ΔΑΣ: Τα Συνδικάτα να περάσουν στα χέρια των εργατών – Οι αγώνες της εργατικής τάξης να βάλουν τη σφραγίδα για όλα όσα έχουμε ανάγκη

Στο Συνέδριο, θα πραγματοποιηθούν απολογισμός και προγραμματισμός δράσης και θα εκλεγούν τα νέα όργανα της Συνομοσπονδίας (Διοικητικό Συμβούλιο, Εξελεγκτική Επιτροπή και Γενικό Συμβούλιο).

Σε ανακοίνωσή της η ΔΑΣ σημειώνει:

To συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιείται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο που φιλοξενεί αρχηγούς κρατών μακριά από τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους. Γίνεται στον απόηχο μιας ανείπωτης τραγωδίας και ενώ όλα τα θύματα της δολοφονικής πολιτικής των κυβερνήσεων δεν έχουν ακόμα κηδευτεί.

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν πρέπει να ξεχαστεί. Δεν είναι ούτε δυστύχημα, ούτε ατύχημα, αλλά προδιαγεγραμμένο και διαρκές έγκλημα. Αυτή η πολιτική αφήνει χιλιάδες θύματα σε όλους τους τομείς. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η εμπορευματοποίηση και η πολιτική υπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους ματώνει τους εργαζομένους και τον λαό.

Τρία χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Τρία χρόνια σκληρής δοκιμασίας για την εργατική τάξη της χώρας μας, μιας περιόδου με νέα αντιλαϊκά μέτρα από την κυβέρνηση και με ακόμα πιο σκληρή επίθεση από τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Σε αυτά τα χρόνια αναδείχτηκε ακόμα πιο καθαρά ο ρόλος της ηγεσίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ και των δυνάμεων που τη στηρίζουν. Αποδείχτηκε στη ζωή ότι ο χαρακτηρισμός κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν είναι άδικος ούτε υπερβολικός. Αναδείχτηκε η μεγάλη απόσταση που χωρίζει τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό από τα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων, από τη δράση συνδικάτων για την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως στην κατάσταση μελλοθανάτων στον κλάδο των σιδηροδρομικών, στην οποία ξεχώρισε ο πρωτοπόρος ρόλος των συνδικάτων και των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας, όπου ο συλλογικός αγώνας των εργαζομένων ήταν ζήτημα «ζωής ή θανάτου» αναδείχτηκε ακόμα πιο αποφασιστικά τι σημαίνει να αγωνιζόμαστε για «συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών».

Ο θανατηφόρος ιός είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης

Το ξέσπασμα της πανδημίας φανέρωσε ακόμα πιο καθαρά πως στο σύστημα της εκμετάλλευσης, όχι μόνο δεν είμαστε «όλοι μαζί», αλλά ότι ο κόσμος των εκμεταλλευτών και ο κόσμος των εκμεταλλευομένων είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι.

Ο ιός του κορονοιού δεν ήταν απλά ένας αόρατος εχθρός όπως αναφερόταν. Τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν ταξικά για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των πολλών και όχι για να σωθεί ο λαός αλλά για να θωρακιστεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και να αντιμετωπίσει τη νέα κρίση. Ήταν άγρια μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα, χρόνια επεξεργασμένα και υπογεγραμμένα στα συρτάρια, τα οποία επισπευστήκαν με αφορμή την πανδημία.

Η χιονοστιβάδα των μέτρων μέσα στην πανδημία, ώστε να γίνουν νόμοι με ΚΥΑ και υπουργικές εγκυκλίους ήταν ευθύ χτύπημα στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, στα εργατικά δικαιώματα. Μαζί με τις παρεμβάσεις στη λειτουργία και τη δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων με επιβολή νέων αντιδραστικών κατασταλτικών νόμων, αποτέλεσαν την καρδιά της αντεργατικής επίθεσης.

Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ συντάχθηκε με τις κατευθύνσεις της κυβέρνησης και των ομίλων, κάλεσε σε γενικό σιωπητήριο αποτελώντας για μία ακόμα φορά τον χρήσιμο σύμμαχο της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Σε συνθήκες πανδημίας κλείδωσε τα συνδικάτα, το κτίριο της ΓΣΕΕ και επιδίωξε να κάνει το ίδιο όλο το συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα. Πίσω από ομιχλώδες κυβερνητικό αφήγημα της «ατομικής» ευθύνης επιχείρησε τον αφοπλισμό των εργαζομένων εξαπολύοντας μαζί με άλλους μηχανισμούς και επιτελεία των επιχειρηματικών ομίλων άγρια ιδεολογική επίθεση απέναντι στους εργαζομένους, που τους καθιστούσαν υπεύθυνους για τη ζωή και την υγεία.

Τα «υγειονομικά» πρωτόκολλα του κεφαλαίου καλύπτονταν με επιστημονικό μανδύα πασπαλισμένο με μπόλικη «ατομική ευθύνη», κουρελιάζοντας υγειονομικές διατάξεις για την εξυπηρέτηση των αεροπορικών και ακτοπλοϊκών εταιρειών, μεγαλοξενοδόχους και tour operators στην τουριστική σεζόν, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην προκλητική στήριξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, των βιομηχάνων, των καπιταλιστών στην ενέργεια, την ώρα που θρηνούσαμε χιλιάδες νεκρούς.

Η πανδημία ανέδειξε πιο καθαρά τη σήψη και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, μαζί με το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.

Στα χέρια των συνδικάτων η οργάνωση των εργατικών αγώνων!

Παρά τα εμπόδια που επιδίωξε να βάλει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα δε μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια. Αντιδράσαμε, δυναμώσαμε την φωνή μας, πραγματοποιήσαμε μεγάλους αγώνες σε πολύ δύσκολες συνθήκες που έφεραν αποτελέσματα, προστάτευσαν την ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Η καθοριστική συμβολή του ΠΑΜΕ αναγνωρίζεται από κάθε άνθρωπο καλής θέλησης.

Δεν αποδεχτήκαμε την πλαστογραφία της ατομικής ευθύνης που διαλαλούσε η κυβέρνηση της ΝΔ για να κρύψει ότι τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν βαριά ασθενής από τις τεράστιες ελλείψεις και κενά αποτέλεσμα της πολιτικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης που ακολούθησαν διαχρονικά και χωρίς παρέκκλιση όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Απορρίψαμε τα καλέσματα των συνθημάτων ενσωμάτωσης «να λογαριαστούμε μετά» όπως καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας έτσι χέρι βοήθειας στην κυβερνητική πολιτική. Θέσαμε το ζήτημα της άμεσης οργάνωσης του αγώνα και της διεκδίκησης για να μείνει όρθιος ο λαός με το σύνθημα ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.

Φωνάξαμε δυνατά ότι και «τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή» θέτοντας στο επίκεντρο του αγώνα διεκδικήσεις για να θωρακιστεί το δημόσιο σύστημα υγείας, να προσληφθούν γιατροί και νοσοκόμοι με πλήρη ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα, να φτιαχτούν ΜΕΘ, να επιταχθεί άμεσα χωρίς όρους και προϋποθέσεις ο ιδιωτικός τομέας υγείας, που συνέχισε να κερδοσκοπεί με τον θάνατο.

