Προτού χαμογελώντας μας αφήσει η παιδική μας ηλικία
προτού συνειδητοποιήσουμε ότι η νεότητα ξέφυγε
ήταν τόσο σύντομη κι αυτό μας αιφνιδιάζει
προτού το κατανοήσουμε εγκαταλείπουμε την ύπαρξη
O Αζναβούρ έφυγε διακριτικά , δεν ήταν ροκ , δεν απασχολούσε και ποτέ ιδιαίτερα τη νεολαία παρότι τραγούδησε αυτό το αριστουργηματικό τραγούδι για τη νιότη.
Εξάλλου τη μάχη με το σημαντικό την κέρδισε. Από τα ελάχιστα τραγουδιστικά ακούσματα που στέκονται δίπλα στα διαβάσματα μας και μεταφέρουν τόσες στιγμές στην ανθολογία του χαμένου χρόνου.
Τόσο αγαπημένος όσο ελάχιστοι που πραγματικά γνωρίζεις. Σύντροφος.
Δίπλα στα λεγόμενα μεγάλα γεγονότα ο Αζναβούρ δεν έχασε ποτέ το στόχο την καρδιά κάθε ακροατή του, τραγούδι υπαρξιακό που τελικά εξωραϊζει τη ζωή και χαρίζει μια ζωή στον καθένα.
Καμιά εκκλησία δεν μπορεί να εμπεριέχει τη φωνή σου Σαρλ , εν ζωή στον ουρανό τραγούδαγες.
