Δύσκολες ισορροπίες στο κυβερνητικό κόμμα λόγω πολιτικών αδιεξόδων
Το …μεσσηνιακό brutal του Αντώνη Σαμαρά χάλασε ομολογουμένως την εικόνα του που θέλησε να δώσει η ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο 13ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Οι κλάδοι ανακύκλωσης, τα ψηφιακά κόλπα, το ανακυκλώσιμο χαρτί, οι νυχτερινοί αγώνες ταχύτητας κι ένα σωρό άλλα επιδίωξαν να στήσουν μια εικόνα «πολιτικής κορεκτίλας» στην οποία αρέσκεται η σημερινή ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Όμως ο πρώην πρωθυπουργός μάλλον «δεν ψήθηκε» – κατά το κοινώς λεγόμενο – να ασπαστεί αυτές τις λογικές. Αντιθέτως, φρόντισε στην ομιλία του να προβάλλει αυτό που στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ισχυρό – αν όχι κυρίαρχο – στο μεσαίο στελεχιακό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας: Μια σκληρή αντιμεταναστευτική και εθνικιστική ατζέντα.
Ο Αντώνης Σαμαράς έθεσε με ένταση και τα δύο θέματα στην ομιλία του στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας γνωρίζοντας ότι απηχεί ένα μεγάλο τμήμα της κομματικής βάσης. Παρόλα αυτά φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι υφίσταται η πολιτική βάση ώστε να συνυπάρξει αρμονικά με την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και δεν πρόκειται να αφήσει την σημερινή ηγεσία του κόμματος να μειώσει τα ερείσματα του στην Νέα Δημοκρατία.
Ο Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του δεν έκρυψε ποιους θέλει να εκφράσει λέγοντας πως αν και ο λαός επιδοκιμάζει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης «σε ένα μόνο κυριαρχεί μια γενική δυσαρέσκεια. Πρόκειται για το λαθρομεταναστευτικό» τονίζοντας πως «έτσι το λέω, γιατί αυτό είναι». Μάλιστα πρόσθεσε πως «αν ξεκινάμε διστάζοντας να πούμε την αλήθεια, δεν θα πείσουμε τον κόσμο, που ξέρει πια την αλήθεια. Έκανε άριστα η κυβέρνηση που διευκρίνισε, αρχή-αρχή,ότι από το σύνολο όσων βρίσκονται παγιδευμένοι στα hot spots σήμερα,η συντριπτική πλειονότητα δεν είναι πια πρόσφυγες. Είναι μετανάστες που μπήκαν παράνομα. Άρα, είναι παράνομοι μετανάστες. Λαθρομετανάστες.Που πρέπει να τους ξεχωρίζουμε από όσους μπαίνουν νόμιμα.Γιατί αλλιώς αδικούμε τους νόμιμους μετανάστες».
Παράλληλα σε άλλο σημείο της ομιλίας του αναβίωσε το …προεκλογικό εθνικιστικό στίγμα της Νέας Δημοκρατίας επαναφέροντας στην ατζέντα θέμα αποδέσμευσης από την συμφωνία των Πρεσπών. Μόνο σε θεωρητικό όμως επίπεδο διότι παράλληλα ξεκαθάρισε ότι αποδέχεται τις αναγκαιότητες που ορίζει το ΝΑΤΟ και για την ώρα δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Όπως είπε «το πολιτικό ερώτημα είναι πώς θα αποδεσμευτούμε, χωρίς να πληρώσουμε κόστος. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη – πάντως γίνεται. Γιατί πρόκειται για συμφωνία που δεν περπατάει, ούτε μέσα, ούτε έξω, ούτε στα Βαλκάνια, ούτε στην Ευρώπη.Κατανοώ αυτό που λέει ο Πρωθυπουργός: ότι δεν μπορούμε να αποδεσμευτούμε από τη Συμφωνία αυτή από τη μια μέρα στην άλλη, με το έτσι θέλω.Όμως, δεν μπορούμε και να ωραιοποιούμε μια Συμφωνία που εμείς οι ίδιοι την έχουμε καταγγείλει ως”επιζήμια” και “απαράδεκτη”. Και που επί πλέον, δεν περπατάει».
