Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ισραηλινός Στρατός: Εκπαιδεύοντας δολοφόνους

Μετά την φετινή «μεγάλη πορεία της Επιστροφής» οι Παλαιστίνιοι μέτρησαν τουλάχιστον από 137 νεκρούς (από τις 30 Μαρτίου). Ο ισραηλινός..

Μετά την φετινή «μεγάλη πορεία της Επιστροφής» οι Παλαιστίνιοι μέτρησαν τουλάχιστον από 137 νεκρούς (από τις 30 Μαρτίου). Ο ισραηλινός στρατός συνεχίζει να δολοφονεί και όταν δεν το κάνει αντιμετωπίζει τους Παλαιστινίους με άλλους τρόπους εξόντωσης: κατεδαφίσεις σπιτιών, ξεθεμελιώσεις χωριών, βίαιη καταστολή από την αστυνομία και τον στρατό.

Ανάμεσα στους 137 νεκρούς ήταν  η Ραζάν Αλ Ναζάρ, 21 χρονών. Δολοφονήθηκε ενώ φορούσε τη λευκή στολή των παλαιστινιακών υπηρεσιών πρώτων βοηθειών. Της τρύπησαν το στήθος με μια σφαίρα, ανατολικά της Χαν Γιουνές, στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Οι Ισραηλινοί ανακοίνωσαν ότι δεν δολοφονήθηκε «σκοπίμως»… 

Η Ραζάν είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα δολοφονιών που έχει διαπράξει ο ισραηλινός στρατός. Δολοφονίες που δεν …δικαιολογούνται ούτε σε έναν πόλεμο όπου οι δύο αντίπαλοι έχουν στοιχειωδώς ανάλογο οπλισμό. Ο ισραηλινός στρατός έχει δολοφονήσει παιδιά, εφήβους, ακόμα και βρέφη.

Παράλληλα, οι στρατιώτες του κινηματογραφούν τα «κατορθώματα» τους και οι αρχές τους δίνουν και εύσημα για τις πράξεις τους. Θυμίζουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα που οι πιο επίσημοι εκπρόσωποι του ισραηλινού κράτους έδωσαν συγχαρητήρια στο στρατό τους: 

  • «Μπράβο στους στρατιώτες μας», δήλωσε ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου, επιβραβεύοντας το στρατό και υποστηρίζοντας: «Το Ισραήλ αντιδρά με σθεναρό τρόπο και αποφασιστικότητα για να προστατεύσει την εθνική του κυριαρχία και την ασφάλεια των πολιτών του». Είχε προηγηθεί η ματωμένη Παρασκευή της 30ης Μάρτη που ήταν η πιο αιματηρή ημέρα μετά τον πόλεμο του 2014 που έκανε το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους. 

Για όποιον δεν εθελοτυφλεί (ή έχει συμφέρον να εθελοτυφλεί) η βαρβαρότητα του ισραηλινού στρατού και της αστυνομίας είναι δεδομένη. Μπορεί να εξηγηθεί ακόμα κι όταν φαίνεται «εξωπραγματική». Αρκεί να αναζητήσουμε ορισμένα στοιχεία για τον τρόπο που διαμορφώνει τους αξιωματικούς, τους στρατιώτες και τους ελεύθερους σκοπευτές ο ισραηλινός στρατός. 

Πάμε λίγα χρόνια πίσω, όταν – και τότε – ο ισραηλινός στρατός έκανε την ίδια «δουλειά»: Δολοφονούσε Παλαιστίνιους. 

Έγκυος Παλαιστίνια στην απεικόνιση στόχου με το σλόγκαν: με μια βολή δύο νεκροί

Ο Uri Blau είναι ένας δημοσιογράφος της Ισραηλινής εφημερίδας Haaretz, ο οποίος το 2009 αποκάλυψε ότι ομάδες στρατιωτών του ισραηλινού στρατού παράγγελναν και φορούσαν κοντομάνικα μπλουζάκια με τρομακτικά συνθήματα:

  • Ένα απεικόνιζε μία έγκυο Παλαιστίνια με ένα στόχο και το σλόγκαν «one shot, two kills», δηλαδή με μία βολή δύο νεκροί.
  • Ένα άλλο μπλουζάκι απεικόνιζε ένα παιδί με ένα στόχο επάνω του και το σλόγκαν «the smaller, the harder», δηλαδή όσο πιο μικρόσωμος τόσο πιο δύσκολος (ο στόχος) [1],
  • Ένα ακόμη απεικόνιζε μία Παλαιστίνια μάνα να κλαίει πάνω από το παιδί της και η λεζάντα έγραφε: «καλύτερα να χρησιμοποιούσες durex».

