Πέρα από το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης με τη σήραγγα της γραμμής 4 του μετρό που αποκαλύφθηκε μετά από επίκαιρη ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή, υπάρχει και η πολιτική και, για να μην το πολυλογούμε, πραγματική διάσταση του ζητήματος. Ότι δηλαδή κανένας έλεγχος ουσίας δεν γίνεται, αλλά και όταν γίνεται είναι πάντα ευθυγραμμισμένος στη ζυγαριά του «κόστους- οφέλους». Ας πάρουμε για παράδειγμα την εποπτεύουσα εταιρεία “Ελληνικό Μετρό ΑΕ” που μπορεί να καθυστέρησε να διαπιστώσει την παράβαση της μελέτης από την κοινοπραξία ΑΒΑΞ- GHELO- ALSTOM, κατά 6 μήνες, αλλά όταν εν τέλει αυτό έγινε ανακοίνωσε χωρίς κανένα ίχνος ντροπής ότι δεν υπάρχουν θέματα ασφαλείας, χωρίς φυσικά αυτό να τεκμηριώνεται, πάρα το γεγονός ότι εντός της ζώνης επιρροής της εκσκαφής βρίσκονται οδικές αρτηρίες, νοσοκομεία και κρατικές υποδομές, ενώ δεν έδωσε καμία απολύτως απάντηση σχετικά με τον λόγο που σταμάτησαν τα έργα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, αφού δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος.
Συγκεκριμένα ο διευθύνων σύμβουλος της «Ελληνικό Μετρό» σε μία προσπάθεια να απαντήσει στο ερώτημα «τι δεν έγινε σωστά» ομολόγησε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η τήρηση των μέτρων ασφαλείας δεν έγινε όπως προέβλεπε η μελέτη, «προς επίσπευση του χρόνου, πάντα με την τήρηση των μέτρων ασφαλείας -κι ετσι- προσπάθησαν να σκάψουν και εμείς τους σταματήσαμε».
Ακόμη πιο αποκαλυπτικός ήταν και ο αρμόδιος υφυπουργός, Νίκος Ταχιάος, ο οποίος απάντησε ότι «οι εταιρείες που εκτελούν δημόσια έργα δίνουν μεγάλη σημασία στα μέτρα ασφάλειας γιατί αλλιώς καταστρέφεται η φήμη τους και κατά συνέπεια η αξία τους στην αγορά» .
Πρόκειται προφανώς για ένα χυδαίο και ταυτόχρονα γελοίο άλμα λογικής, για ένα μύθευμα περί τάχα «εταιρειών που αυτοελέγχονται» και που μας έχει οδηγήσει να φοβόμαστε ότι «Τέμπη» μπορούν να συμβούν σε όλες τις υποδομές της χώρας, αφού το κέρδος και η χωρίς κανένα πρακτικό έλεγχο ανάπτυξη των ιδιωτών είναι από τη φύση της εχθρική για εμάς τους ίδιους.
Το τρικ του Τριαντόπουλου
Το μοτίβο λοιπόν είναι πάνω-κάτω γνωστό. Στην αρχή θυσιάζουν την ασφάλεια άλλοτε για να «γλιτώσουν χρόνο», όπως στην περίπτωση του Μετρό, κι άλλοτε χρόνο και χρήμα μαζί, όπως αποκάλυψε στη συνέντευξη του ο Βαγγέλης Βλάχος, αδελφός θύματος στα Τέμπη, καθώς, για να θυμηθούμε τα λόγια του Αδ. Γεωργιάδη: «Αν έλεγαν στον κόσμο πως τα τρένα δεν είναι ασφαλή κανένας δεν θα έμπαινε μέσα». Να χάσουν φράγκα οι ιδιώτες; Όχι, στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα…
Έπειτα; Έπειτα ακολουθεί η συγκάλυψη. Το μπάζωμα. Αρχικά στο πεδίο και στη συνέχεια σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου και πολιτικού βίου ακόμη και εντός του κοινοβουλίου.
Ένα τέτοιο έργο είδαμε να ανεβαίνει μόλις την περασμένη Τρίτη όταν ο πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργό, Χρήστος Τριαντόπουλος προφανώς σε άμεση επικοινωνία και συνεννόηση με την κυβέρνηση, ζήτησε από τον πρόεδρο της προανακριτής επιτροπής της Bουλής για τα Tέμπη, Παναγή Καππάτο, να παραπεμφθεί απευθείας στη δικαιοσύνη, όπως προβλέπει το Σύνταγμα και η αμαρτωλή νομοθεσία περι ευθύνης υπουργών.
