Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Κόκκινα δάνεια εργαζομένων: Γιατί πλειστηριασμοί και ρυθμίσεις και όχι διαγραφή;

Λάβαμε από τον αναγνώστη του «Ημεροδρόμου» Θανάση Συγγούνα, πολιτικό επιστήμονα, πτυχιούχο του τμήματος Δημ. Δικαίου και Πολιτικών επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών και..

Λάβαμε από τον αναγνώστη του «Ημεροδρόμου» Θανάση Συγγούνα, πολιτικό επιστήμονα, πτυχιούχο του τμήματος Δημ. Δικαίου και Πολιτικών επιστημών Πανεπιστημίου Αθηνών και συνταξιούχο τραπεζικό υπάλληλο το κείμενο με τίτλο «Κόκκινα δάνεια εργαζομένων: Γιατί πλειστηριασμοί και ρυθμίσεις και όχι διαγραφή;» και το δημοσιεύουμε. 

1.Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών που αφορούν τα κόκκινα δάνεια. Τρέχει η κυβέρνηση να  «πετύχει»  το θαύμα. Φωνάζουν  οι άλλες δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ) και ο διοικητής της ΤτΕ για γρήγορη λύση. Συναινεί σ’ αυτό όλος ο συρφετός των  «οικονομολόγων», «καθηγητών» οικονομίας κλπ.  Ο στόχος τους πως να καλυτερεύσουν οι οικονομικοί δείκτες των τραπεζών. Αλλά και αυτοί που φωνάζουν για ρύθμιση των δανείων αυτών, ζητώντας από τις τράπεζες να γίνουν πιο ήπιες στις απαιτήσεις τους, ο στόχος τους είναι πάλι ο ίδιος και όχι πώς θα ανακουφιστούν οι χιλιάδες εργαζόμενοι που στενάζουν κάτω από το βάρος αυτό. Οι πλειστηριασμοί αυτοί αφορούν δάνεια, κυρίως, εργαζομένων που προέρχονται από στεγαστικά,  καταναλωτικά δάνεια και μικρά επαγγελματικά.

2.Τα δάνεια αυτά (κυρίως καταναλωτικά και στεγαστικά) εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90, αυτό να μας μείνει για πάντα στο μυαλό μας, και ανδρώθηκαν μέχρι την κρίση. Γιατί εμφανίστηκαν τότε και τι ρόλο ήρθαν να παίξουν;

Α. Οι θιασώτες του συστήματος «της ελεύθερης αγοράς» sic!, δηλ. του καπιταλισμού, υποστηρίζουν ότι ήταν ένα μέτρο  για να μπορέσει ο κάθε πολίτης να αποκτήσει τη δική του στέγη, το δικό του εξοχικό, το δικό του αυτοκίνητο, μηχανάκι κλπ., δηλ. να καλύψει τις ανάγκες του. Τότε ανακάλυψαν αυτές τις ανάγκες; 

Β. Η αλήθεια, που την κρύβουν επιμελώς, είναι ότι, μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, άρχισαν να παίρνουν σιγά-σιγά πίσω όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων απανταχού της γης.

Γ. Πρώτο μέλημα η προσπάθεια παγώματος των μισθών. Δεύτερο μέλημα η εμπορευματοποίηση όλων των αναγκών που γεννά η ζωή.

