Κάθε πρωί που ξυπνάμε, πρέπει να ντρεπόμαστε για το κράτος που ζούμε. Η φράση «πάμε κι όπου βγει» μου έγινε εφιάλτης. Μια χώρα, αληθινά ωραία από το φυσικό της κάλλος, εδώ και δεκαετίες την κατάντησαν ανοιχτό τάφο. Είτε με τις πυρκαγιές, είτε με τις κακοτεχνίες των δρόμων, είτε με τα τρένα φέρετρα. Αντί να εκπαιδεύουμε ανθρώπους για ν’ αναλάβουν υπεύθυνα τις θέσεις τους σε οποιαδήποτε δουλειά, εκπαιδεύουμε διασώστες. Μια ειδικότητα που τα τελευταία χρόνια έγινε αναγκαία. Όσοι μας κυβέρνησαν, είχαν στήσει μία ανενδοίαστη επιχείρηση, που παζάρευαν τα πάντα με αρχηγό την απάτη, το ψέμα, τις μίζες, τον τσαρλατανισμό και την υποκρισία.
Την υποκρισία, άλλωστε, τη ζήσαμε από τις διαβεβαιώσεις του αρμόδιου υπουργού στη Βουλή ότι όλα λειτουργούν σωστά. Ισχυρίζονται τώρα ότι για τα δεινά φταίνε οι κακές στιγμές και τα ανθρώπινα λάθη. Ακόμα και τα αγάλματα των προγόνων μας θα ντρέπονται όταν ακούν αυτά τα γελοία επιχειρήματα. Λες και τις κακές στιγμές τις στέλνει ο Κρόνος ή ο ανάδρομος Ερμής, δεν τις προκαλούμε εμείς.
Η σήμανση δεν δούλευε. Ηλεκτρονικό ψηφιακό μάτι ελέγχου δεν λειτούργησε ποτέ. Συντήρηση δεν γινόταν. Είχαμε ανεπάρκεια του υπεύθυνου αχθοφόρου – σταθμάρχη. Στη συνέχεια βλέπουμε πομπές ανθρώπων που οδεύουν στα κοιμητήρια, αγκαλιά με τη δυστυχία και τις νεκρώσιμες λειτουργίες. Οι μυρωδιές της Άνοιξης, ανακατεμένες με θυμίαμα και λιβάνι. Αργότερα, ίσως δούμε να τιμώνται με παράσημα όσοι επέζησαν. Μα αυτά είναι παράσημα αίματος. Ανάπηροι με ακρωτηριασμένα μέλη σώματος, που δεν πολέμησαν για την πατρίδα αλλά νέοι που ταξίδευαν με όνειρα και σχέδια για το μέλλον τους και τους σκότωσε η πατρίδα.
Όλοι οι υπουργοί – υφυπουργοί υποδομών και ανάπτυξης που κυβέρνησαν τα τελευταία 20 χρόνια, ν’ αναλάβουν τις αποζημιώσεις των οικογενειών των θυμάτων και όχι να πληρώνει με φόρους ο ελληνικός λαός τις παραλήψεις, την ανικανότητα και τα λάθη τους. Πρέπει κάποτε να συναισθανθούν τις ευθύνες τους και να σεβαστούν τον άνθρωπο. Φτάνει πια!