«Διάγουμε», λέει ο Τριαντόπουλος, «μία περίοδο ακραίας πολιτικής πόλωσης, όπου ένα τραγικό δυστύχημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο έχει εργαλειοποιηθεί από την αντιπολίτευση, προς απόσπαση πρόσκαιρων πολιτικών ωφελημάτων. Φοβούμαι πως το όποιο πόρισμα εκδόσει η επιτροπή σας θα αποτελέσει αντικείμενο έντονης αμφισβήτησης και αντιπαράθεσης, η οποία μοιραία θα με ακολουθεί στο υπόλοιπο του δημόσιου και ιδιωτικού βίου μου».
Από κοντά και ο αρχιερέας της κυβερνητικής καμόρα, ο κύριος Μητσοτάκης, που χαρακτήρισε «γενναίο βήμα» την ανακοίνωση Τριαντόπουλου την ίδια ώρα που κόσμος το ‘χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι, ότι είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης και στελέχη της κυβέρνησης του που ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή μετά το έγκλημα την επιχείρηση συγκάλυψης.
Το εξώδικο των συγγενών
Μια επιχείρηση τόσο εξόφθαλμη, ακόμη και μετά από όσα έχουν συμβεί στην χώρα τον τελευταίο μήνα.
Έτσι, παρά τα αλλεπάλληλα και εν πολλοίς αλλοπρόσαλλα κυβερνητικά «damage control», δείχνουν ότι στον πυρήνα της πολιτικής τους συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τους συγγενείς, αλλά και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, ως βαθιά αφελής, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και υπονομεύοντας βασικές αρχές του Συντάγματος και του Κράτους Δικαίου, το οποίο, όπως αναφέρει στο Εξώδικο που απέστειλε η κα. Καρυστιανού και ο Σύλλογος «Τέμπη 2023» προς τον κο. Καππάτο, «έχουν μετατρέψει σε Κράτος Αδίκου και Ασυδοσίας».
Στο ίδιο κείμενο γίνεται λόγος για πράξη «υπέρτατης δειλίας» από την πλευρά του Τριαντόπολου, που στόχο έχει «να παρακάμψει ακόμη και αυτήν την αποδυναμωμένη Προανακριτική, για να αποφύγει τη διαδικασία συλλογής αποδείξεων και κλήτευσης μαρτύρων που θα έφερναν έστω και μέρος της αλήθειας στο φως και θα αναδείκνυαν και τους λοιπούς ποινικά υπόλογους, (…)ώστε εν συνεχεία να αναζητηθούν και οι ποινικές ευθύνες αυτών, ως ο νόμος ορίζει».
Τι προβλέπεται;
Με βάση την προβλεπόμενη νομοθεσία, η υπόθεση θα παραπεμφθεί στο πενταμελές δικαστικό συμβούλιο του ειδικού δικαστηρίου, που αποτελείται από ανώτατους δικαστές και οι οποίοι θα διορίσουν έναν αρεοπαγίτη- μέλος του, προκειμένου να διενεργήσει το ανακριτικό έργο, ώστε βάσει του πορίσματος του, το συμβούλιο να καταλήξει σε βούλευμα για παραπομπή ή μη του πρώην υφυπουργού στο ειδικό δικαστήριο.
Τη στιγμή που τα λέμε αυτά δεν έχουν μπει και επίσημα τίτλοι τέλους στην Προανακρατική. Ωστόσο, θα συμφωνήσω απόλυτα με τους συγγενείς των θυμάτων ότι, όποτε συμβεί αυτό, καθώς για το «αν θα συμβεί» είμαστε πλέον σίγουροι, θα πρόκειται για κατάφωρη- μία ακόμη- παραβίαση του κουρελιασμένου Συντάγματος της χώρας.
Όπως εξηγεί σε ανάρτησή του ο Συνταγματολόγος, κ. Ξενοφών Κοντιάδης, ο νόμος είναι σαφής: «Άρθρο 86 παρ. 3: “Πρόταση άσκησης δίωξης υποβάλλεται από τριάντα τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή, με απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, συγκροτεί ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, διαφορετικά, η πρόταση απορρίπτεται ως προδήλως αβάσιμη. Το πόρισμα της επιτροπής του προηγούμενου εδαφίου εισάγεται στην Ολομέλεια της Βουλής, η οποία αποφασίζει για την άσκηση ή μη δίωξης. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. Με τη διαδικασία και την πλειοψηφία του πρώτου εδαφίου της παραγράφου αυτής η Βουλή μπορεί οποτεδήποτε να ανακαλεί την απόφασή της ή να αναστέλλει τη δίωξη, την προδικασία ή την κύρια διαδικασία’’ ».
