“Εχεις ένα μαθητή που δε συμμορφώνεται στους κανόνες, εντάσσεται όμως στους ευάλωτους πληθυσμούς. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός στη στάση του, πνεύμα αντιλογίας, έως και αναρχικός. Πώς θα αντιμετωπίσεις το συγκεκριμένο θέμα Ανάπτυξε τη θεωρία πάνω στην οποία θα βασιστείς, ποιά μεθοδολογία και τεχνικές συμμόρφωσης θα αξιοποιήσεις”;
Και τώρα το κουίζ: Βρείτε από που προέρχεται το παραπάνω απόσπασμα:
– Από εγχειρίδιο επιμόρφωσης εκπαιδευτών στην ΕΟΝ του Μεταξά;
– Από εγχειρίδιο επιμόρφωσης εκπαιδευτικών στην επταετία της Χούντας;
– Από εγχειρίδιο επιμόρφωσης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών επί υπουργίας Ν. Κεραμεώς;
Το παραπάνω ανήκουστο, σοκαριστικό, εξοργιστικό ερώτημα είναι ένα από τα παρομοίου, ύφους, ήθους και κυρίως ιδεολογίας ερωτήματα που περιλαμβάνονται στην επιμόρφωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών που διεξάγει το Υπουργείου Παιδείας του Μητσοτάκη, της Κεραμέως, το Υπουργείο Παιδείας των αφεντικών.
Υπάρχουν κι άλλα… Διαβάστε και φρίξτε!
“Είστε διευθυντής/ντρια όπου παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα ντόπιων μαθητών προς γειτονικές σχολικές μονάδες. Σταδιακά, το σχολείο έχει μεταμορφωθεί σε σταυροδρόμι πολιτισμών και καταυλισμό στιγματισμένων. Πώς θα ανατρέπατε αυτή την κατάσταση έχοντας διορία ένα χρόνο για να επαναφέρετε την κανονικότητα στο σχολείο και την προηγούμενη καλή φήμη του;”
Σε άλλα σημεία “οι εκπαιδευτικοί πρέπει να γνωρίζουν ποιοί είναι οι προβληματικοί μαθητές”!
Ενώ σε φυλλάδιο με σκίτσα μαθητών ζητείται από τους εκπαιδευτικούς να χαρακτηρίσουν τους μαθητές από την εξωτερική τους εμφάνιση!
Με λίγα λόγια: απαγορεύονται εκείνοι που “δεν συμμορφώνονται στους κανόνες”, όσοι είναι “ανθεκτικοί στη στάση τους”, όποιοι είναι “πνεύμα αντιλογίας” και εννοείται οι “αναρχικοί”! Φυσικά, απαγορεύονται οι “στιγματισμένο” και οι “προβληματικοί”.
Διότι αν δεν εκπαιδεύσεις τους δασκάλους να εμφυσήσουν στους μαθητές τους τις δεξιότητες της απόλυτης υπακοής στην εξουσία και στα αφεντικά, σε τί θα τους εκπαιδεύσεις; Στην φαντασία και την ποίηση;! Ε όχι…
Στη πραγματικότητα είναι η μόνη δεξιότητα για την οποία αγωνία το σύστημα, είναι η μόνη που έχουν ανάγκη τα αφεντικά. Σιγά μην αφήσουν τα παιδιά να ονειρεύονται, να μιλούν, να αντιδρούν, να έχουν άποψη και κρίση, να μάχονται… Περιττές και επικίνδυνες δεξιότητες που δεν συμπεριλαμβάνονται στα προγράμματα σπουδών της αριστείας.
Ολα τα παραπάνω είναι τόσο αδιανόητα φρικώδη, τόσο εφιαλτικά αποκαλυπτικά για το μέλλον που προδιαγράφεται για τα παιδιά μας, έχουν τη δυσώδη οσμή του καπιταλισμού στη χειρότερη μορφή του, αυτή της αυταρχικής ομογενοποίησης, της φασίζουσας υπακοής, των πειθήνιων υπηκόων, αποπνέουν το ζόφο του ρατσισμού και της περιθωριοποίησης, όπου το μόνο ερώτημα που προκύπτει ως απάντηση στις παραπάνω άκρως “επιμορφωτικές” υποθέσεις εργασίας είναι το εξής:
Προβλέπεται κάπου και “τελική λύση”;!
