Στο πρόσωπο μας, σκοτώνετε την λευτεριά και την ειρήνευση αυτού του τόπου Για τον εαυτό μου, δεν έχω να ζητήσω τίποτα. Θα δεχτώ στωικά το εκτελεστικό απόσπασμα
Νίκος Μπελογιάννης 22/12/1918 – 30 Μάρτη 1952
Παιδιά μου (…) Μεγαλώστε ως καλοί επαναστάτες. Μελετήστε σκληρά ώστε να εντρυφήσετε στην τεχνολογία, η οποία μας επιτρέπει να δαμάσουμε τη φύση. Να θυμάστε ότι η επανάσταση είναι αυτό που έχει σημασία, και ο καθένας μας, μόνος του δεν αξίζει τίποτα. Πάνω απ’ όλα, να είστε πάντα σε θέση να νιώσετε βαθιά οποιαδήποτε αδικία συμβαίνει εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό είναι το πιο όμορφο χάρισμα σε έναν επαναστάτη. Για πάντα, παιδιά μου. Ακόμη ελπίζω να σας ξαναδώ. Ένα μεγάλο φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά από τον μπαμπά.
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα 20/09/1927- 09/10/1967
Στους πιο τρομαγμένους καιρούς στην ιστορία της πατρίδας μας, δυο χρόνια μετά τον εμφύλιο, όπου ο φόβος, η πείνα, η εξαθλίωση, η ανεργία, ο πόλεμος της Κορέας, οι φυλακισμένοι, οι εξόριστοι, οι κατά χιλιάδες πρόσφυγες στις μεγαλουπόλεις από τα καμένα και άδεια ορεινά χωριά, οι πρώτοι μετανάστες στη Γερμανία και το Βέλγιο, η καθημερινή τρομοκρατία, οι εκτελέσεις και οι καθημερινές συλλήψεις, για ψύλλου πήδημα, συνέθεταν ένα τοπίο που όμοιο του δεν είχε ματαδεί η χώρα, ούτε στην Κατοχή. Το κλίμα ήταν τέτοιο, που ούτε καλημέρα στον γείτονα δεν έλεγες και φυσικά ούτε να σκεφτείς να χαιρετήσεις κάποιον στον δρόμο, ειδικά κάποιον παλιό γνώριμο από την εποχή της Αντίστασης. Οι φυλακές γεμάτες και οι χαροκαμένες μάνες έξω από αυτές ολόκληρες νύχτες, μέχρι το χάραμα, να κρατάνε βάρδιες, εμποδίζοντας τα φορτηγά να παίρνουν μελλοθάνατους για το εκτελεστικό απόσπασμα. Τα έκτακτα στρατοδικεία και οι εκτελέσεις ήταν μια καθημερινή ρουτίνα.
Σε αυτό το κλίμα, ήρθε ο Νίκος, σταλμένος από το κόμμα, με συγκεκριμένη δουλειά, την ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων μα και την νομιμοποίηση του κόμματος, την ειρήνευση, το σταματημό των εκτελέσεων και την απόλυση όλων των πολιτικών κρατουμένων από τα κάτεργα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές, την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων!!!!
Όμως το μετεμφυλιακό καθεστώς της εποχής, εξαρτημένο και υποταγμένο στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, στο ΝΑΤΟ και τον ψυχρό πόλεμο, δεν άφηνε κανένα περιθώριο γι’αυτό.
Ας σκεφτούμε μόνο ότι αν τότε πραγματικά υπογραφόταν ένα μνημόνιο Ειρήνης μεταξύ των αστικών κομμάτων της εποχής και του ΚΚΕ, οι πολιτικοί πρόσφυγες θα επέστρεφαν, οι πολιτικοί κρατούμενοι θα γυρνούσαν στα σπίτια τους, ο κοινωνικός ιστός θα ξαναζωντάνευε μιας και περισσότεροι από αυτούς ήταν άνθρωποι καταρτισμένοι και μορφωμένοι, άνθρωποι με επίπεδο, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού.
