Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ετοιμάζεται για εκλογές και έχει οξύνει τη ρητορική του απέναντι στην Ελλάδα. «Θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ», «Θυμηθείτε τη Σμύρνη», «Η Ελλάδα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με εμάς, καθώς δεν είναι ισότιμη σε πολιτικό, οικονομικό ή στρατιωτικό επίπεδο», είναι μόνο μερικά από όσα έχει δηλώσει το τελευταίο διάστημα.
Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που έχει ξανακάνει στο παρελθόν, κι αυτός κι άλλα στελέχη της κυβέρνησής του, σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν την Τουρκία. Οι περισσότεροι αναλυτές υποστηρίζουν πως οι απειλές του Τούρκου Προέδρου δεν πρέπει να μας ανησυχούν, γιατί πρόκειται για μια τακτική που συνηθίζει προκειμένου να συσπειρώσει τον κόσμο του και να αποποιηθεί τις ευθύνες για τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν στη χώρα του, αποκομίζοντας εκλογικά οφέλη. Άλλωστε, πολλές φορές η επιθετική του ρητορική δεν απευθύνεται μόνο απέναντι στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα κατά της Ε.Ε και των ΗΠΑ, μια μορφή ιδιότυπης διπλωματικής διγλωσσίας που έχει αναπτύξει η Άγκυρα, η οποία της επιτρέπει από τη μία να είναι μέλος του ΝΑΤΟ και από την άλλη να αναπτύσσει σχέσεις με τη Ρωσία, χωρίς μάλιστα να διστάζει να επιτεθεί απέναντι στην Ε.Ε για τις κυρώσεις που της έχει επιβάλλει.
Αυτή τη φορά, όμως, οι συνεχιζόμενες προκλητικές ενέργειες και η συντήρηση της έντασης για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν κάνει τους Τούρκους δημοσιογράφους να ρωτούν τον Ερντογάν αν πρόκειται να ξεκινήσει πόλεμο με την Ελλάδα. Όλα αυτά δημιουργούν έντονο προβληματισμό στην ελληνική κοινή γνώμη, που δεν βλέπει την απαραίτητη αντίδραση από την ελληνική κυβέρνηση και τους επονομαζόμενους συμμάχους της. Πέρα από κάποιες σποραδικές δηλώσεις καταδίκης και επίκλησης του Διεθνούς Δικαίου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ επαφίονται στη καλή θέληση της «συμμάχου» Τουρκίας.
Ποια θα ήταν, όμως, η στάση των «συμμάχων» μας αν αρχίζαμε κι εμείς να λέμε πως θα μπούμε στην Αγιά Σοφιά ένα βράδυ; Και ποια θα ήταν η αντίδραση της Τουρκίας απέναντί τους και απέναντί μας; Θα έδειχνε την ίδια αδιαφορία που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση, ζητιανεύοντας για λίγα υποστηρικτικά λόγια από την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ;
Φυσικά, όλες οι παραπάνω ερωτήσεις δεν γίνονται για να υιοθετήσουμε κι εμείς την επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά για να αναρωτηθούμε για μία ακόμη φορά για τα εξής: Τι σόι προστασία μας προσφέρει το ΝΑΤΟ απέναντι στην Τουρκία; Κατά πόσο μας διασφαλίζει πως δεν θα δεχθούμε επίθεση; Σε περίπτωση που υπάρξει πολεμική εμπλοκή, τι θέση θα πάρει; Ποια από τις δύο χώρες μέλη του θα υποστηρίξει;
Σημειώνεται πως η Ελλάδα πραγματοποίησε το 2021 τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες σε σχέση με το ΑΕΠ της σε όλο το ΝΑΤΟ. Ειδικότερα, δαπάνησε το 3,59% του ΑΕΠ της, ξεπερνώντας ακόμα και τις ΗΠΑ που δαπάνησαν το 3,57%. Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ υποστήριζαν πως αυτές οι δαπάνες έγιναν για την αμυντική θωράκιση της χώρα μας, όμως στην πραγματικότητα έγιναν για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες πολεμικών βιομηχανιών, με την ελπίδα πως αν «μπουκωθούν» με χρήματα μπορεί να υπάρξει και κάποιο ανταποδοτικό όφελος για την Ελλάδα. Όχι τίποτα σημαντικό, αλλά κανένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, όπως κάποιες αόριστες επικλήσεις στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή τη διαγραφή κανενός tweet, όπως αυτό του ΝΑΤΟ με τις ευχές στην Τουρκία για τη νίκη της επί του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία το 1922.
Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει πως το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να πάρει θέση σε μια ενδεχόμενη πολεμική διένεξη, όμως αντί να προχωρήσει σε κινήσεις που θα θωρακίσουν ουσιαστικά την Ελλάδα και τον λαό της, προτιμά να παρουσιάζει τα «φιλικά χτυπήματα στην πλάτη» ως το άκρον άωτον της ελληνικής διπλωματίας. Κι αυτό είναι διπλά επικίνδυνο, αφού όχι μόνο ρίχνει νερό στον μύλο της τουρκικής επιθετικότητας, αλλά και δημιουργεί εφησυχασμό στην ελληνική κοινωνία αποκρύπτοντας πως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο τουρκικός λαός αλλά ο ιμπεριαλισμός.
