Οι γενιές μετά το 1950 έμαθαν (μάθαμε) να καταθέτουν στεφάνια. Να πηγαίνουμε συγκινημένοι και έμπλεοι εθνικού ή ταξικού ενθουσιασμού σε επετειακές εκδηλώσεις των μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης ή απώτερης Ιστορίας μας.
Συνηθίσαμε να εκδηλώνουμε τελετουργικά το σεβασμό μας στους ενδόξους προγόνους. Στον Άρη, τον Σαράφη, τον Διαμαντή.
Οι δεξιοί, στον Μεταξά. Ή στον Δαβάκη.
Στον Παπαφλέσσα και τον Διάκο, όλοι.
Στον Μιλτιάδη και τον Κυναίγειρο οι αρχαιολάτρες.
Γενικά είμαστε (από 20 έως 70) γενιές των παρελάσεων. Όμως αρκετά τους τιμήσαμε, τοιουτοτρόπως. Ίσως μάλιστα να βαρέθηκαν να μας βλέπουν να εκφωνούμε πανηγυρικούς.
Δεν μας ζήτησε κανείς να γίνουμε Μεσολογγίτες και να τρώμε ποντίκια. Ούτε να υποδεχόμαστε τους νεκρούς μας – με σφιγμένα τα δόντια – από το αλβανικό μέτωπο. Ούτε να ανατινάξουμε τον Γοργοπόταμο εν γνώσει των απωλειών.
Λίγα πράγματα – πολύ λίγα σε σχέση με όσα ζητούσε στον παρελθόν – μας καλεί να κάνουμε σήμερα η Ιστορία. Ελπίζω οι μετα-μεθεπόμενες γενιές να έχουν κάτι καλό να πουν για τις σημερινές. Κι ας μη χρειαστεί ποτέ να μας «καταθέσουν στεφάνι».
Ε, λοιπόν μάγκες, ήρθε η σειρά μας!
