της ευαισθησίας,
τόσο φρικτή, προδοτική και φθοροποιό και στις πνευματικές διεκδικήσεις
όσο και η μικρομεσαία τάξη στους ταξικούς αγώνες.
Χρόνια σου πολλά Αντρέι.
***
Aντρέι, Αντρέι, μια φλόγα μόνο το σκοτάδι δεν το καίει
ένας μουζίκος μοναχός την νύχτα κλαίει
και τ’ άλογό του με κρύο χνώτο ζωγραφίζει τον Χριστό
