Συμπληρώθηκαν, ήδη, 41 χρόνια από τον Νοέμβρη του ’73, όταν το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» που αντηχούσε στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, μεταδόθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την Ελλάδα, διευρύνοντας τις «ρωγμές» που υπήρχαν στο στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς της χούντας. Οι 3 λέξεις του κεντρικού συνθήματος στο Πολυτεχνείο, είναι διαχρονικές, όπως διαχρονικός είναι και ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης (ΨΩΜΙ), για ποιοτική αναβάθμιση της μόρφωσης και του επιπέδου εκπαίδευσης (ΠΑΙΔΕΙΑ) καθώς και για διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ). Με αυτή την έννοια, το κεντρικό σύνθημα του Πολυτεχνείου, παραμένει επίκαιρο και σήμερα, καθώς έχει τη δική του σημασία και το δικό του συμβολισμό.
Τι επιδίωκαν και τι πέτυχαν, όλοι εκείνοι που μετείχαν στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου;
Με σημαία τους το σύνθημα «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία», οι φοιτητές, οι μαθητές, οι εργάτες, οι αγρότες και όσοι μετείχαν ενεργά- ή έστω και σιωπηλά- στην εξέγερση των φοιτητών που είχαν μετατρέψει το Πολυτεχνείο σε ένα ειρηνικό «φρούριο», κατάφεραν πολλά. Από το Νοέμβρη του 1973 και στα χρόνια που ακολούθησαν, πέτυχαν να εκπληρώσουν, σε μεγάλο βαθμό και τους 3 στόχους που συμβόλιζε το κεντρικό σύνθημα του Πολυτεχνείου, καθώς όπως βεβαιώνουν και τα γεγονότα:
-
Η «Ελευθερία», έγινε πραγματικότητα με την πτώση της χούντας, καθώς οι Έλληνες απέκτησαν ξανά το στοιχειώδες δικαίωμα στη δημοκρατία και την ελευθερία, χωρίς τους περιορισμούς που έθετε το δικτατορικό καθεστώς. Μπορούσαν, δηλαδή, να συνδικαλίζονται ελεύθερα, να εκλέγουν και να εκλέγονται στις διάφορες βαθμίδες εξουσίας ελεύθερα και γενικότερα να δρουν ελεύθερα στους χώρους μόρφωσης και δουλειάς τους.
-
Η «Παιδεία», βελτιώθηκε και εκδημοκρατίστηκε. Με την πτώση της χούντας, καταργήθηκαν οι περιορισμοί στο δικαίωμα της μόρφωσης (εμπόδια ή αποκλεισμός από την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση των ΑΕΙ, ΤΕΙ κλπ) στους φοιτητές και σπουδαστές που αγωνιζόταν ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς.
-
Το «Ψωμί», έγινε περισσότερο, αφού- δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας – οι εργαζόμενοι και τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, κατάφεραν (πάντα με τους αγώνες τους) να κάνουν πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και (μέσα από τις αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και άλλες κοινωνικές παροχές) να βελτιώνουν διαρκώς το βιοτικό τους επίπεδο.
Αλλάξαμε τη σειρά στις 3 λέξεις του κεντρικού συνθήματος του Πολυτεχνείου και βάλαμε πρώτη τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για τον εξής πολύ απλό λόγο. Σε συνθήκες και καθεστώτα που περιορίζονται ή στραγγαλίζονται οι δημοκρατικές ελευθερίες (όπως συνέβαινε με τη στρατιωτικοφασιστική χούντα στην Ελλάδα), είναι αδιανόητο να υπάρξει και ΠΑΙΔΕΙΑ (ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης) ή ΨΩΜΙ (βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης), που να είναι προς όφελος των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς.
