Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Η βοήθεια του κοινού

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ξεκινά κανείς οπλισμένος με όλες τις αρετές, φτάνει στην εξουσία μειωμένος σαν άνθρωπος απ΄ όλες..

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ξεκινά κανείς οπλισμένος με όλες τις αρετές, φτάνει στην εξουσία μειωμένος σαν άνθρωπος απ΄ όλες τις αντιφάσεις που έχει ήδη διαπράξει. Σαν τους εργάτες, που στην τελική αναμέτρηση με μια εργοδοσία, που απειλεί να κατεβάσει τα ρολά , αρχίζουν την αντίστροφη μέτρηση αποδοχής της καταστρατήγησης των κεκτημένων τους.

Είναι εξαντλητικό από μόνο του, να ακούς φωνές που δεν αρθρώνουν τελικά τίποτα. Το ύφος του καμπόσου προεξοφλεί την πανωλεθρία.
Το χαρισματικό, που βρήκαν σύμμαχοι και πολέμιοι στον Τσίπρα, είναι ο κοινός παρονομαστής ασυναρτησίας παραγεμισμένης με ρητορικές ( κι αυτές – που δεν είναι το θέμα μας , γιατί έχουμε ιστορικό πλεόνασμα, να ζαλίσουμε πολλές γενιές ακόμα- κατωτάτης στάθμης ).

Δεν είναι άρα ούτε το γκελ που υποτίθεται ότι έχει, ούτε το καθαρό βλέμμα που διαβάζω εδώ κι εκεί και απορώ πως δεν κάνει μπαμ , ότι παρά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα είναι κι αυτό θολωμένο. Είναι η καλυμμένη ενδοτικότητά του, στα γούστα του κοινού, που μίλησε στο ένστικτο – είναι πολύ εξωπραγματικό να μιλάμε για συνειδήσεις και θα ταν προς τιμήν μας να το περιορίσουμε- του καταπονημένου από έλλειμμα οραμάτων ψηφοφόρου.

Ο Τσίπρας είναι το κοινό του, περισσότερο από οποιοδήποτε πολιτικό ανδρείκελο τη δεδομένη στιγμή. Τον ακούει ο ψηφοφόρος του, όπως ακούει ο fun τον Καζαντζίδη , τον Πάριο, την Μποφίλιου για να το πάμε διαχρονικά και με ποικιλία. Το ρεπερτόριο είναι δευτερευούσης σημασίας και μπορεί να περιέχει κορώνες για τον λαό που στενάζει, την αδελφή του Μεγαλέξανδρου, την αδελφή χωρίς Μεγαλέξανδρο, αλλά και χωρίς σύνταξη, την επαναστατημένη Ευρώπη τύπου «Ποδέμος», και…. πήρε φωτιά το Κορδελιό, και ότι άλλο, κουβέντα να γίνεται…

Ενώ, η ισότητα όλο και κατακτιέται με χειραγωγικούς τρόπους κοινωνικά, όχι στο κομμάτι των νόμων και των δικαιωμάτων, αλλά στον κοινό μας τόπο της ασυναρτησίας, συνοδεία εμπάθειας και τύφλωσης όπως σωστά το ονομάζουν μεγάλες ψυχές όπως ο Σαραμάγκου .
Ο Τσίπρας είναι ο λιγότερος εαυτός, σε επίπεδο μαζικής πολτοποίησης του πολιτικού στοιχείου, χωρίς να τον εμποδίζει αυτό να είναι εαυτούλης, άλλο ένα χαρακτηριστικό που τον κάνει δημοφιλή κι αναγνωρίσιμο στο κοινό του.

Το κοινό που, όχι αβάσιμα, επικαλείται τη βοήθεια του συνέχεια, όπως όλοι οι παίκτες που μπλοκάρουν και συμμετέχουμε στην αγωνία τους.

Κλασσικές συνταγές ενός φθίνοντος πολιτισμού και συστήματος, ενός φθίνοντος ψυχικά είδους ανθρώπων.

Εν τω μεταξύ, οι επιβιωτικές δυσκολίες, το έλλειμμα νοήματος, η κοφτερή μοναξιά μέσα στην κοινή μαζική εκτόνωση, θα δοκιμάζουν την πίστη σε πρόσωπα και μύθους.

Αλλά η μυθολογία είναι μεγάλη σχολή, και όπου φτώχεια και αδιέξοδο εκεί και θριαμβεύει. Το ξέραν και οι ηγέτες των επαναστάσεων πολύ καλά, για αυτό στις κοινωνίες της ισότητάς τους, έπηζε ό τόπος από προτομές και γιγαντοαφίσες τους, στη προσπάθεια να επαναπροσανατολίσουν το θρησκευτικό αίσθημα με τρόπους που δεν προσφέραν όμως το στοιχείο της γοητείας Θεών, αγγέλων και αγίων. 
Κανείς δεν προσεγγίζει αυτή την περιοχή του παραλόγου χωρίς τη συνδρομή του κοινού.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/FpTn_lqLKD8″]

Απόψεις