Στο βιβλίο «Η ιστορία της Θεραπαινίδας» η Μάργκαρετ Άτγουντ περιγράφει μία δυστοπική πραγματικότητα, στην οποία νεαρές γυναίκες – χωρίς οικογένεια, χρήματα και δικαιώματα- εκπαιδεύονται για να χρησιμοποιούνται από άτεκνα ζευγάρια της ανώτερης τάξης ως μέσο αναπαραγωγής. Αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής τους στη Δημοκρατία της Γαλαάδ. Κατά την τηλεοπτική μεταφορά του έργου (στο ένατο επεισόδιο της τρίτης σεζόν), μία από τις Θεραπαινίδες καταλήγει εγκεφαλικά νεκρή, λίγες ημέρες πριν γεννήσει το παιδί ενός πλούσιου ζευγαριού. Η Δημοκρατία της Γαλαάδ δεν την αφήνει να πεθάνει. Τη διατηρεί με μηχανική υποστήριξη μέχρι να γεννηθεί το παιδί. Μετά, τους είναι πλέον άχρηστη. Η Δημοκρατία της Γαλαάδ έχει δομηθεί πάνω σε μία ειδεχθή αρχή: το γυναικείο σώμα είναι ένα σκεύος αναπαραγωγής. Η αξία της ζωής και της ανθρώπινης υπόστασης μίας Θεραπαινίδας βρίσκεται διαρκώς σε συνάρτηση με την αναπαραγωγική της ικανότητα, την πορεία της εγκυμοσύνης της και την υγεία του παιδιού που θα φέρει τελικά στον κόσμο.
Σε μία φρικτή επιβεβαίωση του κανόνα που θέλει τη ζωή να αντιγράφει την τέχνη, η 31χρονη Αντριάνα Σμιθ πέθανε μαρτυρικά εξαιτίας των νόμων που έχει ορίσει όχι η Δημοκρατία της Γαλαάδ, αλλά η δημοκρατία των ΗΠΑ, η δημοκρατία του … ελεύθερου κόσμου. Στις αρχές Φεβρουαρίου, η νεαρή νοσηλεύτρια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο – ενώ διένυε την ένατη εβδομάδα της εγκυμοσύνης της- επειδή υπέφερε από έντονους πονοκεφάλους. Της χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή και την έστειλαν στο σπίτι της χωρίς να πραγματοποιηθεί ούτε αξονική τομογραφία, σύμφωνα με την οικογένειά της. Το επόμενο πρωί, ο σύντροφός της την βρήκε σε κατάσταση αφασίας. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Emory Decatur και στη συνέχεια στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Emory, όπου εργαζόταν. Διαπιστώθηκε πολύ γρήγορα πως ήταν πλέον εγκεφαλικά νεκρή.
Εξαιτίας των αναχρονιστικών και επικίνδυνων για τα γυναικεία δικαιώματα νόμων που ισχύουν στην πολιτεία της Τζόρτζια για τις αμβλώσεις, οι γιατροί ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε μία μακάβρια και απάνθρωπη διαδικασία: έπρεπε να διατηρήσουν την Αντριάνα «αναπνέουσα, μέχρι το έμβρυο να φτάσει σε σημείο βιωσιμότητας» επειδή είχε περάσει το όριο των έξι εβδομάδων που επιτρέπεται η άμβλωση. Παρά την αντίθεση της οικογένειάς της που δεν ήθελε να βασανιστεί περαιτέρω ο άνθρωπός τους, παρά το γεγονός πως η ίδια η 31χρονη είχε υπογράψει σε ανύποπτο χρόνο όλα τα νομικά έγγραφα που απαιτούνται για να μην μπει σε μηχανική υποστήριξη σε μία τέτοια περίπτωση, οι νόμοι της Τζόρτζια υπαγορεύουν ουσιαστικά πως μία γυναίκα δεν έχει δικαίωμα στο σώμα και στη ζωή της, ακόμα και λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή.
Στις 13 Ιουνίου, οι γιατροί αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν εσπευσμένα το έμβρυο από το άψυχο σώμα της Αντριάνα με καισαρική γιατί παρά τη χρήση εξελιγμένου εξοπλισμού και την έγχυση ανυπολόγιστων ποσοτήτων συντηρητικών ουσιών, είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Ήλπιζαν πως θα μπορούσαν να συντηρήσουν το κορμί της μέχρι την 32η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, αλλά η αποσύνθεση ήταν ταχύτερη από τα σχέδιά τους. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πως ένα εγκεφαλικά νεκρό άτομο δεν μπορεί να διατηρήσει σε λειτουργία τα όργανά του – πόσο μάλλον να θρέψει και ένα έμβρυο για τρεις μήνες. Ο μικρούλης – που πήρε το όνομα Τσανς (=«ευκαιρία») ζυγίζει μόλις 820 γραμμάρια, νοσηλεύεται στην μονάδα εντατικής θεραπείας για νεογνά με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης και ακόμα λιγότερες πιθανότητες για μία ποιοτική ζωή, εφόσον τα καταφέρει. Οι γιατροί ενημέρωσαν την οικογένεια της Σμιθ πως το νεογνό έχει συγκεντρώσει υγρό στον εγκέφαλό του και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορεί να δει και να περπατήσει, εάν επιβιώσει.