Ξεκαθάρισε όμως πως «για την ώρα οφείλουμε να θωρακίσουμε την Ελλάδα από τις αρνητικές επιπτώσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών, να εκμεταλλευτούμε όλα τα προβλήματα που δημιουργεί κι όλες τις αδυναμίες της και – κυρίως – να δυναμώσουμε την Ελλάδα και τη διαπραγματευτική θέση της.Ώστε μετά να μπορούμε να επιτύχουμε τη δικαίωση της χώρας μας.Την πλήρη δικαίωση της Μακεδονίας και της Ελληνικότητάς της. Από την οποία δεν παραιτούμαστε και δεν έχουμε δικαίωμα να παραιτηθούμε».
Πάντως στην ομιλία του ο Αντώνης Σαμαράς κατέδειξε που …εδράζει τις ελπίδες του. Στους συσχετισμούς εντός του ΝΑΤΟ. Όπως ανέφερε «άρχισαν οι αμφιβολίες για το ίδιο το ΝΑΤΟ. Προσέξτε: Η Αμερική θέτει σοβαρό θέμα για την χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ.Η κρίση στην Συρία κατέδειξε τη δυσλειτουργία του ΝΑΤΟ. Και φτάσαμε στο σημείο ο Μακρόν να θεωρεί… «κλινικά νεκρό» το ΝΑΤΟ! Εγώ δεν θα τα σχολιάσω αυτά σήμερα…».
Το διακριτό στίγμα που ξεκάθαρα πέτυχε να προβάλλει ο Αντώνης Σαμαράς σε ένα συνέδριο απόλυτης κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει πολλά για την κατάσταση που βρίσκεται η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί η ηγετική της ομάδα να διαθέτει την κυβερνητική διαχείριση που φυσικά την σταθεροποιεί, από την άλλη όμως η «σαμαρική» πτέρυγα καθιστά σαφές ότι θα αντλήσει επιρροή από όλα τα αδιέξοδα στα οποία «προσκρούει» η κυβερνητική πολιτική.
Το πρώτο είναι η αδυναμία της να αντιμετωπίσει το προσφυγικό ζήτημα παρότι υιοθετεί μια σκληρή ατζέντα επιστροφών και περιορισμού των δικαιωμάτων των προσφύγων. Το δεύτερο η υποταγή στη ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία που έρχεται σε αντίθεση με το εθνικιστικό κλίμα που υπέθαλψε η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά. Η «σαμαρική» πτέρυγα ίσως μπορεί να δει ακόμη πιο μπροστά και στα αδιέξοδα της οικονομίας αφού φυσικά οι ρυθμοί ανάπτυξης που έχει βασίσει την οικονομική πολιτική της η Ν.Δ 2,8% φέτος και 4% στην τετραετία είναι μάλλον απίθανοι σε συνθήκες καπιταλιστικής ύφεση.
Η παρουσία του Αντώνη Σαμαρά στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ήταν το επιστέγασμα της κατάστασης των τελευταίων μηνών με βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας (Μ.Βορίδης, Κ.Καραγκούνης κ.α) να βγαίνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να στηρίζουν τη υποψηφιότητα του Αντώνη Σαμαρά για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας μάλλον δύσκολα θα προχωρήσει σε μία τέτοια επιλογή παρά το γεγονός ότι επιθυμεί τον Αντώνη Σαμαρά εκτός ενεργής σχέσης με την πολιτική και θα ήθελε την αδρανοποίηση του, κατά τα πρότυπα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη που «εξορίστηκε» πολιτικά στις Βρυξέλλες και την Ευρωβουλή. Όμως τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και τα στελέχη του περιβάλλοντός του αποδεικνύονται αρκετά «σκληροί». Σε αντίθεση – όπως σχολιάζεται στην Ν.Δ – με την«καραμανλική» πτέρυγα που «βολεύτηκε» σε κρατικές-κοινοβουλευτικές θέσεις ήσσονος σημασίας, οπότε «κάθονται ήσυχοι», τουλάχιστον στην μεγάλη πλειοψηφία τους.
Οι συνθήκες αυτές θα διατηρηθούν όπως όλα δείχνουν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και κάθε άλλο παρά δημιουργούν κλίμα ησυχίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη που πρέπει να «κοιτάζει πίσω από την πλάτη του» και να φοβάται κάθε στραβοτιμονιά. Ιδίως από την στιγμή που δεν είναι μόνο ο Αντώνης Σαμαράς που έχει αποφασίσει να είναι «παίκτης» στην Νέα Δημοκρατία. Υπάρχει και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που έχει την δική του δυναμική λόγω των διασυνδέσεων και των σχέσεων που διαμόρφωσε κατά την θητεία του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
