Μια τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο η Σοφία Αδαμίδου, η Σοφία, η Σοφία μας, η φίλη μας, η συντρόφισσά μας, η συνάδελφός μας, έφυγε για άλλους τόπους, σε ένα οριστικό και αμετάκλητο αντίο.
Εκτοτε, με αυτόν τον βίαιο και αναπάντεχο τρόπο περάσαμε από το «να μιλήσουμε με τη Σοφία», «να έρθει η Σοφία», «να ρωτήσουμε τη Σοφία» στο «αν ήταν εδώ η Σοφία»….
Γιατί η Σοφία ήξερε να είναι πάντα εδώ. Να είναι τόσο πολύ εδώ ώστε να μην μπορείς να χωνέψεις, ούτε να δεχτείς την απουσία. Εδώ στην παρέα, εδώ στην πορεία, εδώ στην έγνοια φίλου, εδώ στον πόνο του ανθρώπου, εδώ στην αγωνία του κόσμου, εδώ στο αύριο που παλέψαμε – παλεύουμε μαζί.
Διότι τη Σοφία χαρακτήριζαν δύο πράγματα. Η αγάπη που δεν στέρευε ποτέ και ο χρόνος που δεν τελείωνε ποτέ. Νοιαζόταν, αγωνιούσε, πονούσε για τους δικούς της ανθρώπους με έναν τρόπο αδιαπραγμάτευτο και μαζί για όλο τον κόσμο. Για το παιδί που ορφανεύει, τον άστεγο που κρυώνει, τον πρόσφυγα που εξορίζεται, το αδέσποτο ζώο που πεινάει. Όλοι και όλα ήταν μια ψυχή που είχε δικαίωμα στη ζωή.
Ελεγε «είμαι κομμουνίστρια» και ήταν σαν ένα χρέος προς τον κόσμο, που με αυτό όφειλε πορευτεί.
Οσο για τον χρόνο… Τα χωρούσε όλα, πέρα από τη σύμβαση των δεικτών του ρολογιού. Κάθε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας ήταν η στιγμή να γράψει, να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά της, να ξεκινήσει ένα καινούργιο θεατρικό έργο, να πάρει τηλέφωνο τους δικούς της ανθρώπους να σιγουρευτεί ότι είναι όλοι καλά και εκεί που νόμιζες ότι δεν περισσεύει ούτε δευτερόλεπτο… Έτσι ξαφνικά δημιουργούσε κι άλλο χρόνο για να τρέξει εκεί που ένιωθε ότι υπήρχε ανάγκη. Η Σοφία είχε το μοναδικό χάρισμα να διαστέλλει το χρόνο.
Ένα χρόνο τώρα, όσοι πορευτήκαμε μαζί της, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε, κι εμείς εδώ στον «Ημεροδρόμο» συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί της. Να την τοποθετούμε ανάμεσά μας είτε το συνομολογούμε είτε όχι. Είναι εκείνες οι φορές που κοιτάμε ο ένας τον άλλον για να πούμε «αν ήταν εδώ η Σοφία». Και είναι και κάποιες άλλες φορές που δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί. Το ξέρουμε όλοι.
Η Σοφία είναι εκεί. Είναι «μέσα σε όλα εκείνα από τα οποία λείπει».
Πολύ περισσότερο είναι η καρδιά που εξακολουθεί να χτυπάει όταν σηκώνουμε το βλέμμα προς εκείνο τον κόσμο που τόσο πολύ ονειρεύτηκε και με τόση ανιδιοτέλεια πάλεψε. Σε εκείνο τον κόσμο θα σε ξαναβρούμε Σοφία.
