Υπάρχει σήμερα ποδόσφαιρο στην Ελλάδα;
Να ένα θέμα για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, που μπορεί να γίνει πιο ενδιαφέρουσα αν προσθέσουμε μια ακόμα ερώτηση: «Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στο ποδόσφαιρο ανεξάρτητα από τα γενικότερα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του τόπου;».
Χρειάζεται βέβαια μια διευκρίνηση. Όταν μιλάμε εδώ για ποδόσφαιρο, δεν εννοούμε το αγαπημένο αθλητικό παιχνίδι, το λαϊκότερο και πιο δημοφιλές. Μιλάμε για τις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και περισσότερο για τη Super League.
Η γνώμη μου είναι, ότι η Χώρα μας, δεν θα αποκτήσει ποτέ σοβαρό ποδόσφαιρο, εάν πρώτα δεν βάλουμε τις βάσεις, για να αποκτήσουμε σοβαρό αθλητισμό, έναν αθλητισμό που θα είναι κοινωνικό αγαθό και θα αντιμετωπίζεται ως τέτοιο και όχι ως εμπόρευμα.
Από τη δεκαετία του 50, απ’ όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τι γίνεται γύρω μου, και βλέποντας ποιος είναι ο ρόλος του αθλητισμού σε μια οργανωμένη κοινωνία, και έχοντας τη δυνατότητα (παρά το γεγονός, ότι οι καιροί ήταν πολύ δύσκολοι) να μπορώ (με το ανάλογο κόστος) να πω την άποψη μου, δήλωσα δημόσια: «Βάλτε τον αθλητισμό στα σχολεία, όπως είναι στην Ευρώπη και στην Αμερική, αλλιώς πως θα αποκτήσουμε αθλητική Παιδεία;». Πολύ «προχωρημένη» πρόταση – απαίτηση για εκείνα τα χρόνια…
Αντί για αυτά, αποκτήσαμε Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, Υφυπουργείο Αθλητισμού, ΠΡΟ – ΠΟ, τζόγο, «Όλα τα ελέη του Θεού» (για τους επιτήδειους), εκτός βέβαια από αθλητισμό…
Και κάτι ακόμα. Ο κάθε υφυπουργός Αθλητισμού, που πέρναγε όλα αυτά τα χρόνια, μας άφηνε και ένα Νόμο για το πώς θα «φτιάξουμε» τον αθλητισμό και θα «εξαλείψουμε τη βία» από το ποδόσφαιρο, για να τον θυμόμαστε.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε σήμερα μια βιβλιοθήκη από Νόμους, αλλά να μην υπάρχει αθλητισμός (ούτε βέβαια ποδόσφαιρο), ενώ η βία αλωνίζει.
Πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του μεγάλου ποδοσφαιριστή Στέλιου Γιαννακόπουλου, στην επιστροφή της Εθνικής μας ομάδας από την Πορτογαλία όπου κατέκτησε Ευρωπαϊκό Κύπελλο: «Το γεγονός, ότι κερδίσαμε, δεν πάει να πει, ότι έχουμε ποδόσφαιρο. Ήταν μια σύμπτωση!».
Από το 1950, που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, μέχρι σήμερα 2016, ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι συμπτωματικός.
Όλα αυτά, μου ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας τον « καυγά» μεταξύ του υφυπουργού Αθλητισμού και της ηγεσίας της ΕΠΟ, με διαιτητή τη FIFA! Σε δουλειά να βρισκόμαστε…
Δεν θα σταθώ στο αντικείμενο του «καυγά» γιατί πιστεύω ότι είναι το πρόσχημα, όχι για να εξυγιανθεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά για μια ανακατανομή της «πίτας».
Και επειδή ο κ. Κοντονής, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, θέλει να παίξει το ρόλο του αρχάγγελου της κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, παραθέτω ένα απόσπασμα από την δήλωση του, της 19ης Αυγούστου, όπου τονίζει ότι η έναρξη του πρωταθλήματος υπό τις παρούσες συνθήκες «εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους «τόσο για την επένδυση των μετόχων των εταιρειών που μετέχουν σε αυτό, όσο και για όσους φιλάθλους βρεθούν στα γήπεδα»…
Eίναι προφανές ότι η πρώτιστη φροντίδα του κ. Κοντονή, και της κυβέρνησης, είναι να διασφαλιστεί η επένδυση των μετόχων και δευτερευόντως η ασφάλεια των φιλάθλων.
Εξάλλου σε ένα άλλο σημείο της ίδιας ανακοίνωσης, ο υφυπουργός Αθλητισμού αναφέρει ότι έλαβε τις αποφάσεις του (για την αναβολή): «Σεβόμενος απόλυτα τις επενδύσεις ιδιοκτητών και μετόχων στο ποδόσφαιρο και την εργασία εκατοντάδων επαγγελματιών και αθλητών». Ενώ στο τέλος της ανακοίνωσης αναρωτιέται: «Αυτό είναι το ποδόσφαιρο στο οποίο επιθυμούν να βάζουν τα χρήματά τους οι ιδιοκτήτες των ομάδων της Superleague;»!
Αν, λοιπόν, αυτές είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης, στην επιχείρηση «εξυγίανσης» του ποδοσφαίρου, τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον «καυγά» του κ. Κοντονή με τη διοίκηση της ΕΠΟ;
Καταλαβαίνει κανείς ότι η κουβέντα δεν γίνεται για την ποιότητα του «προϊόντος» (αφού έτσι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο), αλλά για το ποιος θα ελέγχει την… παραγωγή του.