  1. Κάθε χρόνο η ΕΣΥΕ έδινε (σήμερα, άραγε γιατί δεν δίνει;) στη δημοσιότητα τους πραγματικούς μισθούς που θα δικαιούταν να εισπράττει η κάθε οικογένεια (άγαμος, έγγαμος, έγγαμος με 1 παιδί κοκ), βέβαια στα πλαίσια του συστήματος. Ο μισθός αυτός έβγαινε ως αποτέλεσμα της κάλυψης των πολύ ελάχιστων σύγχρονων αναγκών του κάθε ανθρώπου στις σημερινές συνθήκες, συμπεριλαμβανομένου και του εκάστοτε πληθωρισμού. Πιο συγκεκριμένα μεταξύ 2000 και 2008 η εκτίμηση της ΕΣΥΕ για έγγαμο με 1 παιδί ήταν 1250€ κατά μέσο όρο ενώ, σύμφωνα με την «επιτυχημένη» συμφωνία ΓΣΕΕ-εργοδοτών, ήταν 853€!!!. Τα υπόλοιπα 400€, πού βρίσκονταν οέο!! Μα, στις τσέπες των εργοδοτών, βέβαια.
  2. Ποιες όμως είναι οι σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου; Αυτό το ορίζουν τόσο οι συνθήκες διαβίωσης κατά χρονική περίοδο, όσο και η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Με βάση αυτό, εντάχθηκαν στις σύγχρονες ανάγκες, εκτός από τα τρόφιμα και την ένδυση, τόσο η σύγχρονη πρώτη κατοικία που να καλύπτει τις ανάγκες στέγασης, όσο και η εξοχική κατοικία που να καλύπτει τις ανάγκες ξεκούρασης, διακοπών, ενασχόλησης με άλλες ασχολίες και αλλαγής παραστάσεων. Ακόμη το αυτοκίνητο και το μηχανάκι έχουν ήδη γίνει απαραίτητα στη ζωή των ανθρώπων, καλύπτοντας τις ανάγκες μετακίνησης και μεταφορών. Τέλος η ψυχαγωγία, οι διακοπές και τα ταξίδια με επισκέψεις στα μεγάλα παγκόσμια επιτεύγματα και αξιοθέατα συμπεριλαμβάνονται επίσης στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής.
  3. Γιατί όμως έφτασαν σε σημείο να χρειάζονται οι εργαζόμενοι να παίρνουν δάνειο προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους; Η απάντηση είναι ότι ο μισθός δε φτάνει για να τις καλύψει. Πόσο μάλλον μετά το 1990 οπότε, δραστικά, οι μισθοί είτε μειώνονται σχετικά, είτε απόλυτα, είτε και εξαφανίζονται (πχ. ένταση ανεργίας).

Α. Το κεφάλαιο στην προσπάθειά του, είτε να προστατεύσει τη ρευστότητά του, είτε να αποφύγει το ίδιο δική του χρηματοδότηση από το τραπεζικό κεφάλαιο προκειμένου να καταβάλει μισθούς,  με αποτέλεσμα τη μείωση της κερδοφορίας του, με το μισθό που δίνει, δεν καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης του εργαζόμενους και  αντ’ αυτού στέλνει τον εργαζόμενο να προβεί ο ίδιος στη χρηματοδότησή του από τις τράπεζες. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η αυταπάτη της δήθεν οικονομικής άνεσης των εργαζομένων, μιας και αυτός καλύπτει έτσι τις ανάγκες του.

Β. Το κεφάλαιο κερδοσκοπεί ακόμη περισσότερο με το να δανείζει το κεφάλαιο, που του περισσεύει από τη μη καταβολή μισθών ανάλογων  των αναγκών, μέσω των τραπεζών και με το να εισπράττει τόκους υπέρογκους, λόγω των μεγάλων επιτοκίων αυτών των δανείων, έναντι των επιτοκίων των δανείων των μεγάλων επιχειρήσεων. Ένα απλό παράδειγμα: Εργοδότης μόνον με 10 εργαζόμενους έγγαμους με ένα παιδί, σύμφωνα με όσα αναφέραμε παραπάνω, απομυζά, πέραν της υπεραξίας, το ποσό των 4000€ περίπου (10 Χ 400€) ανά μήνα, από τη μη καταβολή μισθού που να καλύπτει τις ελάχιστες ανάγκες των εργαζομένων. Σκεφτείτε σε μεγάλες επιχειρήσεις. Το ποσό αυτό, ως υπερβάλλον κατατίθεται σε Τράπεζα, από την οποία, οι εργαζόμενοί του θα το λάβουν ως δάνειο!!!!!!.  

