Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Αραξος, Ανδραβίδα, Στεφανοβίκειο… Μερικές μόνο από τις στρατιωτικές υποδομές των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στη χώρα μας, που τη μετατρέπουν σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου και σε μαγνήτη κινδύνων.
Πλέον, μετά και τη σχετική τροπολογία του αμερικανικού Κογκρέσου προστίθενται και τα νησιά στα σχέδια των ΗΠΑ για την εγκατάσταση νέων βάσεων. Υπενθυμίζεται ότι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το 2018 είχε τεθεί στη συζήτηση η δημιουργία αμερικανικής βάσης στη Σκύρο, και τώρα όπως γράφεται, επανέρχεται μαζί με τη Λήμνο και άλλες περιοχές. Από τότε, και με καθοριστική συμβολή τόσο του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε τον ελληνοαμερικανικό διάλογο, όσο και της ΝΔ που τον ολοκλήρωσε με την κατάπτυστη Συμφωνία για τις Βάσεις, γίνεται φανερό ότι ο κατήφορος της εμπλοκής δεν έχει πάτο.
Με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στην Ουκρανία να κλιμακώνεται, με το ελληνικό κράτος να δηλώνει «παρών» σε κάθε βρώμικη αποστολή, διαθέτοντας «γη και ύδωρ» για τη μεταφορά οπλισμού στα καυτά μέτωπα, αλλά και με εμπλοκή σε άλλες παρόμοιες ζώνες αντιπαραθέσεων όπως στο Σαχέλ, που μετά και το πραξικόπημα στον Νίγηρα το κουβάρι μπλέκεται ακόμα περισσότερο, οι κίνδυνοι για τον λαό γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι.
H ψήφιση της τροπολογίας στις ΗΠΑ έρχεται σε μια περίοδο που έχουν μπει σε νέα, ακόμα πιο επιθετική φάση οι διεργασίες στα Ελληνοτουρκικά, με κριτήριο τη ΝΑΤΟική σταθερότητα στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε συζητιούνται ακόμα και απαράδεκτες αξιώσεις όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ως μέρος της «σχετικής έννοιας» της κυριαρχίας, όπως έλεγε πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός. Από τη μία η αποστρατιωτικοποίηση και από την άλλη η πλήρης ΝΑΤΟποίηση δηλαδή, σε μια περιοχή που το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα παρά «NATOικό έδαφος» και «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο».
Σήμερα, λοιπόν, που ο λαός μαθαίνει τα …χαμπέρια για νέες βάσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και μάλιστα λίγες μέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου έγινε φανερό ότι έρχεται κλιμάκωση της επικίνδυνης εμπλοκής, ξανανοίγει η συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων». Μια συζήτηση που ανοίγει και από πλευράς κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις που θεωρούν δεδομένη την εμπλοκή και τη μετατροπή της χώρας σε απέραντο ορμητήριο, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι τάχα έχει και τα …θετικά της, ότι ο λαός «έχει να λαμβάνει». Από αυτό το παζάρι, όμως, μπορεί να ωφελούνται σχέδια των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, αλλά σίγουρα δεν έχει να λαμβάνει ο λαός.
Οπως έχει άλλωστε αποδειχθεί, το μόνο που έχει να «λαμβάνει» ο λαός είναι περισσότεροι κίνδυνοι, αφού μια σειρά περιοχές σε όλη τη χώρα από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη μπαίνουν όλο και περισσότερο στο στόχαστρο. Τα «ανταλλάγματα» από την αναβάθμιση της ελληνοαμερικανικής σχέσης τα δοκιμάζουν ήδη εργαζόμενοι σε μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας και της Σύρου, που πέρασαν στην αμερικανική ΟΝΕΧ με τη σύμπραξη ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αφού μετατράπηκαν σε «ειδική οικονομική ζώνη», εξαφανίζοντας δικαιώματα.
Η πρεμούρα μάλιστα της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων να μετατραπεί η χώρα σε «κόμβο» τόσο για τη διεκπεραίωση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών όσο και σε ενεργειακό – διαμετακομιστικό κόμβο, φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια, οδηγεί σε ορισμένες περιοχές να συγκεντρώνονται βάσεις, στρατιωτικές δυνάμεις, ενεργειακές υποδομές δίπλα σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, χωρίς μέτρα προστασίας του πληθυσμού, όπως το έζησαν πρόσφατα οι κάτοικοι της Μαγνησίας. Ενώ βέβαια όλα αυτά γίνονται δυνητικά και «στόχος».
Απέναντι σε μια πολιτική που συσσωρεύει μπαρούτι δίχως τέλος, ο λαός δεν μπορεί παρά να επαγρυπνά, να εντείνει την αντιιμπεριαλιστική – αντιπολεμική του δράση. Η πάλη για να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, για καμιά εμπλοκή στους θανάσιμους σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ γίνεται πλέον ζήτημα «ζωής» να κλιμακωθεί, να αγκαλιαστεί από περισσότερα σωματεία και μαζικούς φορείς. Να σημαδεύει την «πηγή» της εμπλοκής, που δεν είναι άλλη από την ίδια την ελληνική αστική τάξη και τις βλέψεις της. Γιατί, η ανάγκη του λαού για πραγματική προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων του, για ειρηνική και αμοιβαία επωφελή συνεργασία με τους άλλους λαούς, τσακίζεται από τους παραπάνω επικίνδυνους σχεδιασμούς κράτους – κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικών οργανισμών.
Από τον Ριζοσπάστη
