Εγώ ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω, αλλά το ίδιο πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω πολλές φορές.
Καλέ, λίγους φασίστες έχουμε εμείς εδώ;
Τόσους δικούς μας φασίστες είχαμε πάντα εδώ, όχι αστεία, κατοχυρωμένους, σφραγίδα, ονομασία προέλευσης, παραδοσιακή συνταγή που χάνεται στα βάθη του χρόνου, πατροπαράδοτοι.
Στα ώπα- ώπα τους έχουμε και τώρα. Τι λείπει δηλαδή στους δικούς μας τους φασίστες, που μας απασχολούν οι ξένοι;
Δεν τους είχαμε και στις κυβερνήσεις; Τους είχαμε.
Δεν τους έχουμε και στην βουλή; Μια χαρά τους έχουμε.
Όρεξη να υπάρχει, κι από φασίστες…
Αλλά εμείς, εκεί, συνεχώς να ξενοκοιτάμε.
Αλλά, θα μου πεις, έτσι είναι, το ξένο είναι πιο γλυκό.
Άντε από κει, όλα, και τα πιο σοβαρά, στην εξυπνάδα τα φορτώνουμε, και στο καλαμπούρι τα ρίχνουμε όλα.
Εμένα θα μου πεις; Εσύ θα μου πεις εμένα; Aντε ρε, θα μου μάθεις εσύ εμένα τον Ελληνευρωπαίο, εσύ; Ρε συ, μια ζωή ο Έλληνας είναι ίδιος, είτε Ευρωπαίος, είτε Πυγμαίος .
Όσους δικούς του φασίστες και να έχει, το ματάκι του θα παίζει εκεί, στον φασίστα του γείτονα κολλάει το άρρωστο μυαλό του, εκεί .
Ρε, δεν αλλάζει ο Έλληνας, ρε…