Γ. Από την άλλη, ο εργαζόμενος λαμβάνει, ως δάνειο, το τμήμα του μισθού που θα έπρεπε να του καταβάλει ο εργοδότης για την εργασία του, το οποίο θα πρέπει να το επιστρέψει στις τράπεζες μαζί με τόκους. «Εκεί που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι», λέει η παροιμία και ο κόσμος.

  1. Οι τράπεζες έχουν προβεί σε δύο ανακεφαλαιοποιήσεις, στις οποίες έχουν υπολογισθεί τα περίφημα κόκκινα δάνεια, καθώς και αυτά που υπολόγιζαν ότι θα γίνουν κόκκινα στο μέλλον.

Α. Οι ανακεφαλαιοποιήσεις αυτές έγιναν, μέσω του δημοσίου, με χρήματα αυτών που έχουν κόκκινα δάνεια, αλλά και αυτών που θα έχουν κόκκινα δάνεια στο μέλλον.

Β. Οι τράπεζες μπορούν να τιτλοποιήσουν τα δάνεια αυτά και να τα πουλήσουν σε έλληνες και ξένους επενδυτές βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι, με άγνωστη την τύχη του οφειλέτη. Συνήθως αυτές οι εταιρείες είναι θυγατρικές άλλων τραπεζών ή ακόμη και εταιρείες με μετόχους τους ίδιους μετόχους της Τράπεζας που τα πουλά, χωρίς να φαίνεται ως θυγατρική της.Με αυτόν τον τρόπο, οι τράπεζες «καθαρίζουν» το χαρτοφυλάκιό τους, ενώ συνεχίζουν να έχουν την κυριότητα των δανείων!!!. Να, λοιπόν, πού οφείλεται το πολύ χαμηλό ποσοστό αξίας της πώλησης αυτών των δανείων και γιατί δε δέχονται οι Τράπεζες να συμφωνήσουν στο κλείσιμό τους με τους δανειολήπτες σε χαμηλές τιμές, μεγαλύτερες της τιμής πώλησης στα fund. Αυτές οι εταιρείες μπορούν, είτε να κερδοσκοπήσουν, πιέζοντας αφόρητα τους δανειολήπτες για ρυθμίσεις, όπως τους βολεύει, είτε να βγάλουν τα ακίνητα σε πλειστηριασμό, μιας και δεν είναι Τράπεζες (που η Κυβέρνηση έχει κάνει «συμφωνία» μαζί τους). Στους πλειστηριασμούς, στη γωνιά δηλαδή, περιμένουν οι επενδυτές-κοράκια αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας.

Γ. Ζητούν από τους οφειλέτες να προβούν σε ρύθμιση, δηλαδή σε ανακεφαλαιοποίηση των οφειλομένων (κεφαλαίου και τόκων) με αποτέλεσμα την αύξηση του ίδιου του κεφαλαίου!!!

  1. Συμπερασματικά τα δάνεια αυτά, που αντιστοιχούν μόλις στο 25% περίπου των συνολικά κόκκινων δανείων,

α) επειδή προέρχονται από κεφάλαια που δημιουργήθηκαν από τα τμήματα των μισθών των εργαζόμενων που δεν τους καταβάλλονται,

β) επειδή  έχουν συμπεριληφθεί στις δύο ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών που έγιναν με χρήματα των εργαζομένων-οφειλετών, δεν θα πρέπει να ρυθμιστούν, ούτε να βγούν σε πλειστηριασμούς, αλλά να ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ.

Γ) εν πάσει περιπτώσει, αν επιμένουν να τα εισπράξουν, ας τα πάρουν από το μεγάλο κεφάλαιο που θα πρέπει να τα εξοφλήσει με το κομμάτι του μισθού που δικαιούνται οι εργαζόμενοι και δεν τους το έχει καταβάλλει.

 

Απόψεις