Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ότι η Ελλάδα απέλασε παράνομα μια γυναίκα πίσω στη γειτονική Τουρκία, χαρακτηρίζοντας ως συστηματική τη χρήση συνοπτικών απελάσεων ή «επαναπροωθήσεων».
Το δικαστήριο του Στρασβούργου επιδίκασε αποζημίωση ύψους 20.000 ευρώ στη γυναίκα, αφού το δικαστήριο έκρινε ότι απελάθηκε αδικαιολόγητα το 2019, αφού πέρασε τα ελληνοτουρκικά σύνορα, χωρίς να της δοθεί η ευκαιρία να υποβάλει αίτημα ασύλου.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ομόφωνα ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης) και του άρθρου 13 (δικαίωμα σε αποτελεσματικό ένδικο μέσο) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα λόγω «απώθησης» της αιτούσας προς την Τουρκία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι υπήρξε την εποχή των φερόμενων γεγονότων, μια συστηματική πρακτική «απωθήσεων» υπηκόων τρίτων χωρών από τις ελληνικές αρχές, από την περιοχή του Έβρου έως την Τουρκία.
Σε σχέση με αυτό, σημείωσε ότι η προσφεύγουσα είχε σταλεί πίσω στην πατρίδα της, την Τουρκία –από την οποία είχε διαφύγει– χωρίς να διενεργήσει προηγούμενη εξέταση των κινδύνων που αντιμετώπιζε.
Επίσης, υπήρξε κατά το Δικαστήριο, παραβίαση του άρθρου για το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια λόγω του αιτούντος κράτηση πριν από την «απώθηση» στην Τουρκία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η άτυπη κράτηση της γυναίκας ήταν προκαταρκτική για την «απώθησή» της και δεν είχε νομική βάση.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι υπήρξε και παραβίαση του άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής), σε συνδυασμό με τα άρθρα 2 και 3 περί κινδύνου για τη ζωή και κακομεταχείριση κατά την «απώθηση». Το Δικαστήριο έκρινε ότι το εθνικό νομικό σύστημα το έκανε δεν παρέχει αποτελεσματικό ένδικο μέσο, μεταξύ άλλων όσον αφορά εικαζόμενες παραβιάσεις των άρθρων 2 και 3 της Σύμβαση κατά τη διάρκεια μιας «απώθησης».
Το Δικαστήριο έκρινε περαιτέρω, κατά πλειοψηφία (6 ψήφοι κατά 1), ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 2 και 3 (κίνδυνος για τη ζωή και κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της «απώθησης»), θεωρώντας ότι η αιτούσα δεν προσκόμισε οποιοδήποτε εκ πρώτης όψεως αποδεικτικό στοιχείο για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς της.
Πηγή: Εφ.Συν