Μια άλλη Ελλάδα θα γεννιόταν τότε. Μια Ελλάδα έστω με καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά χωρίς το μεγάλο κύμα των μεταναστών και την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Σίγουρα μια διαφορετική Ελλάδα, χωρίς τη μισαλλοδοξία και τους Παρθενώνες της Μακρονήσου, της Γυάρου, και άλλους τόπους εξορίας και βασανιστηρίων.
Όμως η αστική τάξη της χώρας μας δεν ήθελε κάτι τέτοιο, ήθελε την υποταγή στον Αμερικανο-νατοϊκό παράγοντα και στον ψυχρό πόλεμο, με ό,τι ακολούθησε μετά και μέχρι το 1974 που άρχισαν σιγά – σιγά να ομαλοποιούνται τα πράγματα. Τον Νίκο μας τον εκτέλεσαν με τα φώτα των προβολέων των φορτηγών αυτοκίνητων, νύχτα, κρυφά, Κυριακή 30 Μάρτη 1952. Ήταν μόλις 37 χρονών.
Η ηρωική του στάση στο στρατοδικείο, όσο και ο άδικος χαμός του, ανάγκασαν τις μετέπειτα κυβερνήσεις να πάρουν ηπιότερα μέτρα ενάντια στους πολιτικούς κρατουμένους, να σταματήσουν τις μαζικές διώξεις και εκτελέσεις, να δοθεί μερική αμνηστία. Ενέπνευσαν τον μεγάλο Πικάσο να κάνει το πορτραίτο του με κείνο το φωτεινό του χαμόγελο και το γαρύφαλλο στο χέρι.
Ένα πορτραίτο χωρίς να το κλείσει περιμετρικά κι όταν κάποτε ρωτήθηκε γι’αυτό, απλά απάντησε ότι «προσωπικότητες σαν τον Μπελογιάννη, δεν κλείνονται σε ένα πορτραίτο».
Μεγάλους ποιητές και πεζογράφους, μουσικούς, ζωγράφους και εικαστικούς να αναδείξουν την προσωπικότητά του μέσα από τα έργα τους.
Ήταν τέτοια η προσωπικότητα του Νίκου μας, τέτοια η κατάρτιση και το ήθος του, που σίγουρα θα έβαζε τη σφραγίδα στην μετέπειτα ανάπτυξη τόσο του Ελληνικού, όσο και του παγκόσμιου, εργατικού, λαϊκού κινήματος.
Όμως γι’αυτό δεν έπρεπε να ζήσει.
Την ίδια περίοδο σε μια άλλη ήπειρο, υποχείριο και αυτή του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με τεράστια φτώχεια, πείνα, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και με κυβερνήσεις μαριονέτες – την Λατινική Αμερική -, ένας νεαρός τελειόφοιτος της ιατρικής, ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα και ο φίλος γιατρός Αλμπέρτο Γρανάδο καβαλούν μια μοτοσυκλέτα Νόρθον για να ξεκινήσουν ένα μεγάλο ταξίδι που θα τους άλλαζε τη ζωή, το γύρω της Λατινικής Αμερικής.
Όλη η διαδρομή μια περιπέτεια και μια μεγάλη εμπειρία αφού ο νεαρός Γκεβάρα ωρίμαζε, βλέποντας την ανείπωτη εκμετάλλευση, την πείνα και τον εξευτελισμό του Ανθρώπου. Καταλυτικά σημεία, που τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τη θέση του στην κοινωνία και στους ανθρώπους και να αναθεωρήσει όλη την μέχρι τότε στάση ζωής του, ήταν το νεκροταφείο των εργατών, τα ορυχεία χαλκού στην Χιλή, όπου δεκάδες εργάτες που πέθαιναν κάθε μέρα από το αρσενικό (δηλητήριο που βγάζει η επεξεργασία του χαλκού) χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, τους έθαβαν σε ομαδικούς τάφους, σαν ζώα!!!!
Τα ορυχεία χαλκού ανήκουν ακόμη και σήμερα στην Αμερικανική ITT.
Το πέρασμά του από την Γουατεμάλα και η στρατιωτική επέμβαση των Γιάνκηδων στη χώρα αυτή, όπου εκεί κατάλαβε τι σημαίνει ιμπεριαλισμός.
