Τη νύχτα που το Σινικό Τείχος αποτελειώσανε, που πήγανε οι χτίστες;
Η μεγάλη Ρώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε
Πάνω σε ποιους θριαμβεύσανε οι Καίσαρες;
Το Βυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Ο νεαρός Αλέξανδρος υπόταξε τις Ινδίες. Μονάχος του;
Ακόμα και στη μυθική Ατλαντίδα τη νύχτα, που τη ρούφηξε η θάλασσα, τ΄αφεντικά
βουλιάζοντας , με ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
(μερικές ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει )
Μπρεχτ
Και εδώ ο Ζάεφ (η συνέντευξη του στην ΕΡΤ τον Ιούλιο εδώ) και το δημοψήφισμα του, ένας σκοπιανός Τσίπρας που έχει να διαχειριστεί μια πολύ μικρότερη σε χρόνο ιστορία επίπλαστη αλλά γερά εμφυτευμένη στο εκλογικό του σώμα και αποδεκτή από την διεθνή κοινότητα χάρις στον ενδοτισμό της ελληνικής πλευράς για δεκαετίες.
Το εκλογικό σώμα και στις δυο γειτονιές αντιδρά εν μέρει αυθόρμητα , εν μέρει ενστικτωδώς υποκριτικά. Η συμφωνία φυσικά το τελευταίο που επιδιώκει είναι η αποκατάσταση μιας ιστορικής αλήθειας αλλά όμως ικανοποιεί την άλλη την αδιαδήλωτη επιθυμία των ίδιων εκλογικών σωμάτων. τα εμπορικά τους συμφέροντα , την κοινή εοκική και νατοϊκή ένταξη , το άνοιγμα ως εκ τούτου όλων των προσωρινών δουλειών που ο καπιταλισμός μπορεί να προσφέρει. Οι λαοί δέχονται με ανακούφιση αυτά τα διαλείμματα κερδοφορίας μέσα στη διαρκή καπιταλιστική κρίση , το ποιος ωφελείται οικονομικά στο πολλαπλάσιο και ποιος ωφελείται οικονομικά διαχρονικά δεν είναι θέμα που να αφορά από πάντα τους εργαζόμενους όταν υπάρχουν δουλειές και σχετικά καλά αμειβόμενες.
Από την άλλη η ιστορικότητα είναι η ιστορία της καπιταλιστικής εξέλιξης σε κάθε μια χώρα. Χειραγωγημένοι μαθημένοι έτσι , όπως μαθαίνουμε να ζούμε κουτοπόνηρα σε κάθε καθεστώς έτσι μαθαίνουμε να υποστηρίζουμε σαν κεκτημένα μας όσα έχει ιστορικά δημιουργήσει το Κεφάλαιο ακόμα και όταν το κεφάλαιο που τα έχει δημιουργήσει τα παζαρεύει για καλύτερες σημερινές προοπτικές.
Είναι πιο Έλληνες η πλέμπα από αυτούς που τους κουμαντάρουνε ή οι Σκοπιανοί αντιστοίχως;
Κάποτε η δοτή από το κεφάλαιο δημοκρατική ηγεσία εμφυσούσε εθνικισμό ήταν η ώρα για κάτι τέτοιο , εξάλλου πήρε καιρό από την επανάσταση του 21 για να αισθανθούν οι πολλοί ότι μιλάγανε για κάτι υπαρκτό σταθερό και κατακτημένο όταν μιλάγαν για Ελλάδα.
Αυτή την περίοδο της εθνικιστικής χειραγώγησης της μάζας θέλει να υπερβεί για τα τωρινά του ανοίγματα το ελληνικό κεφάλαιο. Σε κάθε περίπτωση τόσο – όσο Έλληνες ή Μακεδόνες δεν είναι άσχημες οι εθνικιστικές κορώνες όταν είναι προσοδοφόρες.
Εξυπακούεται όμως ότι η εθνικιστική ιδέα δεν αναφέρεται σε εργάτη σε λαϊκό σε υπάλληλο ή άνεργο, αυτοί είναι κάποιοι που βοσκάνε μέσα στην επικράτεια έτοιμοι να μασήσουν οτιδήποτε περί πατρίδας και ιστορίας αν συνοδεύεται και από πινάκιο φακής και από Πινόκιο πολιτικούς.
Αντιδρά όμως ο ψωριάρης στον καιροσκοπισμό της εξουσίας, αν έχει μείνει και για καιρό με λιγδωμένο το αντεράκι του αν έχει φάει μαζί με τους εξουσιαστές του κάτι, κάτι που του δημιουργεί την παραίσθηση ότι είναι αυτεξούσιος. Και με το δίκιο του αντιδρά γιατί ο ιστορικός του ρόλος είναι να αλλάζει καπέλο, η παιδεία του κάθε φορά είναι ένα κομμάτι του καλειδοσκοπικού κεφαλαίου , η ιστορία του κάθε φορά αναδημιουργείται για να μπαλώσει κι άλλες τρύπες στις μεγάλες ασαφείς ιδέες του
Ο προγραμματισμός του ανδροειδούς υπηκόου, παρά τα τεχνολογικά θαύματα της επιστήμης παίρνει ακόμα λίγο χρόνο
και λίγο τρελοκομείο ακόμα.
***
Φεγγάρια,μάγισσες, Έλληνες , λαγγεμένη Ανατολή λέει το τραγούδι πολύ πριν το κάνει ταινία ο Όλιβερ Στόουν Υπερπαραγωγή.
***
‘Ενας σκοπιανός Τσίπρας , ανάλογες κόπιες σε όλον τον κόσμο πιστοποιούν την αυθεντικότητα του Mac Donald κάθε χώρας.
