Είναι κρίμα.. Ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος, ένας Κερκυραίος στην καταγωγή, και να μην διαθέτει την ανάλογη αγωγή! Να δείχνει τόση περιφρόνηση απέναντι σε ότι πιο ενδιαφέρον διαθέτει αυτή τη στιγμή ο τόπος, τον Πολιτισμό.
Ας περάσει μια βόλτα από το θέατρο Τέχνης, στη Φρυνίχου, να δει τον Παπαβασιλείου στη σκηνή. Όχι επειδή μπορεί και να αντιληφθεί τι σημαίνει υποκριτική. Κυρίως, για το κείμενο που έχει γράψει ο Βασίλης. ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ για το κείμενο, γιατί ως δάσκαλος, διανοούμενος του θεάτρου, αλλά και τέρας της υποκριτικής είναι γνωστός. Το κείμενο όμως, που φέρει τον τίτλο «Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή. Θα πεις και ένα τραγούδι», αφορά κυρίως και κατ εξοχήν τη σύγχρονη εκδοχή τής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ιδιαίτερα όμως έχει σημασία να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση ο υπουργός Πολιτισμού αυτής της Αριστεράς. Από τον οποίο Πολιτισμό, όσοι πασχίζουν σ΄ αυτό το κατά τα λοιπά γόνιμο τοπίο της πολιτικής μελαγχολίας, είναι ίσως μικρές εστίες φωτός. Σ΄ αυτόν τον Πολιτισμό του 0,2%, τον οποίο προτρέπει ο υπουργός του «να βρει λεφτά με αυτοανάπτυξη». Είναι κάτι σαν αυτό που λέει ο Βασίλης στην παράσταση: Οι μόνοι που δεν πεθαίνουν ποτέ στην Ελλάδα είναι οι νεκροί…
Δεν θα περίμενε κανείς να δεχθεί ο κύριος Μπαλτάς να παίξει το ρόλο του νεκροθάφτη. Θα μπορούσε να παραιτηθεί, γιατί αυτό επιβάλλουν λόγοι τιμής και ευθιξίας ενός ακαδημαϊκού. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους ανθρώπους που χτίσανε το πνευματικό οικοδόμημα αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια, αλλά και σ΄ όσους εξακολουθούν να την προβάλλουν μέσα κι έξω
Θάταν μια γενναία παραίτηση, ενός υπουργού Πολιτισμού που καλείται πλέον ως δημόσιος παράγων να διαχειριστεί την…αυτοανάπτυξη. Έχει άραγε ακούσει κάτι για κάποιον Δημήτρη Δημητριάδη, που είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος θεατρικός μας συγγραφέας; Ναι, ο «Πεθαίνω σα χώρα» ( που είναι τόσο επίκαιρο). Έχει ακούσει για κάποιο σκηνοθέτη Θόδωρο Τερζόπουλο, που κάνει την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα; Μπας και ξέρει κάτι για κάποιον Παπαϊωάννου; Για κάποιον Μαρμαρινό μήπως; Έχει πάει ποτέ στο Μπάιος, να παρακολουθήσει τους Μπλιτζ;
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι τού Πολιτισμού, είναι οι μόνοι που μπορούν να συγκινήσουν και να συνεγείρουν υπέρ αυτού του έρμου του τόπου,τους ξένους. Αυτοί, μαζί και μ΄ άλλους είναι που κουβαλάνε μια φλόγα άσβεστη κι αδιαπραγμάτευτη με Σόιμπλε και ΔΝΤ.
Και στις παρυφές αυτού του χώρου, όλο και ξεπετάγονται μικρά διαμάντια που αγωνίζονται νύχτα και μέρα. Μικρές ομάδες, παιδιά που πασχίζουν να δώσουν σάρκα και οστά στα όνειρά τους. Άνθρωποι που ελπίζουν ότι αυτό το έρμο υπουργείο Πολιτισμού θα σταθεί κάποια στιγμή αρωγός τους. Αντ΄ αυτού, ακούσανε προχθές από τον υπουργό τους, ότι πρέπει να…αυτοαναπτυχθούν!
Δηλαδή πως; Αντί για φωτισμό τα θέατρα νάχουνε κεράκια, αντί για σκηνικά μπερντέδες, αντί για μεγάφωνα ντουντούκες!!
Αλλά πέρα απ αυτά, φαίνεται πως ένας άνεμος ΠΑΣΟΚ αρχίζει να πνέει μέσα από ομάδες και ομαδούλες. Κι όλοι αυτοί, εν χορώ, βάλανε τώρα στο στόχαστρο το Γιώργο Λούκο! Είναι αστείος, έως απόλυτα φαιδρός, ο λόγος που τον στοχοποιούν. Κάποιον άλλον έχουν έτοιμο…
Μακάρι νάναι το ίδιο ικανός, κάτι που φαίνεται πολύ χλωμό. Δεν είναι τυχαίο πως ξαφνικά βρέθηκαν ερωτώντες στη Βουλή εναντίον του Λούκου, ο… «Μπουμπούκος» και το Ποτάμι.
Ποιον; Εκείνον που έφερε στην Επίδαυρο τη Μνούσκιν, το Γκότσεφ, το Στάιν, το Σπέισι και τόσους άλλους, όσους, μέχρι νάρθει ο Λούκος, τους βλέπαμε μόνο στα όνειρα μας!
Τον άνθρωπο που έδωσε μεγάλη δόση από άρωμα Πολιτισμού στην πρωτεύουσα με τις πρωτοποριακές παραστάσεις στην Πειραιώς 260, εκεί που παρέλαβε διαλυμένες αποθήκες για να τις καταστήσει χώρους πολιτιστικών δράσεων.
Γκρεμίζουμε ο,τι βρήκαμε χωρίς νάχουμε να βάλουμε κάτι αξιόπιστο στη θέση του. Το. μόνο που ενδιαφέρει είναι αυτός που θα βάλουμε να μας υπηρετεί χωρίς να ρωτά. Αυτή ήταν η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Την έζησαν στο πετσί τους οι άνθρωποι του Πολιτισμού, πολλοί από τους οποίους αργότερα στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν την πολιτική την πλήρωσε ακριβά το ΠΑΣΟΚ.
Ο δρόμος για την πολιτική αξία, ή απαξία, περνά από τον Πολιτισμό. Κι όσοι δεν το πήραν χαμπάρι το πλήρωσαν ακριβά. Η μουσική του Μίκη η ποίηση του Σεφέρη και του Ελύτη, το υπόγειο του Κουν, το Ελεύθερο Θέατρο, ο Κανιάρης, αλλά κι άλλοι σπουδαίοι του Πολιτισμού, ήταν το καμίνι που σφυρηλάτησε την αντίσταση σε κάθε φάση πολιτικής παρακμής αυτού του τόπου. Κι αν αυτό δεν το αντιληφθεί ή πολιτική ηγεσία τότε δεν μένει από το να χρίσει και υπουργό Παιδείας τον… Αμβρόσιο!