Την ώρα που η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν απούσα σε κλάδους και χώρους δουλειάς και η μοναδική της δράση ήταν η δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας καταγγελιών, οι αγώνες των υγειονομικών, των εργαζόμενων στα σούπερ μάρκετ μέσα σε συνθήκες πανδημίας και απαγορεύσεων με όλα τα μέτρα προστασίας της υγείας στρίμωξαν το κυβερνητικό αφήγημα της ατομικής ευθύνης, ενίσχυσαν τις διεκδικήσεις ουσιαστικών μέτρων, αποκάλυψαν τις τεράστιες ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και της μεγαλοεργοδοσίας που κριτήριό τους δεν ήταν η προστασία της υγείας του λαού αλλά η διασφάλιση των κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, πέτυχαν να αποσπάσουν μέτρα στήριξης της υγείας και του εισοδήματος, αναχαίτισαν την απροκάλυπτη καταστολή, την επίδειξη κρατικού αυταρχισμού και βίας, την προσπάθεια να επιβληθεί μόνιμα καθεστώς επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής στο λαό και τους αγώνες του, στα δικαιώματά του που κατακτήθηκαν με θυσίες και αίμα.

Η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ήταν η ζωντανή απόδειξη για ποιο λόγο η κυβέρνηση, οι εργοδοτικές ενώσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι ήθελαν πάση θυσία παραμονές εκδήλωσης της πανδημίας να επιβάλουν με τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς τους ανθρώπους της εργοδοσίας στην ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), αποκλείοντας πραγματικούς εργάτες-αντιπροσώπους.

Τα γραμμάτια προς την κυβέρνηση ξεπληρώθηκαν άμεσα. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτε όλο αυτό το διάστημα για την υπεράσπιση των εργαζομένων, για να στηριχτεί ολόπλευρα ο αγώνας κλάδων και χώρων δουλειάς, αλλά έβαλε την σφραγίδα της ως βασικός συμπαίκτης της κυβέρνησης και της εργοδοσίας για να υλοποιηθεί η αντεργατική πολιτική και τα αντεργατικά μέτρα και επιπλέον να ενοχοποιηθούν οι εργαζόμενοι με την λεγόμενη «ατομική ευθύνη». Βολικό ιδεολόγημα για να ξηλωθούν συλλογικά δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.

Τα συνδικάτα απάντησαν με οργανωμένη απειθαρχία

Σε αυτές τις συνθήκες, τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ μαζί με άλλες ζωντανές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που δεν έσκυψαν το κεφάλι, καταφέραμε να οργανώσουμε αγώνες που συγκίνησαν ευρύτερα τμήματα του λαού, έφεραν αποτελέσματα και οι περισσότεροι από αυτούς συνάντησαν διεθνή απήχηση και θαυμασμό.

Τέτοιος ήταν ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς του 2020 που έσπασε τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης με τις εικόνες να μεταδίδονται σε όλο τον κόσμο δίνοντας ελπίδα, κουράγιο και ζωντανό παράδειγμα για το πώς πρέπει να στέκονται οι εργάτες με τα συνδικάτα τους απέναντι στον αυταρχισμό, την καταστολή, τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και των αγώνων τους, να διεκδικήσουν την προστασία της ζωής τους και την ανατροπή του “ορατού εχθρού” που είναι ο καπιταλισμός.

Τέτοιος ήταν ο εορτασμός της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 2020 όπου σε όλη τη χώρα συνδικάτα και συνδικαλιστές πέταξαν στα σκουπίδια τη διαταγή του αρχηγού της αστυνομίας, η οποία απαγόρευε τη συνάθροιση άνω των τριών καθ’ άπασαν την επικράτεια για τρεις μέρες, θυμίζοντας μαύρες μέρες στον τόπο μας. Έσπασε στην πράξη το όργιο απαγορεύσεων και καταστολής που είχε στόχο να καταργήσει τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με πρόσχημα την έξαρση του κορονοιού, όταν μεγάλοι χώροι δουλειάς και ΜΜΜ αποτελούσαν τους κατεξοχήν χώρους υπερμετάδοσης του ιού χωρίς η κυβέρνηση να παίρνει τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας κάνοντας κουρελόχαρτα τα όποια υγειονομικά πρωτόκολλα πήγαιναν κόντρα στην κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν ξανά απούσα όταν ο εργαζόμενος λαός διαδήλωνε κατά χιλιάδες στους δρόμους όπως στην πλατεία της Νέας Σμύρνης όπου η αστυνομική βία, η αυθαιρεσία, η ένταση της καταστολής έφτασαν στο σημείο ανοιχτής απροκάλυπτης κρατικής βιαιοπραγίας και ήρθαν ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής προπαγάνδας για την ατομική ευθύνη.

