To σκίτσο δείχνει τον Χριστό να περπατά πάνω στα κύματα . κι ένα παιδί μουσουλμάνο να πνίγεται. Οι λεζάντες του λένε ” Ιδού η απόδειξη , ότι η Ευρώπη είναι χριστιανική: O Xριστός περπατά στα κύματα. αλλά ο μουσουλμάνος βυθίζεται”. Όσοι παραμένουν στην πρώτη σοκαριστική εντύπωση θα πρέπει σοβαρά να αναρωτηθούν για τον χριστιανισμό τους εφόσον δηλώνουν Χριστιανοί. Μερικοί λόγοι για αυτό;
H πρόκληση μπορεί να μην παρουσιάζεται σαν μέθοδος του Χριστού, όπως παρουσιάζεται στην εξαιρετική μυθοπλασία των Ευαγγελίων αλλά είναι το απόλυτο φυσικό επακόλουθο της συνάντησης της διδασκαλίας του με την κοινωνία. Όπως κι αν ερμηνεύσει κανείς την χριστιανική αγάπη , μόνο σαν συμμόρφωση στην παγιωμένη τάξη και σαν αποσιώπηση της ρηξικέλευθης σκέψης, δεν έχει καμιά απολύτως βάση να την ερμηνεύσει , πέρα από την αντιχριστιανική πτυχή της εκκλησίας φυσικά, που ευλογεί εξουσιαστές και ασκεί κοσμική εξουσία και η ίδια.
Η φιλανθρωπία του Χριστού επίσης απευθύνεται ακριβώς στον διωκόμενο, σε αυτόν που οι κοινωνικές δομές απορρίπτουν. Δεν είναι περιττό να θυμίσουμε ότι σε όλη την παγκόσμια θρησκευτική ιστορία ο Χριστός ασκεί άτεγκτα την πιο αντιεξουσιαστική κριτική, προκαλεί αδιάπτωτα τον κοινό νου και σταυρώνεται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όχι από κάποιους Εβραίους αλλά από την συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» , σαν τσαρλατάνος που υποσχέθηκε ισότητα και ελευθερία, χωρίς να προχωρήσει σε πολιτική ρήξη με την κυριαρχία των Ρωμαίων, αλλά μη σταματώντας να αποδομεί τις κοινωνικές δομές και την ανελευθερία στις ίδιες τις φυσιολογικές ροπές.
Χτυπώντας τον Θεσμοποιημένο Χριστιανισμό και προκαλώντας στη ρίζα της επιθετικής αυτοάμυνας των θρησκευτικών και εθνικών συλλογικοτήτων, oi συνεργάτες του «Charlie Hebdo» παράγουν αν μη τι άλλο χριστιανικό έργο με εντελώς χριστιανικό στυλ, κλονίζοντας σιγουριές και υποκρισίες.
Και μετά τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον του περιοδικού, αυτό συμβαίνει όχι με όρους αλαζονικού κωλοπαιδισμού αλλά με ρίσκο της ίδιας τους της ζωής, δηλαδή με αυτοθυσία. Πιο χριστιανός, ανασταίνεσαι…