Στην ίδια ανάρτηση, ο συνταγματολόγος, σημείωνε ότι:
α) Ο κ. Τριαντόπουλος δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει να γίνει ή να μη γίνει η Προανακριτική, όπως κανένας ύποπτος ή κατηγορούμενος δεν μπορεί να ζητήσει να μην γίνει προανάκριση ή ανάκριση.
β) Έχει τεράστια σημασία το έργο της Προανακριτικής Επιτροπής, διότι από αυτό εξαρτάται πρώτον αν θα υπάρξουν διώξεις και άλλων προσώπων και δεύτερον ποιο ακριβώς θα είναι το αδίκημα για το οποίο η Ολομέλεια θα ασκήσει δίωξη, το οποίο για να “αναβαθμιστεί” εν συνεχεία π.χ. από πλημμέλημα σε κακούργημα από το Δικαστικό Συμβούλιο θα πρέπει προηγουμένως να επανέλθει ο φάκελος στη Βουλή, ζήτημα εξαιρετικά κρίσιμο και σε σχέση με τον χρόνο της δίωξης ενόψει της παράλειψης της κυβέρνησης επί 5 χρόνια να τροποποιήσει τα σχετικά με την αποσβεστική προθεσμία στον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Προδιαγεγραμμένη η πορεία της Προανακριτικής
Ωστόσο, ακόμη και αν τα πράγματα δεν έπαιρναν αυτή την τροπή και η προανακριτική συνεχίσει κανονικά τη διαδικασία της, το πεδίο πάνω στο οποίο αυτή θα κινηθεί είναι ήδη ναρκοθετημένο από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Να θυμίσουμε ότι ο Μάκης Βορίδης, που σήμερα μοστράρει τις… ελληνικότατες γραβάτες του ως υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, στις 4 Μαρτίου όντας ο βασικός εισηγητής της κυβέρνησης στην πρόταση για την σύσταση της Προανακριτής, αποδέχθηκε μεν το αίτημα, την ίδια στιγμή όμως ξεκαθάριζε ότι το νομικό πλαίσιο δεν θα μπορούσε να καταλογίσει δόλο στον πρώην υφυπουργό.
Συγκεκριμένα ανέφερε ότι ειδικά για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος πρέπει «να έχουμε υπάλληλο, ο υπουργός εμπίπτει στην υπαλλήλου, να υπάρχει παράβαση των καθηκόντων του. Και εδώ είναι εκτενής η νομολογία και η θεωρία, η οποία ασφαλώς γνωρίζετε τι λέει, ότι τα καθήκοντα αυτά είναι αυτά που περιγράφονται στον νόμο, σε αυτά που καθορίζουν τις αρμοδιότητες του. Εάν παραβιαστούν άλλα καθήκοντα, άσχετα με τα δικά του, δεν διαπράττει παράβαση καθήκοντος. Πρέπει να έχει πρόθεση, δεν μπορεί να το κάνει εξ αμελείας, γιατί δεν έδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια. Πρέπει να θέλει να τα παραβεί. Και εδώ έχουμε αυτό που λέγεται έγκλημα υπερχειλούς υποκειμενικής υποστάσεως».
Τα είπε…τσεκουράτα…
Ο τσεκουράτος υπουργός με την ξύλινη γλώσσα συνέχισε λέγοντας πως «στον Τριαντόπουλο για να μπορεί να παραβεί το καθήκον του, πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες, οι οποίες του έχουν ανατεθεί και τις οποίες παραβιάζει. Μπήκατε να δείτε ποιες είναι οι αρμοδιότητες του Τριαντόπουλου όπως αυτές καθορίζονται από τον πρωθυπουργό; Ανατίθεται συντονισμός δράσεων των αρμοδίων υπουργείων και φορέων σε θέματα κρατικής αρωγής, αποκατάσταση του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος από φυσικές καταστροφές, περιλαμβανομένων ιδίως θεμάτων κρατικής αγωγής προς φυσικά και νομικά πρόσωπα ‘’για την κάλυψη έκτακτων αναγκών και ζημιών’’. Αυτό είναι αρμοδιότητα του Τριαντόπουλου».