Ανήσυχο πνεύμα, άρχισε να διαβάζει παθιασμένα Μαρξισμό, Λενινισμό, για να κατανοήσει και να εμπεδώσει πώς πρέπει να αλλάξει ο κόσμος.
Στο Μεξικό μαζί με τον Φιντέλ θα ορκιστούν εκδίκηση, αφού μετά που εκπαιδεύτηκε εντάχθηκε στην ομάδα των Κουβανών ανταρτών, σαν γιατρός.
Ακολούθησε η επανάσταση στην Κούβα που τον ανέδειξε σε μεγάλη στρατιωτική φυσιογνωμία και πολιτική προσωπικότητα, ώστε να τον τοποθετήσει ο Φιντέλ δεύτερο την ιεραρχία και κομαντάντε.
Το ήθος του και η στάση του ως υπουργού βιομηχανίας με τα κόκκινα μεροκάματα, η ανιδιοτέλειά του και η πειθαρχία του, τον έκαναν σύμβολο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, σύμβολο επαναστάτη όλων των λαών της γης.
Η στυγνή δολοφονία του, στο μικρό χωριό της Βολιβίας, Λα Ιγκέρα, και ο ηρωικός του θάνατος, τον ενέταξαν στο πάνθεον των λαϊκών αγωνιστών, στην πρώτη σελίδα της ιστορίας του εργατικού λαϊκού κινήματος. Ήταν μόλις 39 χρονών.
Παράλληλα ο θάνατός του έδωσε δύναμη στο λαό της Κούβας να αντέξει μέχρι σήμερα ένα γενοκτόνο εμπάργκο και ταυτόχρονα να γίνει μια χώρα υπόδειγμα για τους λαούς του κόσμου.
Η Σοσιαλιστική Κούβα με ένα καθετοποιημένο, καθολικό εθνικό σύστημα υγείας, με πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη και οικογενειακό γιατρό, με καινοτόμα, πρωτοπόρα φάρμακα και εμβόλια δικής τους παραγωγής, όπως η Βελφερόνη alfa2b που χρησιμοποιήθηκε την δεκαετία του ΄80 για την καταπολέμηση του δάγκειου πυρετού και της μηνιγγίτιδας Β΄. Και που με αυτήν την ουσία σαν βάση, η Κίνα αναχαίτισε τον κορωναϊό. Το Heberprot-P για την θεραπεία του διαβητικού ποδιού. Το CIMAVAX GFC για την θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα.
Με προσδόκιμο τα 80 και 82 χρόνια και με ποσοστό παιδικής θνησιμότητας 4,2 τοις χιλίοις είναι παράδειγμα προς μίμηση από τον Π.Ο.Υ. Μια χώρα με ανιδιοτελή χαρακτηριστικά, σοσιαλιστική, υλοποιεί τον προλεταριακό διεθνισμό, με διεθνείς ταξιαρχίες γιατρών και επαγγελματιών υγείας να «επεμβαίνουν» όπου χρειαστεί, όπου ζητηθεί, για να απαλύνουν τον πόνο, εθελοντικά χωρίς κανένα αντάλλαγμα σε όσους το έχουν ανάγκη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η βοήθεια που δίνουν ανυστερόβουλα στον ιταλικό λαό και σε άλλες 15 χώρες.
Σήμερα, μέσα σε αυτήν την ζοφερή αβεβαιότητα που βιώνει η ανθρωπότητα, από μια αρρώστια άγνωστη, που αποδεκατίζει χιλιάδες ανθρώπους στο πέρασμά της, στην πλειοψηφία ανθρώπους του μόχθου, η πολιτισμένη δύση, δηλαδή ο καπιταλισμός αποδείχτηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει το θεριό, παρά την τεράστια συγκεντρωμένη γνώση, επιστήμη και τεχνολογία, παρά τον τεράστιο συσσωρευμένο πλούτο. Γιατί; Μα γιατί το αόρατο χέρι της αγοράς που μας έλεγαν ότι μπορεί να τα ρυθμίσει όλα, στάθηκε ανίκανο. Ανίκανα και τα αποδεκατισμένα υποστελεχωμένα, λόγω μείωσης της χρηματοδότησης κατά 50% από την δεκαετία 2010, απόρροια οικονομικής κρίσης και λιτότητας, εθνικά συστήματα υγείας, τα οποία το ένα μετά το άλλο καταρρέουν, παρά τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να τα ανασυγκροτήσουν, ενώ τα ιδιωτικά νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα θησαυρίζουν σε βάρος του πόνου των πολλών.
Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιπαραθέσεις αυξάνονται στην προσπάθεια ποια φαρμακοβιομηχανία βρει πρώτη την θεραπεία και το εμβόλιο, ποιος δηλαδή θα κερδίσει δισεκατομμύρια.
Το τίμημα που θα πληρώσει η ανθρωπότητα μετά από αυτή την λαίλαπα, θα είναι τεράστιο, όχι μόνο σε ανθρώπινες ζωές, αλλά σε απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας με φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, μετανάστευση και φυσικά με ανακάτεμα της καπιταλιστικής τράπουλας, νέας ανακατανομής του εναπομείναντος μεγάλου κεφαλαίου, νέα μεγάλη οικονομική καπιταλιστική κρίση και ύφεση.
Αυτές τις ατέλειωτες ώρες υπομονής, φόβου, μα και αισιοδοξίας, αυτές τις ώρες κλεισμένοι στα σπίτια μας, μόνοι μας ή με τις οικογένειές μας και τους συντρόφους μας, έχουμε να αναθεωρήσουμε πολλά.
Ανθρώπινες σχέσεις, σχέσεις φιλίας και οικογένειας μπορεί να πάρουν τη βάσανο της αποξένωσης και της λύτρωσης για πολλούς ή ακόμη να έρθουμε πιο κοντά, στην συντροφικότητα, στην αγάπη, στο σεβασμό της προσωπικότητας του καθενός.
Σήμερα, τώρα, πρέπει να σκεφτούμε τους μοναχικούς φίλους μας που περνάνε δύσκολα, τους γερόντους, τους ανέργους και τους ανήμπορους.
Να δείξουμε την ανθρωπιά μας, έστω με ένα τηλέφωνο, μια καλημέρα, ένα γεια τι κάνεις.
Τους ήρωες νοσοκομειακούς γιατρούς, τους επαγγελματίες υγείας, που παρά τα λειψά υλικά προστασίας, τις μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, είναι στην πρώτη γραμμή. Όλους τους εργαζομένους, και σε όλους τους τομείς, που ακόμη εργάζονται σκληρά και με βαθιά συνείδηση του καθήκοντος για να είμαστε εμείς ασφαλείς. Είμαστε κλεισμένοι μα όχι φιμωμένοι!!!!
Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι, που αντικειμενικά, παντού και πάντα, σηκώνουν όλο το βάρος, όλων των κρίσεων, γιατί είναι εκείνοι που παράγουν και όλο τον πλούτο. Γι’αυτό και η ηθική τους είναι ανώτερη όλων!!!!!
Όταν θα περάσει αυτή η λαίλαπα, δεν θέλουν οι λαοί να μείνουν αγέλες, θα ανασυγκροτηθούν, ο φόβος θα γίνει οργή και η αγανάχτηση, οργανωμένη πάλη, για μια άλλη κοινωνία με κέντρο τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες.
Για μια άλλη κοινωνία, με αλληλεγγύη, αγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο και στη ζωή, που τόσο απλόχερα πρόσφεραν ο Νίκος μας και ο Τσε.
Η απολογία του Νίκου μας στο δικαστήριο, ένας ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα τρία γράμματα που άφησε ο Τσε στον Φιντέλ, την γυναίκα του και στα παιδιά του, μια ανέγγιχτη σε αξίες κοινωνικοπολιτική παρακαταθήκη, ας εμπνεύσουν όλους μας.
Οι δυο μεγάλες μορφές του παγκόσμιου εργατικού λαϊκού κινήματος, οι δυο ανιδιοτελείς προσωπικότητες, που έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος, οι ηρωικές μορφές τους, ας μας γίνουν τροφή για σκέψη και αγώνας για το μεγάλο αύριο που έρχεται!!!!
