Στο έργο του “Τα σταφύλια της οργής” ο Τζον Έρνστ Στάινμπεκ περιγράφει το δράμα των εσωτερικών μεταναστών που ζουν στις ΗΠΑ. Άνθρωποι που ξεριζώνονται και ταξιδεύουν επί μέρες για να βρουν δουλειά για μία – δύο μέρες και πάλι από την αρχή. Τα καραβάνια, οι πρόχειροι καταυλισμοί, ο τεχνητός ανταγωνισμός που προκαλούν οι κατέχοντες στους κατατρεγμένους, η ανάγκη για αλληλεγγύη, τα λούμπεν στοιχεία, η συνειδητοποίηση, η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης, η απόφαση για αγώνα. Όλα αυτά τα “αναγκαία” αλλά και τα αναγκαία το μακρινό 1939 που γράφτηκε το βιβλίο, εξακολουθούν να είναι τέτοια και σήμερα, το 2023. Στο φινάλε του βιβλίου ο πρωταγωνιστής Τομ Τζόουντ αποχαιρετά τη μάνα του με τα παρακάτω λόγια:
“Μάνα, όπου θα υπάρχει μπάτσος που δέρνει άνθρωπο, θα είμαι εκεί.
Όπου κλαίει από πείνα νεογέννητο παιδί.
Όπου ξεσπά μάχη ενάντια στο μίσος και το αίμα.
Ψάξε με μάνα, θα είμαι εκεί.
Όπου κανείς μάχεται για να βρει ένα μέρος να σταθεί, ή ζητώντας μια αξιοπρεπή δουλειά, ή δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται.
Οπου κάποιος μάχεται για ελευθερία, κοίτα μάνα στα μάτια τους και θα με δεις…”
Look in their eyes,mom, and you’ll see me!
Το κεφάλαιο μας οδηγεί ολοταχώς προς τα πίσω. Πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να μας πάνε πάλι στο 1939 ή και χειρότερα.
Έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε.
Έχουμε υποχρέωση να καταλάβουμε ποιος και γιατί προκαλεί όλη αυτή τη δυστυχία. Άλλωστε αν δεν αναγνωρίσουμε την αιτία δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα αποτελέσματα.
Έχουμε υποχρέωση να δώσουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον συνειδητοποιεί.
Έχουμε υποχρέωση να δώσουμε στα παιδιά μας και στα παιδιά όλου του κόσμου μία άλλη κοινωνία για να ζήσουν. Με ειρήνη, ευημερία και πραγματική πρόοδο για όλους.
Έχουμε υποχρέωση να νικήσουμε!
Παναγιώτης Λιαγκριδώνης