Τέλος όπως αποκαλύπτει ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου στον «Ημεροδρόμο», στην ίδια ομιλία, ο Βορίδης απέρριψε και το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας υποστηρίζοντας τα εξής: «Τι λέει ο ποινικός κώδικας ότι είναι ο ηθικός αυτουργός; “Όποιος με πειθώ και φορτικότητα κατέπεισε άλλο να κάνει την παράνομη πράξη”. Πειθώ και φορτικότητα. Έχετε την ευγενή καλοσύνη να μου πείτε από ποιο στοιχείο της δικογραφίας προκύπτει η πειθώς και η φορτικότητα που άσκησε ο Τριαντόπουλος σε τρίτους υπαλλήλους να παραβούν τα καθήκοντά τους»;
Τι δήλωνε παλιότερα ο Τριαντόπουλος;
Όχι, το βαρύ πυροβολικό της ΝΔ δεν «ξέχασε». Το βαρύ πυροβολικό ξέρει. Ξέρει για το email. Ξέρει για την μαρτυρία για «τον ψηλό, με το μουστάκι που έδωσε εντολή» και για αυτόν τον λόγο έχει επιλεκτική μνήμη.
Εμείς όμως θυμόμαστε. Θυμόμαστε ακόμη και τα λόγια του ίδιου του Τριαντόπουλου που λίγο καιρό μετά την…εξυγίανση του χώρου του εγκλήματος, χωρίς δισταγμό ομολογούσεε ότι με εντολή του πρωθυπουργού «έτυχε» να διαχειριστεί την κατάσταση από κοντά, να βρεθεί στο σημείο για 5 μέρες, οπότε και γνώριζε όπως έλεγε «από πάρα πολύ κοντά την τραγικότητα του δυστυχήματος και τη δυσκολία που αυτό έτυχε ως προς τη διαχείριση, κυρίως όμως την τραγικότητα γιατί είχαμε θύματα νέους ανθρώπους σε μία διάσταση του δημοσίου, του κράτους που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει και να αποτραπούν αυτά τα λάθη τα οποία διαχρονικά οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία. Τα λάθη που όλοι γνωρίζουμε πλέον…(…) Όχι μόνον από το σταθμάρχη αλλά σε όλη την αλληλουχία γεγονότων εκείνη την ημέρα».
Είναι φανερό ότι ο έμπειρος στα νομικά Μάκης Βορίδης ότι έπαιξε με τις λέξεις, καθώς ο Τριαντόπουλος στη συνέντευξη του στο ράδιο “Βέρα” μιλά για «διαχείριση» από την πλευρά του με εντολή του πρωθυπουργού.
Γνωρίζω προφανώς ότι προκαλεί κάταγμα στη λογική το γεγονός ότι μας καλούν να πιστέψουμε πως η επιχείρηση του μπαζώματος αποτελεί αποτέλεσμα αποφάσεων και ενεργειών των υφιστάμενων επιχειρησιακών που με δική τους πρωτοβουλία προέβησαν στην συγκεκριμένη ενέργεια χωρίς άνωθεν εντολές.
Γνωρίζουμε επίσης πως η κοινή λογική δεν αποτελεί τεκμήριο κατηγορίας ή αθωότητας για το δικαστήριο.
Έχει σημασία όμως να καταγραφεί αυτή η αντίφαση γιατί ταυτόχρονα αποδεικνύει το διαρκές της επιχείρησης συγκάλυψης αλλά και τον φόβο της κυβέρνησης για την αποκάλυψη της αλήθειας. Φόβος που εντάθηκε μετά από την μεγαλειώδη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
Τι φοβούνται;
Είναι προφανές ότι η πρεμούρα τους να παραπεμφθεί ο πρώην υφυπουργός στην τακτική δικαιοσύνη αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο της οπερέτας της συγκάλυψης με κύριο στόχο όπως είπαμε να μην εξεταστούν βασικοί μάρτυρες, πολιτικά πρόσωπα και υπηρεσιακοί παράγοντες καθώς και άλλα στοιχεία που ενδεχομένως να προκύψουν από την έρευνα.
Όμως, αποτελεί και μία έμμεση ομολογία ύπαρξης ενδείξεων για την ενοχή του κυρίου Τριαντόπουλου που οδηγεί την κυβέρνηση, φοβούμενη φυσικά τη στοιχειοθέτηση ποινικών εθνών και άλλων προσώπων τόσο για την αλλοίωση του χώρου του εγκλήματος, όσο και για το έγκλημα της σύγκρουσης, αλλά και για την έκρηξη, να κλείσει άρον άρον τις εργασίες της Προανακριτής Επιτροπής.
