Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Περιφερόμενος αριστερόστροφος σκοταδισμός

Τι του λείπει του «ψωριάρη»; Μια φούντα να ναρκώσει το μυαλό του και τα οστά μιας αγίας πάνω στα οποία..

Τι του λείπει του «ψωριάρη»; Μια φούντα να ναρκώσει το μυαλό του και τα οστά μιας αγίας πάνω στα οποία θα εναποθέσει τη ζωή του. Γιατί που αλλού να την εναποθέσει; Στην «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση; Στους γεμάτους κατανόηση εταίρους; Στους μεταμελημένους «θεσμούς»; Οι μάσκες πέφτουν με θόρυβο και οι βαμμένες κόκκινες γραμμές της «αξιοπρέπειας» γίνονται μαύρες του μεσαίωνα.

Επειδή, όμως, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρουν οι άνθρωποι αυτό στο οποίο μπορούν πραγματικά να βασιστούν, δηλαδή τη δύναμή τους, αυτή τη δύναμη που πηγάζει από τη θέση τους στην κοινωνία, την εδώ κοινωνία και όχι τη μεταθανάτια, είναι προτιμότερο και οπωσδήποτε ασφαλέστερο για το σύστημα να επιστρατεύσει τις παλιές, γνωστές και αποτελεσματικές μεθόδους. Μαστούρα και προσευχή.

Την ημέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, την 9η Μαΐου, κάποιοι τιμούσαν το αίμα των ηρώων και των νεκρών και κάποιοι άλλοι στην πλατεία Συντάγματος με την επίφαση μιας ύποπτης όσο και καλοσχεδιασμένης ελευθεριότητας έστρωναν καινούργιο χαλί για «νεκρά» μυαλά, αποχαυνωμένες συνειδήσεις, ακίνδυνους και παραιτημένους ανθρώπους.

Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα σηκώνουν το σκήνωμα μιας Αγίας και το περιφέρουν δώθε κείθε ενώπιον ευσεβών και ασεβών. Και λογαριάζουν μάλιστα να το πάνε στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, ενώπιον των πονεμένων, των άρρωστων, των βασανισμένων.

Μα δεν υπάρχει καμία ντροπή βρε τσαρλατάνοι; Δεν έχει απομείνει κανένα ιερό και όσιοι βρε έμποροι όλων των ιερών και των οσίων;

Και για να εξηγούμαστε… Στεκόμαστε με σεβασμό και συγκίνηση απέναντι στην ανάγκη του άρρωστου και του πονεμένου να προσευχηθεί, να παρακαλέσει για τη ζωή του, απέναντι στην ελπίδα που εναποτίθεται σε μια εικόνα αγίου, σε ένα κερί στην εκκλησία, σε ένα αναστεναγμό «βοήθα Παναγία».

Αλλά η τραγικότητα της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου και μετουσίωση της σε πίστη είναι μία βαθιά προσωπική στιγμή, την οποία ο καθένας ζει μόνος του. Αλλά ταυτόχρονα, τη ζει πάντα στο μέτρο της κοινωνίας που ζει, στα καθ’ ημάς μιας ανελέητα εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Που σημαίνει ότι σε καθεστώς εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης η υπόσχεση του άνωθεν θαύματος στην παρούσα ζωή και η υπόσχεση του μεταθανάτιου παράδεισου αποτελούν χρήσιμα εργαλεία ώστε οι εκμεταλλευόμενοι να μη αντιδράσουν ποτέ εναντίον των καταπιεστών τους σε αυτόν τον προσωρινό και μάταιο κόσμο.

Όταν όμως επίσημα οι θεσμικοί φορείς και το πλέγμα εξουσίας της κοινωνίας περιφέρουν άψυχα οστά και λείψανα στον άρρωστο που δεν έχει φάρμακα, στον γέροντα που κουβαλάει μόνος του την πάπια γιατί δεν προλαβαίνει το ελάχιστο προσωπικό, στον καρκινοπαθή που είναι ανασφάλιστος, αυτό δεν αποτελεί συμμετοχή στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό είναι εμπαιγμός και απάτη. Απάτη που στήνεται πάνω στη βασανισμένη πλάτη του λαού που δεν έχει νοσοκομείο να θεραπευτεί, νοσοκόμο να ακουμπήσει την ανημπόρια του, γιατρό για να ελπίσει στην ίαση του, μεροκάματο να αγοράσει το φάρμακο του. Και που στην πραγματικότητα δεν έχει καμία άλλη ελπίδα εκτός από μία: να σπάσει τις αλυσίδες που τον εξαθλιώνουν.

Αυτός όμως ο λαός, και κάθε λαός του οποίου παζαρεύουν τη μοίρα γραμματείς, φαρισαίοι, αξιωματούχοι, διπλωμάτες, μπορεί να συνεχίζει να μετεωρίζεται ανάμεσα στο «Δόξα σοι ο Θεός» και το «Βοήθεια Παναγία»… αλίμονο όμως σε όλους αυτούς αν (όταν) κάποια στιγμή υψωθεί και πει «Φωνή Λαού, Οργή Θεού».

Απόψεις