Στο σκάνδαλο που ξέσπασε αποκαλύφθηκε ότι τις περισσότερες φορές ήταν πρωτοβουλία των στρατιωτών να φτιάξουν τις μπλούζες, ωστόσο οι ανώτεροί τους είχαν γνώση και είχαν εγκρίνει την επιλογή του σλόγκαν.

 Καμαρώστε την κοπελιά!

Λίγο έπειτα από το γεγονός αυτό η Eden Aberjil το 2010 πόσταρε φωτογραφίες στο facebook από τη θητεία της στον ισραηλινό στρατό, που μόλις είχε λήξει, που απεικόνιζαν την ίδια –μπροστά σε Παλαιστίνιους κρατούμενους που ήταν δεμένοι πισθάγκωνα και με δεμένα μάτια–, να χαμογελάει στην κάμερα και να στέλνει φιλάκια στους κρατούμενους [2].

Ο τίτλος του ποστ ήταν «η καλύτερη περίοδος στη ζωή μου», ενώ στη συνέχεια λέει αστειευόμενη:

«άραγε, λες να έχει λογαριασμό στο facebook; (εννοώντας τον Παλαιστίνιο κρατούμενο) κανονικά, θα έπρεπε να τον κάνω tag».

Τα δύο παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά της ψυχολογίας και της αντιμετώπισης των ισραηλινών στρατιωτών προς τους Παλαιστινίους. Φυσικά, το υπουργείο Ἀμυνας του Ισραήλ αντέδρασε και έβγαλε ανακοινώσεις, στις οποίες ανέφερε ότι αυτές οι πρακτικές δεν εκφράζουν τις στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ κ.τ.λ.

Και να ήταν μόνο τα μπλουζάκια…

Στην ισραηλινή κοινωνία η θητεία είναι καθολική για άντρες και γυναίκες, σε αντίθεση με άλλες κοινωνίες, όπως η αμερικάνικη, που ο στρατός είναι μόνιμα μισθοφορικός. Αυτό σημαίνει ότι στο Ισραήλ, η επιθετική αντίληψη εναντίον των Αράβων, δεν είναι προϊόν ενός μιλιταρισμού που πηγάζει από επαγγελματίες (όπως στις ΗΠΑ), αλλά είναι αντίληψη που διαχέεται στην κοινωνία.

Στην περίπτωση των φωτογραφιών με βασανιστήρια στις φυλακές Abu Graib το σκάνδαλο ήταν σημαντικό, αφού ο στρατός στις ΗΠΑ είναι επαγγελματικός, αυτός όμως ήταν ο λόγος που η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είχε αντίληψη της «κουλτούρας» βασανιστηρίων των ενόπλων δυνάμεων.

Η προσπάθεια των ισραηλινών αρχών να συμπεριφερθούν «σκληρά» στην Aberjil ή στους στρατιώτες που φορούσαν τα εν λόγω μπλουζάκια, προσεγγίζουν το γκροτέσκο (δηλαδή, τον συνδυασμό τρομακτικού και γελοίου). Όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν την εποχή της επιχείρησης Castle Lead, όπου 1400 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, εκ των οποίων εκατοντάδες παιδιά. Οι Ισραηλινοί είχαν εντολές να εκτελούν ό,τι κινείται σε συγκεκριμένους χώρους ακόμη και αν ο παραβάτης είναι εμφανώς άοπλος.

Είναι εξαιρετικά αστείο (και ταυτόχρονα τραγικό) οι στρατιώτες να έχουν εντολές να διεξάγουν επιθέσεις, καταστροφές, δολοφονίες , βομβαρδισμούς νοσοκομείων κ.ο.κ., και ξαφνικά αυτό για το οποίο ακούνε κριτική είναι η… πολιτιστική διάσταση, δηλαδή, το γεγονός ότι πόσταραν κάτι ή φόρεσαν ένα μπλουζάκι.

Στην ταινία του Κόπολα «Αποκάλυψη Τώρα», ο συνταγματάρχης Κουρτζ λέει:

«Εκπαιδεύουμε τους νέους μας να ρίχνουν φωτιά από τον ουρανό πάνω σε ανθρώπους, αλλά ο διοικητής τους δεν τους επιτρέπει να γράψουν τη λέξη fuck στα αεροπλάνα τους, επειδή είναι άσεμνη» [3]!!!

***

[1] https://www.haaretz.com/1.5090720

[2] https://www.huffingtonpost.com/2010/08/16/eden-abergil-facebook-pic_n_683816.html

[3] We train young men to drop fire on people, but their commanders won’t allow them to write “fuck” on their airplanes because it’s obscene!

*Το σκίτσο είναι του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Κάρλος Λατούφ.

Σχετικά θέματα

Απόψεις