Τι λέει ο κόσμος;
Όσοι με παρακολουθούν χρόνια ξέρουν ότι τόσο στα γραπτά μου όσο και στο ραδιόφωνο έχω εκφράσει με κάθε τρόπο την βάσιμη νομίζω επιφυλακτικότητά μου απέναντι στις δημοσκοπήσεις.
Δεν θα κάνω εξαίρεση τώρα.
Είναι όμως η πραγματικότητα που αυτή τη φορά «παραγγέλνει» τις δημοσκοπήσεις χωρίς να περιμένει τους «γκαλοπάδες» να διαμορφώσουν την ατζέντα, όπως παραδοσιακά επιχειρείται.
Σύμφωνα με όσα καταγράφει δημοσκόπηση της Public Issue περισσότεροι/ες από 1 στους 2 πολίτες (56%) άνω των 17 ετών συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, με την έρευνα να μην συνυπολογίζει τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Η δημοσκόπηση αυτή, διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ του «Ημεροδρόμου», ήρθε λίγες μόνο μέρες μετά από δημοσκόπηση της mrb που κατέγραφε ότι 7 στους 10 πολίτες χαρακτηρίζουν τα Τέμπη ως «έγκλημα», ενώ το 75% να κάνει λίγο για συγκάλυψη.
Εκτός αυτού, 6 στους 10 πολίτες που συμμετείχαν στην έρευνα θεωρεί ότι τίθεται θέμα παραίτησης του πρωθυπουργού λόγω των Τεμπών, ενώ έχει σημασία το γεγονός ότι στους έως 35 ετών το ποσοστό αγγίζει το 76%.
Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να θυμίσω όσα είπε πρόσφατα η Δέσποινα Γκανίδου, μητέρα του 22χρονου Γιώργου Παπάζογλου που σκότωσαν στα Τέμπη.
Με τα λόγια της: «Συνεχίζουμε και σήμερα τον αγώνα μας. Κεντρικό μας σύνθημα: τα κέρδη τους ή οι ζωές μας. (…) Αυτή είναι η απάντησή μας στην πολιτική του κέρδους, που γεννά εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών. Έτσι στεκόμαστε ενάντια στην προσπάθεια στην συγκάλυψης των ενόχων και των αιτιών, ενάντια στην πολιτική που θυσιάζει στο βωμό του κέρδους την ασφάλεια, την υγεία και δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή».
Αναφέρω τα λόγια μιας γυναίκας που έχασε το παιδί της στα Τέμπη γιατί, πέρα από τους συγγενείς των θυμάτων, φαίνεται πως κι ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου έχει καταλάβει ποιοι είναι οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος, μα και ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτού.
Είναι η πολιτική εκείνη που οδήγησε στο δυστύχημα. Που δεν «κωλώνει» σε κάθε ευκαιρία να δημιουργεί νέα Τέμπη απλά και μόνο για να γεμίζουν οι τσέπες μερικών.
Όπως λοιπόν καταγράφει η έρευνα της Public Issue, δύο χρόνια μετά τα Τέμπη, το 60% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ ευθύνεται πολύ έως αρκετά για το δυστύχημα, ενώ το 70% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι τόσο η Νεα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ φέρουν σημαντική ευθύνη για την υποβάθμιση του ΟΣΕ και την ελλιπή ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Το αντίστοιχο ποσοστό το 2023 ήταν 64%.
***
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι μας γνωρίζουμε ότι η εποχή είναι δύσκολη. Άλλωστε, το ‘χει περιγράψει καλύτερα από μένα η Κατερίνα Γώγου στο «Θα ‘ρθει καιρός». Γνωρίζω όμως ότι κάποιοι και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση φυσικά, δεν είδαν με καλό μάτι ούτε την κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου, ούτε τις επόμενες κινητοποιήσεις και τις συνεχείς εκδηλώσεις συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα των οικογενειών. Γιατί αυτό που πραγματικά τους ανησυχεί είναι το γεγονός ότι πλέον η παραγωγή πολιτικής δεν συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες, μέσα στα υπουργικά σαλόνια και τα πολυτελή καφέ-μπαρ, αλλά, είτε τους αρέσει είτε όχι, συμβαίνει στον δρόμο. Και αυτό είναι κάτι που διαχρονικά φοβούνται και απεύχονται.
Στο χέρι μας είναι να τους κάνουμε να χάσουν τον ύπνο τους….
