«Το τέλος των ψευδαισθήσεων» θα μπορούσε να είναι το ένα και μοναδικό άρθρο της Συνθήκης Παράδοσης της χώρας που υπέγραψε (και) η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές. Κι αυτό γιατί στη λέξη ψευδαισθήσεις σκόπιμα οι «νικητές» περικλείουν τις δίκαιες απαιτήσεις ενός λαού για μια δίκαιη λύση και διέξοδο από την παρατεταμένη κρίση. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων και του νέου μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων που ετοιμάζονται προς υπογραφή είναι απλώς λεπτομέρειες της τρομακτικών διαστάσεων ιδεολογικής καταστροφής και ήττας του ΣΥΡΙΖΑ ως φορέα και εκφραστή μιας «αριστερής» αντίληψης.
Οι ψευδαισθήσεις, στην προκειμένη περίπτωση, σκόπιμα και υποβολιμαία, ταυτίζονται με τον πολιτικό λόγο και τα επιχειρήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε αναζητώντας για τη χώρα και το λαό της μια διέξοδο από την μέγγενη των ανεφάρμοστων προγραμμάτων διάσωσης των δανειστών. Βασική παράμετρος αυτής της πολιτικής επιχειρηματολογίας είναι κάποια αυτονόητα:
- η επιλογή της ανακύκλωσης του χρέους με νέο δανεισμό και ταυτόχρονα το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και πόρων, δεν προσφέρει καμία λύση αλλά οδηγεί στην αιώνια συντήρηση της καταστροφής και της μιζέριας.
- μια χώρα πρέπει να διοικείται από την εκλεγμένη της κυβέρνηση και όχι από διορισμένους (από τους δανειστές) υπαλλήλους.
- Το ποιος κατανέμει και σε ποιους τα βάρη της φορολογίας είναι απόφαση της εκλεγμένης κυβέρνησης
- Το που διοχετεύονται και πως αξιοποιούνται οι πόροι του κράτους είναι επίσης αρμοδιότητα της κυβέρνησης σε μια χώρα όπου εξακολουθεί να λειτουργεί η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία
Αυτά τα ελάχιστα, διόλου ριζοσπαστικά ή επαναστατικά, αλλά αυτονόητα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να τα εξασφαλίσει. Το γεγονός αυτής της αποτυχίας ωστόσο, δεν συνεπάγεται, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, ότι αυτά τα ελάχιστα αυτονόητα είναι ψευδαισθήσεις οι οποίες μάλιστα έφτασαν στο τέλος τους.
Η προσπάθεια των λαών για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», για εθνική ανεξαρτησία (συμπεριλαμβανομένης και της συμμετοχής—αλλά ισότιμης—σε διεθνείς ομαδοποιήσεις συμφερόντων) και δικαιοσύνη, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι αιτήματα που θα επανέρχονται με την ένταση που επιβάλλουν οι συνθήκες των καιρών. Σε καμία περίπτωση αυτά τα δίκαια αιτήματα δεν είναι κάποια ψευδαίσθηση, όπως παλεύουν να μας πείσουν οι οπαδοί του «τέλους της ιστορίας».
Αν, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει κάποια ψευδαίσθηση, αυτή είναι πλέον ολοφάνερη: πρόκειται για την αυταπάτη (;) της δυνατότητας της χώρας να διεκδικήσει μια τίμια και βιώσιμη συμφωνία εντός του πλαισίου που έχουν διαμορφώσει όπως τους βολεύει οι… αξιότιμοι φίλοι εταίροι και πάνω απ όλα δανειστές. Αυτή η ψευδαίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ κόστισε την άνευ όρων συνθηκολόγησή του και στη χώρα τη συντριβή όπως αυτή καταγράφεται από τις «συμφωνίες» του επερχόμενου τρίτου μνημονίου.
Η άνευ όρων συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, μπορεί να σημαίνει το τέλος των δικών του ψευδαισθήσεων, σε καμία όμως περίπτωση δε σημαίνει το τέλος της ιστορίας των διεκδικήσεων του ελληνικού λαού για τα αυτονόητα. Τουλάχιστον….
