Μέσα στον γενικευμένο χαμό που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, οι … προσεκτικοί παρατηρητές καταγράφουν μία αξιοσημείωτη αλλαγή σε ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις: Τον Παύλο Πολάκη.
«Λίφτινγκ»
Τις τελευταίες εβδομάδες ο βουλευτής Χανίων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει να κάνει μια … «στροφή στην ποιότητα», θα μπορούσε να πει κανείς χαριτολογώντας. Στις παρεμβάσεις του στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ – αυτές που βλέπουν την δημοσιότητα τουλάχιστον- χρησιμοποιεί αρκετά πιο περίτεχνες πολιτικές εκφράσεις.
Στην παρουσία του στα social media έχει περιοριστεί (δίχως να έχει εξαφανιστεί) η χρήση κεφαλαίων γραμμάτων και θαυμαστικών. Κατά δήλωση του ιδίου σπάει το πολυετές «εμπάργκο» που είχε κηρύξει στα «βοθροκάναλα» και εφεξής θα εμφανίζεται (και) σε κανάλια εθνικής εμβέλειας. Συνολικά διαφαίνεται πως η δημόσια παρουσία του έχει υποστεί ένα, έστω μερικό, αλλά σαφώς εκούσιο, «λίφτινγκ» σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Την ίδια στιγμή σε πολιτικό επίπεδο οι αγαπημένες του «αποκαλύψεις» και τα «σκάνδαλα» μοιάζουν να έχουν μπει για λίγο στο περιθώριο. Ο Παύλος Πολάκης, αντιθέτως, προβάλλει ένα συνολικό πολιτικό λόγο, με συγκεκριμένες προγραμματικές προτάσεις αγγίζοντας ένα εξαιρετικά μεγάλο εύρος θεμάτων που ξεκινά από την οικονομία και φθάνει έως την εξωτερική πολιτική. Με λίγα λόγια προκρίνει πλέον το δικό του ολιστικό πολιτικό αφήγημα, το οποίο στο παρελθόν «κρατούσε» μόνον για τις τοποθετήσεις του στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς η εμφάνιση αυτού του … «άλλου Πολάκη» στο πολιτικό προσκήνιο, κάθε άλλο παρά άσχετη είναι με το γεγονός ότι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κατέβει για υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σφακιανός πολιτικός φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως η αναγκαιότητα προσέγγισης της μεγαλύτερης δυνατής γκάμας ψηφοφόρων επιβάλλει ένα κάποιο «στρογγύλεμα» σε επίπεδο ύφους. Όπως και, παράλληλα, να δοθεί η αίσθηση πως έχει γενικευμένη αντίληψη για τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Πρόκειται για μία έμμεση παραδοχή του ότι η εικόνα του «πρώην υπουργού που καταγγέλλει σκάνδαλα» δεν αρκεί για τον πολυσύνθετο ρόλο ενός αρχηγού κόμματος. Ειδικά, δε, εάν το κόμμα αυτό διαθέτει την ιδιότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άλλη βέβαια, ο Παύλος Πολάκης, επιβεβαιώνει το ότι είναι αρκετά ευφυής ώστε οι επικοινωνιακές και πολιτικές αλλαγές αυτές να μην ξενίσουν το «πάγιο» ακροατήριο του στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Προσεγγίσεις
Παράλληλα ο Παύλος Πολάκης «ξετυλίγει» και μία συγκεκριμένη τακτική διεύρυνσης πολιτικού ακροατήριου. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος λέει δεν προσανατολίζεται στην προσέλκυση των ψηφοφόρων «του κέντρου», το οποίο δεν φαίνεται να ενστερνίζεται και ως έννοια. Αντιθέτως, στοχεύει στους ψηφοφόρους των κομμάτων της αριστεράς που έχουν αποστασιοποιηθέι. Αρχικά αυτών που έχουν απογοητευθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτών που κινούνται «πιο αριστερά».