Η δίκαιη οργή έγινε δύναμη οργάνωσης και αγώνα έστειλε μήνυμα ελπίδα για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

Το αντεργατικό οπλοστάσιο που προσέφερε η κυβέρνηση στους επιχειρηματικούς ομίλους με πρόσχημα την πανδημία, ανανεώθηκε και εμπλουτίστηκε. Ο νόμος-έκτρωμα του Χατζηδάκη βάφτισε «εκσυγχρονισμό» τις νέες αντεργατικές ανατροπές, το γύρισμα του ρολογιού έναν ακριβώς αιώνα πίσω με το χτύπημα του 8ωρου και την επιβολή 10ωρης εργάσιμης μέρας, την απαράδεκτη αυταρχική παρέμβαση στη ζωή και τη δράση των συνδικάτων.

Με αφετηρία τη μεγάλη σύσκεψη των συνδικάτων στο Σπόρτιγκ το 2021, ξεδιπλώθηκε ένα ευρύ κύμα από εκατοντάδες συνδικάτα σε όλη τη χώρα που έδωσαν μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους με απεργίες, συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις με αιχμή αιτήματα που αντιπάλευαν στην πράξη την αντεργατική πολιτική, διεκδικώντας δουλειά με δικαιώματα, Συλλογικές Συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς απειθαρχώντας ταυτόχρονα στους αντεργατικούς νόμους που επιδίωκαν να βάλουν ταφόπλακα στα συνδικάτα.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, συνδιαμορφωτής του νόμου κατά τη δήλωση του υπουργού, ισχυριζόταν πως δε γνώριζε τα σχέδια της κυβέρνησης και χαρακτήριζε «γελοία» τα συνδικάτα που οργάνωναν την αγωνιστική απάντηση, που έπαιρναν απεργιακές αποφάσεις και προχωρούσαν σε μεγάλες απεργίες χωρίς τη συμμετοχή της. Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την απεργία στις 26 Νοέμβρη 2020, απεργία χωρίς περιεχόμενο.

Οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες στη ΛΑΡΚΟ, στην e-food, στην COSCO, των μεταλλεργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, των οικοδόμων, των εργαζομένων των πετρελαίων και των λιπασμάτων της Καβάλας, των εργαζομένων στις μεταφορές, στη Μαλαματίνα, τα Μεταλλεία Χαλκίδας, των εργαζομένων στο Φάρμακο, στη μεταποίηση Τροφίμων – Ποτών, των Καλλιτεχνών, έδωσαν συνολική ανάταση στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσαν αισιοδοξία, δυνάμωσαν το σύνθημα-υπόσχεση πως ο νόμος-έκτρωμα θα μείνει στα χαρτιά, έδωσαν κύρος στα συνδικάτα, καταξίωσαν ξανά τον ρόλο τους στα μάτια των εργαζομένων. Έγιναν χιλιάδες νέες εγγραφές στα σωματεία, τα έβγαλαν σε μεγάλο βαθμό από την ανυποληψία και τη συκοφάντηση που τα είχε καταδικάσει η ηγεσία της ΓΣΕΕ και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν.

Στα χρόνια που πέρασαν δυνάμωσε ακόμα περισσότερο το φως της αλληλεγγύης. Οι παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ μαζί με σωματεία για να «παγώσουν» πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, οι συγκλονιστικές εικόνες με γειτονιές ολόκληρες να σηκώνονται στο «πόδι» για να μην ξεσπιτωθεί καμιά λαϊκή οικογένεια, οι παρεμβάσεις σε γραφεία παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος για να μη μείνει καμία εργατική-λαική οικογένεια στο σκοτάδι, η εθελοντική προσφορά και βοήθεια των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στους πληγέντες από τις πυρκαγιές, τη Β. Εύβοια, τις πλημμύρες, τον χιονιά ως την πρόσφατη αποστολή ανθρωπιστικού υλικού στο λαό της Τουρκίας και της Συρίας, αποτελούν ελπίδα και δύναμη στην οργάνωση των εργατικών αγώνων.