Για 114 ημέρες το σώμα της Αντριάνα Σμιθ – που ήταν ήδη μητέρα ενός 5χρονου αγοριού- χρησιμοποιήθηκε παρά τη θέλησή της ως ανθρώπινο εκκολαπτήριο. Κατέληξε εγκεφαλικά νεκρή λόγω ιατρικής αμέλειας και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο. Ένα έμβρυο που δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί πλήρως, είχε περισσότερα δικαιώματα και μεγαλύτερη αξία από ό,τι η ίδια η Αντριάνα όσο ήταν ζωντανή. Η ιστορία της έχει ξεσηκώσει τις γυναίκες στις ΗΠΑ, αλλά και την μαύρη κοινότητα, αφού για χρόνια οι μαύροι Αμερικανοί χρησιμοποιούνταν από τους γιατρούς της χώρας για πειράματα. Τραγική ειρωνεία; Η οικογένεια της Σμιθ καλείται να πληρώσει τώρα τον λογαριασμό για τη νοσηλεία, όλα τα φάρμακα και τα μηχανήματα που χρησιμοποιήθηκαν για εκείνη από τον Φεβρουάριο, καθώς και τα έξοδα παραμονής του νεογνού στην ΜΕΘ. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες – αν όχι εκατομμύρια – δολάρια. Γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ.
Η ιστορία της Αντριάνα Σμιθ ανοίγει έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο για την καταπάτηση των γυναικείων και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων. Στην περίπτωση της 31χρονης γυναίκας από την Τζόρτζια, η πολιτεία είχε τον έλεγχο του σώματός της ακόμα και μετά τον θάνατό της. Δεν τίθεται θέμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αυτούς που είναι υπέρ και σε εκείνους που είναι κατά των αμβλώσεων. Στέρησαν σε μία γυναίκα το δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Στέρησαν από ένα 5χρονο αγόρι την μητέρα του. Στέρησαν από τους ανθρώπους της μίας κόρη, μία σύντροφο, μία φίλη, μία συνάδελφο. Δεν θα έπρεπε να μπαίνει κανείς στο δίλημμα που θέτουν εκ του πονηρού οι αξιωματούχοι της πολιτείας «να πεθάνει η μητέρα ή να ζήσει το μωρό;». Διότι όταν η Αντριάνα Σμιθ έχασε τη ζωή της, το έμβρυο δεν είχε καν αναπτυχθεί πλήρως. Αγνόησαν την εκπεφρασμένη, έγγραφη επιθυμία της και προχώρησαν στην μετατροπή του σώματός της σε εκκολαπτήριο. Το νεογνό δεν ήρθε στον κόσμο ούτε από επιλογή των γονιών του, ούτε από επιταγή της ανθρώπινης φύσης, ούτε από τη βούληση του θεού. Ήρθε επειδή κάποιοι θέλουν να παριστάνουν τους θεούς.
Σε όλα τα κράτη του κόσμου, οι νόμοι υπαγορεύουν πως δεν μπορείς να πάρεις ούτε όργανα για δωρεά από έναν νεκρό άνθρωπο χωρίς τη συγκατάθεση του ίδιου ή της οικογένειάς του. Αντ’ αυτού, στην Τζόρτζια (και το 2014 στο Τέξας) οι γιατροί – ή για την ακρίβεια, οι πολιτικοί – έχουν το ελεύθερο να αφαιρούν έμβρυα από νεκρές γυναίκες. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει ξεπεράσει πλέον τον «σκόπελο» των γυναικείων δικαιωμάτων (που δεν θα έπρεπε να τίθενται καν προς συζήτηση) και έχει περάσει στην κανονικοποίηση της αντίληψης πως οι γυναίκες δεν χρειάζονται δικαιώματα, αφού δεν απαιτείται να είναι καν ζωντανές για να εκπληρώσουν τον σκοπό τους, που γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι αποκλειστικά και μόνο η αναπαραγωγή. Αυτή η χυδαία επίδειξη εξουσίας είναι τόσο αποκρουστική και ταυτόχρονα τόσο απειλητική για το μέλλον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καθιστά την «Ιστορία της Θεραπαινίδας» παραμύθι για παιδιά.