Αποτελεί, λοιπόν, κοινό μυστικό ότι οι αγώνες της γενιάς του Πολυτεχνείου καρποφόρησαν καθώς, εκτός από τη συμβολή τους στην πτώση της χούντας, σε μεγάλο βαθμό εξασφάλισαν τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεων στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς. Είναι, όμως, επίσης αλήθεια, πως η κατάσταση στην Ελλάδα- και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο. Και αυτό συνέβη επειδή στην Ελλάδα- το ίδιο νομίζω ισχύει και τις άλλες χώρες του κόσμου- δεν υπήρξε η απαιτούμενη επαγρύπνηση αλλά και η ενεργός συμμετοχή του λαού, για την περιφρούρηση των λαϊκών κατακτήσεων. Κατακτήσεις, που κερδήθηκαν με πολλούς αγώνες, αίμα και θυσίες, τόσο πριν το Πολυτεχνείο, με την εξέγερση στο Πολυτεχνείο αλλά και τα επόμενο χρόνια, μετά την πτώση της χούντας.
Μας κλέβουν και το «Ψωμί» και τη «Παιδεία» και την «Ελευθερία»
Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, που ζούμε σήμερα. Από τις αρχές του 2010 οι κυβερνώντες (είναι οι ίδιοι που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα), με πρόσχημα τη «σωτηρία» της Ελλάδας άρχισαν να «ροκανίζουν» βίαια με τις πολιτικές και το «Ψωμί» και την «Παιδεία» και – δυστυχώς – την «Ελευθερία».
Αδιάψευστος μάρτυρας, τα επίσημα στοιχεία, που βεβαιώνουν ότι:
-
Το «Ψωμί» λιγοστεύει, μήνα με το μήνα. Περίπου 6,5 εκατομμύρια Ελλήνων ζουν ή απειλούνται από τη φτώχεια, λόγω των ανεξέλεγκτων απολύσεων (το 27% ή περίπου 1,5 εκατομμύριο είναι άνεργοι), των φορολογικών και άλλων χαρατσιών και του ανελέητου σφαγιασμού των μισθών- συντάξεων και άλλων κοινωνικών παροχών.
-
Η «Παιδεία» (δηλαδή το δικαίωμα όλων στη μόρφωση), συνθλίβεται από τις δραστικές περικοπές που επιβάλλουν οι κυβερνώντες στα κονδύλια για την «δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση, ενισχύοντας έτσι την ιδιωτικοποίηση στα Πανεπιστήμια και γενικότερα την Εκπαίδευση.
-
Η «Ελευθερία», ακρωτηριάζεται, καθώς οι κυβερνώντες (στην προκειμένη περίπτωση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), συναντούν όλο και μεγαλύτερες λαϊκές αντιδράσεις στην προσπάθειά τους να στηρίξουν και να διευρύνουν τα προνόμια και κατακτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου που υπηρετούσαν και εξακολουθούν να υπηρετούν. Στην προσπάθειά τους, λοιπόν, να αντιμετωπίσουν τις αντιδράσεις που προκαλούν οι πολιτικές της βάρβαρης επίθεσης στα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, οι κυβερνώντες εντείνουν τον αυταρχισμό και δεν διστάζουν να προχωρήσουν ακόμη και σε μέτρα που περιορίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και άλλα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Με απλά, λόγια, 41 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, αυτοί που μας κυβερνούν (εμείς τους εκλέξαμε με την ψήφο μας), έχουν αρχίσει να μας κλέβουν και το ψωμί και την «Παιδεία» και την ελευθέρια. Και εύλογα, τίθεται το ερώτημα, που αφορά όλους μας και δεν είναι καθόλου ρητορικό: Ως πότε θα επιτρέπουμε (στους κυβερνώντες και όλους εκείνους που τους στηρίζουν, εννοείται με το αζημίωτο), να καταστρέφουν τις ζωές μας και των παιδιών μας, ξηλώνοντας βίαια αυτά που κατακτήσαμε με τόσους αγώνες, αίμα και θυσίες; Τι πρέπει να γίνει ακόμη, για να ειπωθεί έμπρακτα και δυναμικά το ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ;