Καμία εμπλοκή-Καμία συμμετοχή στους δολοφονικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ

Με αφορμή την απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας και την τυπική έναρξη ενός πολέμου που προετοιμαζόταν χρόνια πριν, για τα κέρδη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και για τον έλεγχο στην παραγωγή και μεταφορά ενέργειας, δυνάμωσαν οι εργατικοί αγώνες και οι παρεμβάσεις ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την αποστολή στρατιωτικού υλικού από την κυβέρνηση τους νέους εξοπλισμούς για νατοϊκούς σκοπούς την ώρα που ο λαός μας στερείται τα βασικά, τη μετατροπή της πατρίδας μας σε τεράστιο ορμητήριο θανάτους και ταυτόχρονα στόχο αντιποίνων.

Τα συμφέροντα του λαού μας όχι μόνο δε βρίσκονται στην βαθύτερη εμπλοκή σ’ αυτούς τους δολοφονικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, αλλά στην άμεση απεμπλοκή από αυτούς.

Κόντρα στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού και της ενσωμάτωσης

Τα έργα και οι ημέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστά και δεν αλλάζουν. Έτσι θα συνεχίζουν να πορεύονται γιατί εκφράζουν μέσα στο εργατικό κίνημα την γραμμή του εταιρισμού, του συμβιβασμού με τις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας στη λογική της ανταγωνιστικότητας, της περίφημης “πίτας”, όσο περισσότερα κέρδη βγάλουν οι μεγαλοκαρχαρίες, τόσο τάχα μεγαλύτερο θα είναι και το ψίχουλο που θα ρίξουν και σε μας. Αυτή η πολιτική δοκιμάστηκε. Πιο έντονα την τελευταία δεκαετία. Χαμένοι είναι μόνο οι εργαζόμενοι. Αυτή η άποψη έφερε τα συνδικάτα στο σημερινό επίπεδο να έχουν ιστορικά το χαμηλότερο βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, μεγάλα τμήματα των πιο χαμηλά αμειβομένων και άγρια εκμεταλλευομένων εργαζομένων να αποκλείονται από τη συμμετοχή τους, μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπου κυριαρχούν αυτές οι δυνάμεις να βρίσκονται σε απαξίωση και εκφυλισμό.

Σε κάθε συνέδριο θα παίζουν το ίδιο θλιβερό θέατρο παριστάνοντας τους εκπροσώπους των εργαζομένων, τους σωτήρες που θα σώσουν τους εργαζόμενους από τα δεινά της αντεργατικής πολιτικής. Το έργο αυτό το βλέπουμε εδώ και χρόνια, όπως βλέπουμε αντίστοιχα και τα αποτελέσματα.

Μετά το Συνέδριο θα αποσυρθούν ξανά από το προσκήνιο. Θα περάσουν στο παρασκήνιο, όπου διαμορφώνουν συσχετισμούς και παζαρεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων στα παζάρια των “διαλόγων” με τις κυβερνήσεις και τους ομίλους.

Το ΠΑΜΕ καλεί τα συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και όλους τους εργαζόμενους να δουν την αλήθεια κατάματα. Να αξιοποιήσουν την μεγάλη πείρα που έχουμε κερδίσει όλοι με τους μεγάλους αγώνες που δώσαμε.

Στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης που έχει ως όπλο η πλειοψηφία στη διοίκηση της ΓΣΕΕ για να κρατάει τις «καρέκλες» της, στην απογοήτευση και στην μοιρολατρία, θετική διέξοδο στις αγωνίες των εργαζομένων, στην αντιμετώπιση μιας πολύ δύσκολης πραγματικότητας τόσο στους χώρους δουλειάς όσο και γενικότερα, μπορεί να δώσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τον αγώνα του μέσα από τα συνδικάτα του που βρίσκονται στο πλευρό τους. Η κατάσταση της ζωής μας μπορεί να αλλάξει, με την πάλη μας και τη συλλογική μας οργάνωση. Πραγματική ώθηση μπορεί να δώσει η ενίσχυση της γραμμής πάλης που προωθούν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ενάντια στην γραμμή του κεφαλαίου και των δυνάμεων που το υπηρετούν σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, ενάντια στην ίδια την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Στα καλέσματα προσμονής για να δοθούν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα στα πλαίσια εναλλαγής των κυβερνήσεων του κεφαλαίου εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουμε με δυνάμωμα του αγώνα, της διεκδίκησης, με μεγαλύτερη συσπείρωση στα συνδικάτα μας. Με τον αγώνα μας να αδυνατίζουμε τα εμπόδια που στέκονται απέναντι στα δικαιώματά μας, τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας. Γερά, μαζικά, μαχητικά συνδικάτα έχουν ως αποτέλεσμα να έχουν οι κυβερνήσεις μεγαλύτερες δυσκολίες στην υλοποίηση των σχεδιασμών του κεφαλαίου. Έχουμε πικρή πείρα από την αξιοποίηση των συνδικαλιστικών μας αγώνων ως πλάτη για να ανεβοκατεβαίνουν αντεργατικές αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Πιο δυνατή η δική μας οργάνωση και αδύναμα τα κόμματα που θα σχηματίσουν την επόμενη αντεργατική κυβέρνηση.

Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό

Συμφέρον των εργαζομένων είναι να πάρει νέα ώθηση και δυναμική το σύνθημα που βγήκε μέσα από την ίδια την ζωή, μέσα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Απευθυνόμαστε σε όλους όσους κατανοούν αυτή την μεγάλη αναγκαιότητα ανεξάρτητα αν έχουν επιμέρους διαφωνίες, προβληματισμούς, επιφυλάξεις να συμπορευτούμε σε αυτόν τον όμορφο αγώνα. Όχι μόνο να αντιμετωπίσουμε όλα όσα μας βασανίζουν και φέρνουν την ζωή μας σε αδιέξοδο αλλά και να περάσουμε στην αντεπίθεση με επίκεντρο την ικανοποίηση των αναγκών.

Θέλουμε συνδικάτα ζωντανά και όχι καρικατούρες ενός μηχανισμού που στέκεται απέναντι στους αγώνες, ως κοινωνικός εταίρος των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων για την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής. 

Θέλουμε τα σωματεία οργανωτές της πάλης και όχι ηλεκτρονικές πλατφόρμες, με τα μητρώα τους να έχουν παραδοθεί στις ενώσεις των εργοδοτών.

Θέλουμε συνδικάτα με εργαζόμενους που θα σχεδιάζουν, θα προβληματίζονται και θα αποφασίζουν από κοινού για την προοπτική του αγώνα, τις διεκδικήσεις τους και όχι συνδικάτα που λειτουργούν ως μηχανισμός για να εξασφαλίζονται θέσεις και καρέκλες.

Προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω και για να ανέβει συνολικά η αποτελεσματικότητα των εργατικών αγώνων είναι τα συνδικάτα να περάσουν στα χέρια των εργατών.

Οι αγώνες που θα οργανώσει η τάξη μας θα είναι αυτοί που θα βάλουν την τελική σφραγίδα για όλα όσα ονειρευόμαστε, όλα όσα έχουμε ανάγκη!

Σε αυτόν τον δρόμο, σε αυτό το μεγάλο μέτωπο καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους να προχωρήσουμε και να συμπορευτούμε μαζί. Από 902.gr