Ενδεικτικό για αυτήν την τελευταία στόχευση είναι ότι συχνά – πυκνά, αναφέρεται σε (αρκετά) παλαιότερες περιόδους. Επικαλούμενος αυτήν που είχε συμπορευτεί πολιτικά με το ΚΚΕ, όπως και σε άλλες όπου – όπως αναφέρει- πέρασε την …παιδική ασθένεια του αριστερισμού. Προσπερνώντας, βέβαια, επιλεκτικά εκείνες όπου υποστήριζε το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη.
Όπως διαπιστώνει κανείς από την τελευταία του συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN, καταλογίζει –ειδικά- στο ΚΚΕ το …μειονέκτημα ότι ουδέποτε θέλησε να κυβερνήσει τη χώρα. Παραθέτει, δε, ως θετικό παράδειγμα ότι την περίοδο των πρώτων μνημονίων ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αυτός που έθεσε το θέμα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» εκτοξεύοντας τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιφάσεις
Το ανανεωμένο αφήγημα του Παύλου Πολάκη παρουσιάζει σαφώς ένα δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Όμως ταυτόχρονα όταν αυτό καλείται να «αποκρυσταλωθεί» σε πολιτικές θέσεις παρουσιάζει αντιφάσεις που δεν φαίνονται ικανές να επιλυθούν. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από την τελευταία του συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN:
Εκεί υποστήριξε ότι είναι υπέρμαχος της αλλαγής της μνημονιακής νομοθεσίας, φέρνοντας ως παράδειγμα την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Παραδέχεται, όμως, ότι αυτό δεν προτείνεται ως άμεσο μέτρο, αλλά ως ένας στόχος που θα χρειαστεί από … 5 χρόνια έως και δύο κυβερνητικές θητείες!
Επίσης, δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ της επανακρατικοποίησης της ΔΕΗ και άλλων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Μάλιστα, πρόσφατα τάχθηκε και υπέρ της δημιουργίας κρατικής φαρμακοβιομηχανίας. Όλα αυτά, βέβαια, δίχως να συσχετίσει τέτοιου είδους θέσεις με τους περιορισμούς της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέτοιες είδους θέσεις που είτε αφορούν το περίφημο «Χρηματιστήριο Ενέργειας», είτε τις σαφέστατες κατευθύνσεις για τον «ελεύθερο ανταγωνισμό» που απαγορεύουν τη δραστηριοποίηση του κράτους σε κερδοφόρες αγορές όπως αυτή του φαρμάκου.
Υπήρξε όμως κι ένα πεδίο όπου ο Παύλος Πολάκης αναφέρθηκε σε συγκεκριμένες αλλαγές που – κατά την εκτίμησή του- μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα: Τον χώρο της δικαιοσύνης όπου επανέλαβε την πάγια θέση του για ενιαιοποίηση του σταδίου της προανάκρισης με την ανάκριση, καθώς και τον περιορισμό των αναβολών για υποθέσεις διασπάθισης δημόσιου χρήματος στον 1,5 μήνα. Αυτά προέκρινε ως μέτρα για την άμεση εκδίκαση υποθέσεων με άρωμα σκανδάλου.
Από τα παραπάνω προκύπτει εύλογα ότι το νέο προφίλ του Παύλου Πολάκη δεν ξεφεύγει από την «πεπατημένη» και τις «τροχιοδρομήσεις» των έως τώρα διαχρονικών αντιλήψεων του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε επ’ αυτού υπάρχουν και τα πεπραγμένα του ως αναπληρωτή υπουργού Υγείας στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Επιπλέον, ο βουλευτής Χανίων, στην πραγματικότητα δεν αποποιείται την ουσία των προσεγγίσεων που είχε μέχρι σήμερα, δηλαδή αυτών που εστιάζουν κατά κύριο λόγο στις έννοιες της «διαπλοκής» και της «διαφοράς», προκειμένου το δίπολο «διεφθαρμένοι – αδιάφθοροι» να αντικαθιστά αυτό της «αριστερής – δεξιάς πολιτικής». Εξυπακούεται πως οι θέσεις του Παύλου Πολάκη εκτίθενται ακόμη περισσότερο αν θελήσει κανείς να αναζητήσει σε αυτές την αναγκαιότητα μιας ταξικής ανάλυσης της πολιτικής πραγματικότητας.
