«Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού σαν τα σκουλήκια που πατεί μας
μα για ν’ αντισταθή με το σπαθί, βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας.»
Πνευματικός «γίγαντας» – ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και πρωτοπόρος μαχητής του Δημοτικισμού – ο οποίος με το αριστούργημά του, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», οραματίστηκε την κοινωνία του λαού, ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε σαν σήμερα το 1859. Η ποίησή του λάμπει σαν «φάρος» για μια νέα «αφύπνιση» του δουλευτή λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του, ενάντια στους πατριδοκάπηλους, πολεμοκάπηλους, ντόπιους και ξένους δυνάστες για νέα αναγεννητική πορεία του τόπου.
«Φτωχολογιά σακάτισσα, φτωχολογιά καημένη,
σαν φρύγανο στην αμμουδιά, σαν καλαμιά στον κάμπο!
Αστραψε φως και γνώρισες τον εαυτό σου. Βάστα,
ρίξου εργατιά δρακόντισσα, χτύπα
εργατιά εκδικήτρα!».
Ο Παλαμάς ανασύνθεσε δημιουργικά μέσα στην ποίησή του τις παραδόσεις και την ιστορία όλου του ελληνικού πολιτισμού σε μια διαλεκτική ενότητα δίνοντάς μας μεγάλες συνθέσεις οι οποίες δεν αποτελούν απλές σελίδες της Ιστορίας μας, αλλά σπουδαία ανεκτίμητα υλικά της ανθρώπινης ευαισθησίας και των σκιρτημάτων της ζωής, στο στερέωμα των συνειδήσεων.
Από την ίδια την «πάλη» του με την τέχνη κι από τη διαλεκτική της κοινωνικής πραγματικότητας έμαθε ότι «ο κόσμος ο βαθύς/γεννιέται πάντα από ‘να πάλαιμα». Προφήτευε πως «θα ‘ρθει η μέρα της νέας γέννας». Μ’ αυτή τη θερμή πίστη του για το μέλλον αφήνει την ιερή παρακαταθήκη στη νέα γενιά:
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα…
Και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του…
